home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis Morocco-Spain 2023

 

Route: (43 dagen, 9480 km, waarvan in Marokko 22 dagen en 3200 km): NL: Utrecht -Bergschenhoek – Asten – Maastricht – BE: Luik - Charleroi - FR: Reims – Potiers – Bordeaux – SP:  San Sebastian – Burgos – Valladolid – Salamanca – Sevilla – Algeciras – Ceuta – MAROKKO: Tétouan – Nador – Oujda – Vibractionroute – Fez - Tétouan – SP: Ceuta – Algeciras – Cordoba – Madrid – Tudela – Vibractionroute – Lleida – FR: Béziers – Pézenas – St Guilherme le Désert – Mende – Clernont-Ferrand – Chalons-en-Champagne – D – NL: de Lutte – Utrecht

 

Samengevat 

 

Na drie lange (corona) jaren is het hoogtijd om weer op expeditie te gaan met TOY. Het zal ook een testrit worden. Want, kunnen we het nog met ons drietjes?

In plaats van Algerije (oorspronkelijke plan) gaan we naar Marokko. Voor het (navigeer-) gemak hebben we routes van Vibraction (een Franse organisatie) gedownload. Zo laten we ons verrassen en kunnen we nieuwe streken en plaatsen ontdekken. zie ook :: algemeen. 

In hoog tempo reden we door Frankrijk en Spanje naar het Afrikaanse continent. Tegen die tijd hebben we de regen achter ons gelaten en genieten we eindelijk van zon en warmte. 

En wat een heerlijk rondje Marokko reden we! De route bracht ons op prachtige afgelegen plekken. Door indrukwekkende bergen, mooie valleien, (ceder)bossen en eindeloze vlakten trokken we. We genoten van de vriendelijkheid en gastvrijheid van de mensen.

Natuurlijk vroeg TOY ook een paar keer onze aandacht. Alles werd opgelost. Ook in dit opzicht is de testrit geslaagd.

Omdat we tijd over hadden, reden we ook nog Vibraction-routes in  Pyreneeën. Geweldig was dat totdat regen en kou ons wegjoegen naar Frankrijk. In de Cevennen en Auvergne hebbn we vervolgens van een paar mooie (eigen) routes gereden. In hoog tempo gingen we door Frankrijk en Duitsland naar de Lutte (Twente) voor een uiterst gezellige overland reünie.

 

Zaterdag 22 t/m 27 april (2664 km) – Van Utrecht naar Afrika

 

Zaterdag 18:00 uur, NEDERLAND. We vertrekken. Via Bergschenhoek voor knuffels en uitzwaaien door Rosalie rijden we naar Asten (197 km). Kloosterlijke P-overnachting na uitgebreid bijpraten.

 

 

Zondag zou zondag niet zijn, als we na het kloosterontbijt niet deelnamen aan de misdienst met als thema “onderweg”. En dan is er ook nog koffie met gezelligheid en verhalen. Rond de middag worden we ook hier uitgezwaaid.

 

 

We knallen BELGIË door en in FRANKRIJK vinden we een bebloesemde P-plek bij Le Cheval Blanc (588 km). En niet alleen dat, ook een prima maaltijd genieten we er.

 

Maandag, ook weer zonder enig oponthoud bereiken we 660 km later een zilte camperplek aan zee in Contis Plage in les Landes. De ruisende oceaan wiegt ons in slaap.

 

Dinsdag, het is nog steeds koud en regenachtig, rijden we SPANJE  binnen en doen we een poging om San Sebastian te bezoeken. Geen parkeergelegenheid is er voor onze dikke dame. In een dorpje verderop troosten we ons met lekker lokaal.

Over vrijwel lege wegen landen we (na 355 km) in Burgos op een oude bekende camping (Fuentes Blancas). De temperaturen zijn opgelopen en dus hadden we de airco nodig. En jawel, dat hebben wij weer, hij doettut niet. G gaat systematisch alle mogelijk knelpunten na en vindt niets. Tjonge…

En hoe bijzonder is het, dat er een NL-meneer op ons af komt en vraagt of we toen en toen op Java waren. Yes! Hij zag ons en onze TOY daar en hoorde over ons. En nu komen we elkaar hier tegen!

