home

B&G

  • B&G
  • kinderen
  • kleinkinderen

auto

  • TOY
  • BusCA
  • TOY in 't zand
  • toyota hzj78
  • hzj extreem
  • ons bussie
  • keuze toyota

voorbereiding

  • website
  • kamperen
  • gezondheid
  • documenten
  • proviand
  • gereedschap
  • kaarten en boeken
  • apparatuur
  • gps

FAQ

  • algemeen
  • tips
  • bandenspanning
  • afrika
  • rusland/mongolië
  • australië

reizen

gastenboek

  • lezen
  • toevoegen
Exploring Namibië 2017
::
namibia 2
  • algemeen
  • safariboekje
  • namibia 1
  • namibia 2
::
reisverslag
Exploring Namibië 2017 :: namibia 2 :: reisverslag

 

 

Dinsdag 1 augustus 2017 - Woestijnolifanten en Jambo

 

Om zes uur gaat de wekker. Er is de nodige opwinding. In het zand zijn de afdrukken van olfantenpoten te zien. Niemand heeft het gehoord of gezien, maar vannacht is er een olifant door ons kamp aan de wandel geweest. 
De dagdiscipline is er ook meteen. Tenten afbreken, spullen pakken, alles verzamelen op het grote blauwe zijl, dat dan voor even het kruipdomein van Rosalie is.

 

 

Ontbijten en om acht uur rijdt de eerste groep weg in een 4x4 voor de woestijnolifantensafari.
De rit naar de Ugabrivier is heerlijk. Prachtig is het landschap met roestbruine rotsbergen in het vroege ochtendlicht.

 

 

In de Ugab-rivierbedding ontmoeten we de anderen. Als we aankomen zien we nog juist hoe de 4x4 daar staat terwijl er twee olifanten langs lopen. Opwinding. Wat zijn ze mooi.

 

 

Ook wij hebben een heerlijke safari. Een stuk of zes olifanten scharrelen er rond. En ze laten zich door ons niet van de wijs brengen. Rustig eten ze blaadjes van de mopanebomen. Geweldig om dit (weer) mee te maken.

Nog voor de eerste groep zijn wij terug bij Mieb. De kids vermaken zich nog even met het bouwen van duinen. Lou heeft de machines meegenomen gelukkig.

 

 

Tien voor tien precies vertrekken we voor een lange rijdag. Iedereen installeert zich zoals we dat gewend geraakt zijn. Aanvankelijk is het nog levendig in Mieb, maar naarmate de dag vordert, gaan steeds meer snaveltjes dicht en oogjes toe.

We rijden door savannelandschap (woestijnplateau) met rotspartijen, stugge struikjes en vage bergketens aan de horizon. Met regelmaat klinkt het "spiesbok on the righthandside" of "giraffe on the lefthandside" en alle varianten van dien. Dan komt iedereen in actie met fotoapparatuur, smartphones of verrekijkers.

Bij een Herrero/Himba-markt maken we een stop. Markt dat is, langs de weg staan een serie bescheiden stalletjes waar voornamelijk vrouwen van de Herrero en Himba-stam de nodige spulletjes hebben uitgestald. De kinderen kopen souvenirs en er worden foto's gemaakt. Rosalie wordt vriendjes met een herrerokindje. 

 

 

Voor de lunch strijken we neer in een rivierbedding, want daar zijn bomen en dus schaduw. Olivia en Yoep beklimmen een "kopje", de rest rust, wandelt wat rond of helpt de lunch bereiden. Heerlijk is het om iedereen zo tevreden bezig te zien.
Op het hoogste punt van de route houden we nog eens een stop. Een stugge rotsberg wordt nog even genomen door een paar klimliefhebbers.

Het is een lange rit. Maar erg is dat niet. Een wonderschoon landschap trekt als een trage film aan ons voorbij. Zoals Dolf dat uitdrukt, "je wordt er heel Zen van". Bavianen, kuddes geiten en schapen, giraffen en springbokkies brengen nu en dan wat beweging in het verstilde uitzicht.

 

 

Bij de toegangspoort van Het Torra Conservancy, waarbinnen onze Palmwag Camping ligt, krijgt Mieb een vleescheck. Bij de parken wordt er streng op toegezien, dat men geen wild jaagt en het park uitsmokkelt. Vlees het park in mag, maar niet eruit.