 

Op woensdag belt G met Frans van All American Imports. En dan blijkt er nog één check mogelijk. En dat issem. Bij de druksensor is een draadje gebroken. En laat er in Burgos nu ook nog een goeie Toyotagarage zijn. Het draadje wordt gesoldeerd. En bij de naastgelegen Michelingarage krijgt de zachtlekkende band een plakkertje. En door! Over rustige snelwegen bereiken we na 591 km Monesterio, waar we in een parkje overnachten.

 

Donderdag zijn we om vier uur in Algeciras (zuidelijke havenstad in Spanje waar de veerboten vertrekken). Onderweg hebben we uitstekend geluncht in een wegrestaurant. In de haven kopen we de boottickets en een telefoonkaartje (INWI). Na een uur varen zijn we in Afrika, vooralsnog in de Spaanse enclave. Op naar de grens met Marokko. (273 km).

 

MAROKKO

 

Donderdag 27 april 2023 vervolg (26 km) – Westelijke Sahara op de sticker???!!!

 

Aan de grens gaat het vlotter dan vroeger, maar nog steeds wordt er omstandig gekeken, geschreven en kofferbakken gecontroleerd. Bij het begin van de procedure blijken we een kaartje te moeten overleggen. Hebben we niet, maar we kunnen het gaan halen. Paar kilometer terug. Op een immens grote en geheel lege parkeerplaats staan een paar keten en daar geeft iemand ons hét kaartje. Huh? Hoezo? Wat? Terug. Het kaartje wordt aangepakt en we mogen in de rij de rest afwachten. Hilarisch!

 

Onze inreis lijkt goed te gaan totdat iemand de stickers op de TOY goed bekijkt. Staat daar “Western Sahara”? Je moet goeie ogen hebben, maar dan zie je het! Helemaal fout. Anders dan de rest van de wereld vinden de Marokkanen dat het van Marokko is.

We krijgen bevel om alle drie de stickers te verwijderen. G weigert. Discussie. G’s argument, de rest van de kaart is oké, pikken ze uiteindelijk. Compromis. Met een mes peutert G het woordje Western Sahara weg. Iedereen tevreden.

Geld pinnen en hap, weg is G’s creditcard. (Later ontdekken we dat ie verlopen was…) Verderop langs de kust installeren we ons op wat een camping (la Ferma) is maar het ook niet is.

 

 

Behalve een Zwitsers stel is er niets of niemand te bekennen. Buurman Fred blijkt een fanatiek reiziger. Veel verhalen dus.

 

Vrijdag 28 april 2023 (202 km) - Langs de Middellandse Zee oostwaarts

 

In Tétouan kopen we nog een simkaartje (Orange). Prachtig weer is het als we richting Nador rijden. Kronkelend en slingerend trekken we door de kustbergen. Mooie uitzichten en een lokale lunch aan een boulevard.

 

 

Nu echt het gevoel onderweg te zijn. Op Camp Amis de Calairis staan we met uitzicht op zee op een hoog punt. Heerlijke douche en relaxt eten uit eigen keuken.

 

Zaterdag 29 april 2023 (275 km) – Bivak met bezoek

 

Het is helder. In Nador doen we een Italiaans restaurantje aan. De salade en spaghetti quatro fromages leveren genoeg energie voor het moment en genoeg restant voor het avondeten.

Net buiten de stad tanken we. Dat is, we willen tanken. Betalen met de visa kaart of welke kaart dan ook, da’kannie hier. Dus zoeken en vinden we een ATM.

 

Zuidwaarts volgen we de Vibraction route. Het wordt vlakker, we rijden het Plateau van Rekkam op. Via het stuwmeer Mohammed V bereiken we de RN6 richting Oujda. Tijd voor een bivak. We rijden door een dorp met de welluidende naam El Aioun Sidi Mellouk. Langs een prachtige kasbah gaat het en dwars door een straat met kraampjes en winkelende dorpelingen. Even ten zuiden slaan we af op een paadje en daar staan we dan voor ons eerste echte wildcamp sinds maart 2020 in Argentinië.