Mooie plek met uitzicht op een kleine begroeide vallei. Op deze camping komt Jambo buurten, vertelt Teddy. Misschien. Het is een oude vriendelijke olifantenman die hier geboren is en gewoon rondloopt waar hij thuis hoort. Ook een luipaard zou er moeten zijn. Iedereen duimt dat we beide gaan ontmoeten.

In no time staat het kamp en kunnen de kids naar het zwembad. Ik help Eva met Rosalie's douche.
En, zoals steeds, speelt Dolf sfeervol op de gitaar tijdens de aperitief. Na een prima houtvuur-avondmaal, duikt iedereen vroeg in de tent.

 

 

's Nachts wekt Joviet ons. Jambo staat te grazen achter hun tent. Hoe gaaf is het om te kijken naar deze smullende kolos in het maanlicht.

 

Woensdag 2 augustus 2017 - Via een Himbadorp naar Luxe Chalets in Etosha

 

Uitslapen tot 7 uur, ontbijt om 8 uur. Met Nandy als gids starten we ruim na achten een wandeling in de kleine vallei. Shirley, Lou, Lois, Iza, Eva, Joey, Olivia, Dolf, Zoë en ik zijn van de partij. De anderen maken alles vertrekklaar.
Het is een prachtige wandeling met veel uitleg over bomen, planten en dieren door Nandy. Jammer, dat niet iedereen dit mee maakt.

 

 

Uiteindelijk staan we vol bewondering rond een kleine welwitschiaplant van zo'n 300 tot 400 jaar oud. De kids zijn onder de indruk.

 

Tja, en dan komen we toch nog te laat terug bij Mieb, die moet worden aangeduwd. Yes, de Afrika-ervaring wordt completer en completer.
Tot uiterlijk twaalf uur kunnen we terecht in Otjikandero, een Himba Orphan Village in de buurt van Kamanjab. In het kleine plaatsje laten we Teddy achter, zodat hij boodschappen kan doen. Nandy rijdt ons naar het bushdorpje, waar we precies op tijd aankomen. Hij gaat terug naar Kamanjab om te tanken en Teddy weer op te pikken.

 

Onder leiding van een gids (een San) wandelen we rond en krijgen uitleg over de traditionele levenswijze. Rosalie is ook hier een attractie.
Het is er warm en stoffig. In vergelijking met ons eerdere bezoek aan een Himba-dorp is het de mensen aan te zien dat ze het slechter hebben. Fijn, dat wezen en arme kids hier een goede plek hebben om op te groeien. En zo ook, de tradities van hun stam mee krijgen.
Aan het eind van de rondwandeling zijn we in de "winkel". Dat is, de vrouwen zitten in een kring met hun beeldjes, sieraden en snuisterijen. We doen ons best om de nodige dingen te kopen. Want het probleem is, dat we onvoldoende klein geld hebben. Het lukt uiteindelijk en iedereen is blij met de aankopen. Ook de vrouwen hebben weer wat verdiend.

 

 

Teddy en Nandy zijn gearriveerd inmiddels. Bij de Mieb maken we boterhammen klaar die al rijdend kunnen worden gegeten. Gerard smeert en belegt dat het een lieve lust is. Dan blijken er flinke lappen van twee banden af te zijn. Nou mooi, want wielen wisselen is een wezenlijk onderdeel van overlandreizen. Met de hulp van Gerard, onze boys en Nandy is het in een mum gefikst.

 

 

Zonder verdere stop rijden we over asfalt door naar de ingang van het Etosha N.P. Het zijn rustige uurtjes in de Mieb. Precies op tijd zijn we er. Iedereen is weer helemaal bij de les. Bij een waterhole zien we in de verte een leeuw en in de bush kuiert een troepje olifanten.

 

De 18 km naar de lodge zijn vlot gereden. Om kwart over vijf zijn we bij de Okaukuejo Lodge. Jammer, jammer, het duurt erg lang voor we ingecheckt zijn. Maar dan wordt iedereen heel blij verrast door de schitterende chalets vanwaar je een schitterend uitzicht hebt op de waterhole. Magisch, ontroerend, adembenemend is het beeld van drinkende giraffen in het laatste beetje daglicht. 

Om half zeven hebben we gereserveerd in het lodgerestaurant. In een supersfeer doet iedereen zich tegoed aan het heerlijke buffet. In de loop van de avond treffen deze en gene elkaar bij de bankjes met uitzicht op de dieren die bij de verlichte waterhole komen en gaan.

 

 

 

 

Donderdag 3 augustus 2017 - Weer Wild-Ervaringen en Stoffig Halali

 

Heerlijk is het om weer eens relaxt en wat later op te staan. Iedereen gaan op z'n eigen moment ontbijten. We treffen elkaar aan het ontbijtbuffet en anders wel bij de waterhole.

 

 

Daar is het druk vanmorgen. Grote kuddes zebra's komen en gaan, spiesbokken, springbokken, impala's, hartebeesten, koedoe's... Geweldig!

 

 

En dan inpakken en wegwezen. Om tien uur rijden we met Mieb weg van deze prachtige plek. Gamedrivend gaan we langs de waterholes aan de hoofdweg. Er is weer veel wild! Sierlijke giraffen die zich tegoed doen aan bomen en struikjes. En jawel, we zien de springbokken eindelijk écht springen.

 

 

We doen een snelle boterhamlunch. En dan stuiten we op een troep leeuwen. Twee mannetjes, broers, bewegen zich loom van de ene kant van de weg naar de andere kant. Het is kicken in onze Mieb. Dit is meer, dan we verwacht hadden. Fantastisch.

 

 

De dag kan niet meer stuk. Vroeg in de middag zijn we op de Halali-campsite. Het is er stoffig, maar het zwembad is groot en niet al te koud. De waterhole ligt op tien minuten wandelen.
Sander is geveld door een venijnig verkoudheidsvirus en Patrick heeft hoofdpijn. Shirley, Iza en Rosalie zijn zo goed als opgeknapt. Een middag campingrust doet iedereen goed.

 

 

Teddy zet ons weer een prima maaltijd voor en Gerard doet met de kids de kampvuur-yell en waar/niet waar vragen over dieren. 

 

Vrijdag 4 augustus 2017 - De Zoutpan, Koedoe's, Olifanten en écht Kampvuur

 

Om half zeven sta ik op en neem de tijd om het dagboek bij te schrijven. Om acht uur is er ontbijt en om tien uur vertrekken we voor een safari. Patrick, Sander, Eva, Yoep, Olivia, Rosalie blijven op de campsite. 
Het wordt een heerlijke safari met als hoogtepunten: twee grote koedoemannen en een kudde olifanten met kleintjes. Zo mooi, zo indrukwekkend!

 

 

Bij de zoutpan is een overdekte lunchplaats. De kids storten zich op de kleurplaten en anderen wandelen naar de fotogenieke zoutvlakte. We hebben een superlunch met overgebleven kippenpootjes en vlees van gisteravond, salade en gekookte eieren. Heerlijk.

 

Kwart over twee zijn we terug op de camping. De rust en ontspanning heeft het camping-gezelschap goed gedaan. Relaxte sfeer. De rest van de middag wordt er gespeeld bij het zwembad en bij de tenten. 
Om half zes brandt het kampvuur. Vol enthousiasme klinkt de yell weer. Dzjikemelaja.... Pang! Dan dierenvragen, liedjes, een doorgeefverhaal, de paardenrit en het ritmisch doorgeven van namen. Dikke pret. 

 

Teddy heeft heerlijk gestoofde gemsbok met rijst klaargemaakt en voor de vega's soep en salade. Om half zeven eten we en daarna is het kidsafwastijd. Zo moe zijn ze, dat enkele op eigen verzoek vroeg gaan slapen.
De groten drinken koffie en thee en praten na bij de smeulende resten van het kampvuur. Anderen wandelen naar de waterhole waar ze de statische communicatie tussen twee neushoorns observeren.

 

 

En vooral is het genieten van de maan-verlichte plek. Dat het weer een topdag was, daarover zijn we het dik eens. Mooie gesprekken.