Een wrakke auto komt aangehobbeld. Van de andere kant wandelen drie dames hem tegemoet. We zwaaien. De auto keert en aarzelt. De jonge chauffeur komt naar ons toe. Met behulp van Google Translate begrijpen we dat hij onze buur is. De dames zijn familieleden.

 

We lezen verder en eten knipsoep van de kliekjes van vanmiddag. Een uur later duiken uit de duisternis twee mensen op. De communicatie is traag en ingewikkeld, maar dan wordt duidelijk dat zij de ouders van de eerder genoemde jongeman zijn. Hij belde ze en zodoende komen ze het een en ander brengen.

 

 

Op een dienblad staan theepot en glaasjes en een schaal met pannenkoeken, honing en hard gekookte eieren. Dan verdwijnen ze weer, ons in afwachting en verbazing achterlatend. Er zijn vier glaasjes, ze komen vast terug, denken we. Maar het duurt wel heel lang. Dan ineens is de man er weer. Nu met een kan water, schaal, zeep en handdoek. Tuurlijk, eerst handen wassen!
Ook moeder meldt zich weer. Vader spreekt wat Spaans en een beetje Frans. We staan hier op familiegrond van tien hectare. Bij het afscheid moeten we beloven morgenochtend naar hun huis te komen. Om acht uur rekenen ze op ons voor een ontbijt.

 

Zondag 30 april 2023 (147 km)  – Berber-ontbijt, Ibis-lunch en ruimte op de vlakte

 

Om acht uur melden we ons bij de buren. De laatste slaapmatrassen worden achter een gordijn geborgen. We zitten op dikke dekens. Pa verdwijnt en het duurt lang voor er weer beweging is. Dan zijn ze er weer, de pannenkoeken met honing, eieren en mayonaise. Ook de zoon, Abdullah le petit, meldt zich en een broer van grote (vader) Abdullah. Moeder eet niet mee. Met behulp van Google Translate vertelt Abdullah jr. Drie pogingen deed hij om over de Middellandse Zee naar Europa te komen. Het kostte veel geld. Maar steeds bracht de regering hem terug. Waarom hij weg wil? Hier heb je geen rechten, geen werk, geen toekomst. Twintig is hij en hij werkt nu als chauffeur. Hij deed van alles om geld te verdienen voor het gezin. Zijn Vader heeft al 23 jaar een werkvergunning voor Spanje. Hij werkte er in de bouw, maar nu is zijn schouder versleten en hij heeft een hartprobleem. Tjonge…

 

Naar Oujda gaan we. Daar is een Ibishotel, waar we de Formule 1 hopen te volgen. En jawel, er is wifi én koffie én lunch! In de tuin bij het zwembad baden we in luxe die extra groot voelt na het bezoek aan het nederige huis van die mensen daar op de vlakte. Max wordt tweede en met de restanten van de lunch vertrekken we.

 

Ten zuiden van de stad begint het eerste pad. Prachtig is het er, ruig en soms knap uitdagend zowel wat rijden als wat navigeren betreft. We ontmoeten een oude man die schoenen wil hebben. Wat zeg ik, hij eist ze. Het brood pakt ie mopperend aan. Schoenen wil-ie! Van de weeromstuit duiken we ietsie te wild door een diepe greppel.

Op de RN17 rijden we vlot in zuidelijke richting. Op een prachtige golvende vlakte bij een stel gumtrees (eucalypten) klappen we ons dakkie open. G draait nog een bout in een steun. Dat moest al langer maar na de ruigheid van vanmiddag is het nu echt nodig. Als we bezig zijn, komen er aardige mannen aangebrommerd. Ze nemen mijn technische assistentietaak over. De uitnodigingen om mee naar hun huis te gaan, slaan we toch maar af. Op ons eigen bivakplekkie genieten we volop van de zonsondergang en van de rust en de ruimte.

 

Maandag 1 mei 2023 (260 km) – Van alles wat en de kalief aan de telefoon

 

Het ochtendbezoek meldt zich direct na het ontbijt, een aardige jongeman die met zo’n honderd schapen over de vlakte zwerft. Volgt hij zijn schapen of is het andersom? Het is bijzonder om te zien hoe de dieren op de ogenschijnlijk kale grond iets te eten vinden. Onze herder is blij met water en brood.

 

 

Op de RN17 trekken we rap zuidwaarts over de vlakte. Soms zijn er groepjes zendmasten, hier en daar omheind groen en een huisje. We stoppen in Ain Bini Mathar, een dorp waar rust heerst. En er is een bandenboer. Die ene, al twee keer geplakte, band stond vanmorgen zo goed als leeg. Aardige mensen speuren met geduld naar het lek. Een oud plakkertje gaat eraf en een nieuwe erop. G scoort een scheermesje en laat een steuntje lassen. Al deze acties kosten bijna niets.

 

Bij de afslag ligt er een heerlijk pad voor ons. Lunch (soep en crackers). Het is 25 tot 30 graden met een frisse wind. Zes kilometer later zitten we op de RN19. We zien de Gandini-routes van 2007 weer gaan. In het dorp Maatarka begint het Vibraction-track. Het pad kronkelt en met een gemiddelde snelheid van 25 km/u trekken we over het plateau van Rekkam in zuidwestelijke richting.

Op een vlakte tussen lage bergketens komen vanuit de verte kinderen aangehold. Sommigen wijzen op hun voeten, anderen maken drinkbewegingen of steken beide armen in de lucht. We rijden maar door, we hebben hen niets te bieden.
Verspreid liggende huisjes kondigen een dorp aan. Hier en daar sleetse leemhuizen met wat nieuwe gebouwen, waaronder een moskee en een schoolgebouw. Staketsels van kramen wijzen op momenten van levendigheid die nu ver te zoeken is.

 

Een kilometer of wat voor het volgende dorp, vinden we een heerlijke bivakplek bij een rivier. De bedding is groen, dat wijst op water en later horen we zelfs een kikker. De bergen hebben prachtige rood-oranje kleuren. Drankje en klussen. Op zoek naar een plopgeluidje dat we tijdens hobbelmomenten horen. G vindt en herstelt.

 

 

We eten gebakken rijst met toebehoren en als de afwas gedaan is en er opgeruimd wordt, ontdekken we een lek aan de gootsteenafvoer. Een makkie voor mijn handyman. Maar in de lade eronder zijn de toiletartikelen kletsnat geworden.

Moeizaam rijdend komt een rammelend oud vrachtwagentje in onze richting. Twee vriendelijke mannen die alleen Arabisch spreken bellen met de kalief van dit gebied. We krijgen de telefoon en de kalief vertelt in goed Frans dat we op een gevaarlijke plek staan. Dat al het water vanuit hogere gebieden de vallei in stroomt naar de rivier waar wij naast staan. We verhuizen dus. Vlakbij de weg is het oké.
Opnieuw geïnstalleerd. Dan komen de twee mannen nogmaals naar ons toe, lopend dit keer met hun telefoon als zaklicht. De Franssprekende kalief vraagt om een foto van de paspoorten en of de mannen een foto van onze auto mogen maken. En dat mag.

 

Dinsdag 2 mei 2023 (186 km) – Col de Belkassem en heet zandbivak

 

Een volgeladen vrachtwagen uit een ander tijdperk sukkelt voorzichtig over de keienweg. De chauffeur klautert uit z’n cockpit en vraagt om sigaretten, bier (birrah) of desnoods geld. Hij accepteert onze lege handen. Een vrolijk klautert hij zijn oude bak weer in.

Prachtige voortzetting van de route. Bij het oude lemen woestijndorp Anoual gooit een jochie een steen omdat we niet stoppen. Voorbij de oude lemen huizen is een modernere versie woestijndorp ontstaan. Bij het kantoor van de kalief staan of hurken berbermannen in groepjes bij elkaar. Het lijkt hier meestal een mannenwereld. Maar op markturen dán komen de vrouwen naar buiten om met tassen en mandjes aan de arm inkopen te doen.