 

Zaterdag 5 augustus 2017 - Bushmen-Experience en Donker Waterberg

 

Vroege start. Iets later dan de geplande tijd (half negen) zijn we op weg. Nog steeds laat het wild zich zien. Aan de parkuitgang maken we een tankstop bij Namutoni Camp en Lodge. Indertijd kampeerden wij hier toen we vanuit het oosten het park binnenkwamen. En nog steeds worden er souvenirs gekocht en snoepjes en ijsjes...

 

Vanaf daar rijden we asfalt tot we afslaan naar Ombili voor de "bushmen-experience". We zijn benieuwd. Midden in de kale bush liggen twee dorpjes. Het is heet en stoffig. Op deze schoolloze lome zaterdag zijn wij voor de kinderen in het dorp een welkome afleiding. In een kluitje volgen ze ons.
De gids vertelt over de geschiedenis van de Khoisan en hoe men hier (oorspronkelijk een boerderij) in het levensonderhoud voorziet en iets van de tradities terug probeert te vinden. Vooral wezen en arme kids wonen hier. Een Duitse Stichting financiert het project. 

In het schoollokaal demonstreert de gids de beroemde klik-klanken. Voor ons een tongbrekende oefening.

 

In het tweede dorpje wordt het traditionele leven getoond. Yoep, Joey, Olivia, Yara, Iza, Lois en Lou wagen een poging met de pijl en boog. En nee onze kids zijn nog lang niet klaar voor de jacht in de bush!

 

 

De mannen doen hun handen zeer als ze vuur maken door heel hard een stokje te draaien. Er wordt soms flink gekreund, maar daar vatten de strootjes dan toch vlam. Prachtig is de dans en zang, die vanuit een ver verleden aan ons worden getoond.

 

Onder een afdak staat de lunch inmiddels klaar. Als kers op de taart zingt het dorpskoor. En jawel, het is het ons inmiddels bekende "Amarula", dat van oorsprong een Herrero-lied is. Genieten. Yoep ondertussen, heeft de harten van de San-meisjes sneller doen kloppen. Als een ster willen ze met hem op de foto. Uitgezwaaid door de kinderen vertrekken we.

 

 

Terug naar de geasfalteerde B1. Korte sanitaire onderbreking bij een tankstation. We slaan wat chips en fruit in omdat het laat gaat worden. Vanaf de B1 is het nog een uurtje hobbelen geblazen door heuvelachtig terrein. We zien wrattenzwijnen, paarden en wat impala-achtigen. En jawel, we rijden zelfs door water. Een heel klein beetje weliswaar, maar Mieb juicht!

 

Het is zeven uur en donker als we aankomen op de Waterberg Campsite. Van wandelen in deze mooie omgeving is geen sprake meer. Jammer.
Het kamp is in no time opgebouwd. De kids helpen weer goed mee. We drinken de laatste wijn en genieten van lekkere pasta. Lois en Zoë zijn uitgeteld en liggen al in hun slaapzak nog voor wij gaan eten. Op dit plateau zitten we hoger en dat is voelbaar. Koud is het.  

 

Zondag 6 augustus 2017 - AfriCat en de Luxe van de Midgard Estate

 

Als we om half acht aan het ontbijt zitten is het kamp al afgebroken en staat alles op het blauwe zijl. We maken foto's van ieder gezin voor de tent. Mooie herinnering.
Vandaag zijn we zó goed op tijd, dat we rustig naar Okonjima (AfriCat Foundation) kunnen rijden. Africat is een Stichting die zich inzet voor de rehabilitatie van katachtige.
Om half elf zijn we er. Voor de rondleiding met informatie is een safari-4x4 beschikbaar. Ik blijf met Roos achter in het fraaie restaurant. Zij mag niet mee, want soms moet je muisstil zijn en Rosalie geeft geen garanties af op dit gebied.

 

Vol met enthousiaste verhalen komen ze terug. Ze hebben cheetah's gezien en een jakhals. De opgezette dieren in het informatiecentrum hebben ook indruk gemaakt. Zo zie je pas goed hoe groot bijvoorbeeld de koedoe of spiesbok werkelijk is.

 

 

 

We krijgen een heerlijke lunch gereserveerd met een ijsje toe. In Kahandjo stoppen we om te tanken en voor koffie. Een klein groepje wandelt over de houtsnijmarkt. Zoë blij met haar zebra en Joey stoot z'n hoofd tegen de scherpe rand van de Mieb-deur. Gelukkig valt het mee. Hij komt er vanaf met een schaafwond bij de haargrens en liefdevolle aandacht. 

 

Nog een uur hobbelen we naar Midgard, vanouds een boerderij en nu een fraaie lodge. Ook dit is weer zo'n plek waar je best wat langer zou willen blijven. We worden verwelkomd met een drankje. Alle bagage gaat uit de bus en wordt ons nagebracht.

 

Wat een heerlijke omgeving en accommodatie. De kids leven zich uit in zwembad en speeltuin. Om half zeven staat weer een lange tafel klaar in het restaurant. Genieten is het van de lekkere dingen die het buffet te bieden heeft.
In de nazit met Dolf, Shirley, Gerard en Teddy praten we over veel dingen, maar vooral drinken we amarula. De serveerster brengt het drankje zingend en swingend. Half elf kruipen we in de grote bedden voor de laatste nacht in Namibië.

 

Maandag 7 augustus 2017 - Afscheiden en Stoelgedoe

 

Om half zeven douche ik en Gerard probeert alsnog boardingpassen te scoren. De verbinding is te slecht. 
Iedereen ontbijt op z'n eigen moment en daarna is er nog alle tijd voor de kids om zich te vermaken en te bewegen. Om elf uur staat de bagage voor de kamers en komen wij bij elkaar bij het zwembad voor een eindevaluatie.

 

Fijne sfeer. Leuk, zoals ook de kids weten te verwoorden wat ze van de reis vinden. Lou bijvoorbeeld zegt, dat hij "in de Mieb op zoek gaan naar wilde dieren" het leukste vond. En Joey stelt voor om in plaats van de wintersportvakantie om de twee jaar een reis als deze te maken.

 

Tja, en dan is het tijd voor de lunch. Om een uur beklimmen we Mieb voor de laatste keer. Via hobbelende gravelwegen rijden we door mooi golvend landschap naar het vliegveld.
Daar danken we Teddy en Nandy voor hun onvermoeibare inzet. We zingen ze toe en zij zijn blij met stroopwafels en enveloppe. Het is een warm afscheid van de twee mannen die er mede voor gezorgd hebben, dat de reis een succes werd.

 

 

Het is druk in de vertrekhal. Maar Nandy zorgt dat we snel kunnen inchecken bij de businessbalie. Bijna direct kunnen we via security en douane naar de gate.
In het vliegtuig blijkt dat op de stoel die we voor Zoë hadden gereserveerd (naast Dolf) een mevrouw zit. Zoë zit in haar eentje aan de andere kant van de cabine. Dolf en Zoë nemen onze stoelen in en wij gaan er vlakbij zitten op vrije stoelen. Twee uur later in Luanda kost het wel wat moeite, tijd en irritatie, maar uiteindelijk wordt er zodanig geschoven dat iedereen tevreden is. Zo met ons allen op een rijtje, krijgen we bijna vanzelf een Mieb-gevoel.

 

Na het opstijgen wordt een tweede maaltijd geserveerd en dan eindelijk is het slaaptijd. Voor wat het waard is. Gerard lijkt nog de meeste uurtjes weg te knorren.

 

Dinsdag 8 augustus 2017 - Thuis

 

Vroeg ontbijtje. De opkomende zon kleurt de bovenkant van de lichte bewolking oranje en er doorheen zien we de verlichte kassen van het Westland opdoemen. Kwart over zes touch down.

 

Bij de bagageband is het dan echt afscheid nemen geblazen. Yoep is zo moe, dat ie gewoon ergens op de grond gaat liggen.

 

 

En thuis? Douchen, slapen en bijkomen van een indrukwekkende en onvergetelijke reis.

 

Na verschillende mailtjes en telefoongesprekken duikt de buggy een week na thuiskomst alsnog op. Hij is afgegeven bij ATS in Windhoek.
Tja, this is Africa...

 

Ter afsluiting zie hieronder:  een korte video-impressie van een paar hoogtepunten...