De kalief blijkt niet thuis, hij is in het volgende plaatsje, Talssint. Daar zou ook een grote groep Europese fietsers zijn. Talssint is een grotere plaats met meer voorzieningen. De ochtendmarkt is gaande in de nauwe straatjes. We kopen een en ander. Ook hier zijn aardige en heel blije mensen als we iets besteden. Zuidelijker slaan we af op een stenige piste. Halverwege stoppen we voor de lunchpauze en ruimen we de inkopen.

Daarna rijden we over asfalt naar Beni Tadjite. We vervolgen op de Piste du Col de Belkassem. En wat een heerlijke route en schitterende pas is dat! Vanaf de hoogte kijken we neer op de enorme vlakte erachter. Ook al bekend terrein voor ons.

 

Een oude man is blij met een fles water. Bij een omheinde aanplant met zonnecollectoren en waterpomp maken we foto’s. Een man op een brommertje spreekt ons aan. Hij begint origineel. Of we mee gaan om zijn familie te bezoeken. We bieden hem de (lege) waterbidons aan. Die wil ie graag hebben. Maar dan komt het toch. Hebben we geen kleding? Sigaretten? Pennen? Geld? Nee dus! Woedend smijt hij de bidons weg. G stapt uit en raapt ze allemaal weer op. Tjonge! Moeten we de volgende keer toch maar een aanhanger met kleding, pennen, schoenen, water, en wat al niet mee gaan slepen?

 

Indrukwekkend zijn de pogingen in deze vallei om iets te laten groeien. Het lukt soms een beetje, maar veel vaker zijn er verdorde boompjes en andere treurige gewassen.

Ksar Tazougart is een oase in een kloof met een rivier, die nu vrijwel droog staat. Veel groen is er, de palmtuinen worden via kleine watergeulen geïrrigeerd. We dalen af naar de vlakte en slaan dan af op een piste (route 4) in zuidwestelijke richting. In het eerste deel wordt hard gewerkt om woestijngrond tot leven te wekken. Het ziet er niet goed uit. Te droog!

 

 

Dan volgt een stuk dat ons helemaal blij maakt. We rijden over een zanderige piste. Helaas houdt dat op en hobbelen we over een immense vlakte met grof grind en stenen. Harder dan 15 km/u kunnen wij en TOY niet aan. 

Om halfzes is het genoeg. Bivak op een heel klein stukje zand met struikjes. Het is nog steeds 34 graden. Maar in de schaduw van TOY is het goed uit te houden. Ook de nacht is warmer dan we totnutoe gewend waren. Gelukkig is er nu en dan een briesje. De bijna volle maan verlicht onze afgelegen en stille wereld. Gek genoeg heb ik nog steeds ontvangst (Marokkaans INWI-simkaart), terwijl er in geen velden of wegen zendmasten te zien zijn. Zou INWI gebruik maken van satellieten?.

 

Woensdag 3 mei 2023 (80 km) – Hitte in de woestijn en Erfoud

 

Na ontbijt, koffie en krantje genieten we van meer afwisseling dan gisteren. In de verte zijn wat berbertenten en kleine huisjes te zien. Prompt komen kinderen, maar soms ook volwassenen, aangerend naar het pad. Een groepje steelt ons hart. Ze vragen niets, ze kijken en zwaaien. Heel blij zijn ze met de lege bidons en een fles water.

 

 

Op een tafeltje liggen de schatten der aarde uit dit gebied. Fossielen dus. We zijn schatplichtig aan Catherine en haar schattenkabinet met souvenirs van onze reizen. Deze keer krijgt ze een hangertje van mineraal met een schelpfossiel uit de Marokkaanse Sahara. Een aardige man pompt water op voor zijn ezels met zonne-energie.

 

Later op de route doorkruisen we een kleine bergketen. Heerlijk rauw en ruig is het er. Na een vlakte rijden we op asfalt in zuidelijke richting naar Erfoud. Rondje stad, lunch en dan installeren we ons op de lege camping “Chez Karla”. Veertig graden is het. In de schaduw brengen we lome uurtjes door, doen een wasje en dutten. Het eten in het campingresto is prima. De chef doet erg z’n best, té erg wat ons betreft. Hij bepleit rust en kalmte terwijl hijzelf nogal hieperdepiep is. De aangekondigde rally-Santana’s (Spaanse Landrover Defenders) komen aan en vragen gelukkig zijn aandacht.

 

Donderdag 4 mei 2023 (267 km) – Veel acacia’s, honderden panda’s en één “plok”

 

Erfoud is doodstil en leeg. In een van de piepkleine winkeltjes kopen we een en ander. De mensen zijn heel blij met dit beetje omzet.

Het eerste deel van de route is een asfaltweg die door een paar dorpen met palmentuinen leidt. Dan slaan we af op een pad dat een zwart grijs versleten gebergte in slingert. Het waait hard en de lucht is vol stof. Dat ziet eruit alsof het miezert. In dit rauwe gebied leven maar weinig mensen. Weerbarstig als het landschap zijn ze. Warempel is er zelfs een herder met kamelen op pad. In de valleien verschijnen steeds meer acacia’s. Zo, en of die passen in deze omgeving. De temperatuur blijft een poosje hangen op 35 graden tot het doortikt naar 42. Onder de grootste acacia vinden we wat schaduw voor een snelle lunchpauze, want oh wat is het heet.

 

Na het volgende deel asfalt, slaan we af op een kleine weg die strak door vlak land trekt. In een dorpje is er opwinding. Er is een rally gaande met zo’n driehonderd panda’s. Ook een helikopter staat paraat. Hier en op de stoffige paden, en later op de doorgaande routes, overal komen we ze tegen.

 

 

Edoch, we krijgen een probleem. We horen “plok” en de aandrijving is weg. G gaat direct het probleem te lijf. Met de langssper (middendifflock) ingeschakeld kunnen we in ieder geval weer rijden. We besluiten om terug te gaan naar de bewoonde wereld. In Tazzarine moet een werkplaats te vinden zijn. Al rijdend denkt G verder. Probeert een paar dingen uit en weet dan zeker, dat de homokineet van de linker vooras kapot is.

Eenmaal op de grote route, zo’n vijftig kilometer voor Tazzarine is er een onheilspellend knarsgeluid te horen. We staan dan pal voor Hotel/Restaurant/Camping Kasbah Meteorites! Dat kan geen toeval zijn. Hier blijven we. G was toch al van plan om zelf aan de gang te gaan. En zo geschiedt.

Om negen uur is de vooras gedemonteerd en alles opgeruimd, G gedoucht én is hij bekaf. Nog steeds is het een graad of veertig.
De hotel-en-alles-manager is blij dat het gelukt is en kijkt tevreden toe, terwijl we van drie tajines (omelet, groenten, kip) eten. We zijn de enige gasten in het restaurant en hij heeft zin in aanspraak.

 

Vrijdag 5 mei 2023 (175 km) – Meloenvallei en een schitterende bergroute

 

Overdadig hotelontbijt. In Tazzarine zoeken en vinden we iemand die, met moeite, de verwijderde as doorslijpt zodat ie weer terug kan worden geplaatst.

Heerlijke route door een berggebied, de Jebel Siroua. Wij noemen het de meloenvallei. Er zijn kleine leemdorpjes. Op de frisgroene velden liggen joekels van (water)meloenen. Het is volop oogsttijd. Volgeladen vrachtwagens rijden af en aan over de kleine stofwegen. Jongemannen sjouwen de meloenen van het veld af. In de laadbak van een vrachtwagen worden ze gestapeld. We krijgen een supergroot exemplaar. Bijna niet te tillen is het ding.
We klimmen naar een prachtige pas vanwaar we de weg omlaag zien slingeren naar de vlakte. Ook vandaag is er heel veel wind, waardoor we soms heftige stofwolken te verduren krijgen.

 

 

Na een paar kilometer asfalt slaan we voorbij N’Kob, bekend om zijn 45 kasbah’s, af voor een schitterende tocht door ruige bergen. Gelukkig beperkt de asfaltweg-in-aanleg zich nog tot de vlakte. Over de kronkelende maar goed berijdbare stofweg klimmen we tot 2000 meter. Om ons heen zijn rotswanden en kathedraalachtige rotsformaties. Dalen, valleien, vlakten, dat alles wisselt elkaar af. Rauw en grijs is deze wereld.
Ergens diep in het gebergte zijn een paar huizen, een palmtuin én agressief schreeuwende kinderen. Ze vragen om van alles, maakt niet uit wat het is als er maar iets gegeven wordt. Moeders doet ook mee en eist dat we het raam open doen. Lastig dit. We gunnen ze van alles, maar dat geven door toeristen is tegelijk geen goeie zaak. Slechts één brommertje komt ons tegemoet. En als we later een mooie bivakplek hebben gevonden passeert een vrachtwagentje.

Heerlijk is het dat de temperatuur van 42 daalt naar begin 30. Na de rest-kalkoensoep van de lunch, die we met draaiende motor en airco aten, is het nu tijd voor Marokkaans brood met Unox worstjes en een salade van asperges-uit-blik. Prachtige zonsondergang.

 

Zaterdag 6 en zondag 7 mei 2023 (112 km) – Luieren op l’Escale de Ouarzazate

 

Vanaf de bivakplek daalt de weg. Rotsbergen worden afgeronde heuvels en er is wat meer groen te zien. Dorpjes met kasbah’s zijn groene oases in deze droge harde wereld. De RN10 naderend zijn er werkzaamheden gaande die de weg omtoveren tot een brede asfaltroute.

In Ouarzazate zijn we op het heetst van de dag. We zoeken verblijf. De campingmogelijkheden zijn niet heel goed. Dus overwegen we in eerste instantie een hotel. Maar te duur of vol. Gelukkig, want we vinden l’Escale de Ouarzazate, een camping 20 kilometer buiten de stad. En daar is het zoals we het nu nodig hebben. Aardige mensen, een zwembad, goed sanitair, een restaurant, wasmachine, schaduw en medekampeerders. Heerlijk opgefrist in het zwembad. Het eten is ook hier overvloedig en goed.

We blijven nog een dag en beleven een echt vakantiegevoel. Schrijven, rommelen, zwemmen, dat werk. En de race volgen we zonder beeld maar wél met het commentaar van Olav Mol en Jack Plooij. Spannend en Max wint.

 

Maandag 8 mei 2023 (200 km) – Mooi op weg naar een bivak op 2400 m hoogte

 

Bezoekje aan Aît Ben Haddou, een populaire toeristische bestemming. Het oude leemstadje op de heuvel staat op de Werelderfgoedlijst. Bovendien hebben veel filmproducenten het schilderachtige stadje ontdekt als filmdecor.
We zijn er al gauw klaar. Te warm, te toeristisch. Via een kalkachtig hobbelpad over de vlakte rijden we terug naar de doorgaande asfaltweg naar Ouarzazate voor inkopen. Extra bitjes bij INWI, eetvoorraad bij Carrefour en argan-olie bij een vrouwencoöperatie.

 

Ten zuiden van de stad begint route 7 van Vibraction. Een groot deel voert over asfaltwegen door mooi golvend en vriendelijk zachtgroen landschap. De onverharde weg kronkelt door een vallei langzaam een gebergte in. Ook hier ademt het landschap aanvankelijk zachtheid en rust uit door de glooiende bergen. Hier en daar een dorpje. Vrouwen verzamelen er gras. Ze torsen het hoog op hun trouwe en geduldige ezeltje. Of op hun eigen rug. De vrij rondlopende ezeltjes kijken even op als we passeren om dan rustig verder te grazen.

De weg klautert omhoog tot boven de 2000 meter door kaler en ruiger gebied. Enorme rotsblokken lijken neergesmeten en sommige rotsformaties doen denken aan beeldhouwwerken.

 

 

Gele bermen fleuren de grauwheid wat op. Dorpjes liggen slaperig tegen hellingen aan. De huizen zijn eenvoudige vierkante bouwsel met een ommuurd terreintje voor het vee, dat we niet zien.
In de dalen staan hier en daar bijenkisten. Want de Marokkaan houdt van zoet en dus van honing. En er moet iemand geweest zijn die teveel kalk had. Overal zijn er stenen witgekalkt of staan er mannetjes getekend op grote rotsblokken.

Eind van de middag vinden we een rotsig plekje waar we de TOY horizontaal kunnen zetten. Er passeert een paar keer een auto en verder is het stil. We eten komkommer- en tomatensalade en voelen na de hitte van de dag ook de hoogte (2400 meter). Het koelt snel af. Vroeg naar binnen en vroeg naar bed.

 

Dinsdag 9 mei 2023 (170 km) – Zicht op de hoge Atlas en riant over de Tizi Tichka

 

Route 7 eindigt, dus verder op route 8. Mooie afdaling door steeds lagere bergen naar het asfalt bij Askaoun. Later slaan we af op een klein pad, dat al snel langs een steile helling omhoog zigzagt. Duizelingwekkend en adembenemend mooi. De bomen en struiken op de hellingen verdwijnen als we op de hoogvlakte aankomen. De toppen van de Hoge Atlas doemen op. Hier en daar zijn er nog sneeuwplakken te zien.

 

 

Er is hier blijkbaar meer eetbaars te vinden voor schapen. Heel veel kuddes trekken er rond met hun eenzame herder. Schitterend weids is het er. Bij de lunchpauze vervangt G toch maar het drie jaar oude brandstoffilter.
Later wordt het onverharde pad een eenvoudige smalle rafelige asfaltweg. Door prachtige valleien trekt het met veel groen en dorpen. Hier kan de grond goed bewerkt worden. De mensen zijn vriendelijk en zwaaien vrolijk terug. Een groepje meisjes vindt ons een beetje eng. Ze duiken weg als we afremmen.

Vanaf de RN9 slaan we af voor de beklimming van de Tizi Tichka (pas op 2260 m). Een riante weg, gedeeltelijk nog in aanleg, golft schitterend omhoog. Uitzichten over valleien of we kijken aan tegen donkere rotsen. We slaan af op een kleine weg die verder slingert door gehuchten en heuvels met lariksen en een tanige eikensoort.
Een plateautje biedt een mooie bivakplek. Majesteitelijk kijken we uit op een dal. Rondom zijn bosjes en bomen, zodat er warempel nog schaduw is ook.

 

Woensdag 10 mei 2023 (165 km) – Zwarte geiten en kleine akkertjes

 

Een klein weggetje klimt de bergen in naar een vallei waar we het is alsof we honderd jaar teruggaan in de tijd. Alles is er klein, behalve de grote kuddes zwarte geiten.

 

 

Herders zijn er, maar ook de kromgetrokken vrouwtjes die gras of korenschoven op de rug de helling op sjouwen. Kinderen spelen en helpen. Honden volgen ons blaffend. Ezels wachten onbewogen met op hun rug de korven met graanschoven.

 

 

De graanveldjes zijn klein en liggen op steile hellingen. Hoe doen die mensen dat toch! Hier te zaaien, verzorgen, irrigeren en oogsten. Overal ligt het (met sikkeltjes) geoogste graan klaar om verder gebracht te worden. In de hoge dalen zijn moet het graan nog rijpen. Frisgroene veldjes wachten hun tijd rustig af.
Ook de huizen zijn klein en van een rood leem zoals de aarde dat is. Hier en daar schuilen ze wat bij elkaar de kleine bouwsels met muurtjes en binnenplaatsjes. Stekelige takken opgestapeld tegen de buitenmuren lijken extra bescherming te moeten bieden. De kinderen schrikken van ons en duiken meestal weg. Maar soms wint de nieuwsgierigheid…

 

 

Ons pad wordt meer gebruikt door ezels dan door auto’s. Soms smal, dan weer hobbelig, stenig, uitgespoeld slingert het langs steile wanden, lieflijke dalen en beboste hellingen. Navigeren is betrekkelijk makkelijk.

Bij de RN23 gaat het verder op een snelrijdende asfaltweg. Via Demnate bereiken we vlot Ouzoud., Op Camp Zebra vinden we schaduw, een zwembad, een goeie douche én een restaurant. We nemen ons voor om daar een paar dagen van te genieten.

 

Donderdag 11 en vrijdag 12 mei 2023 – Zebradagen

 

We rusten uit en kletsen bij. Er is een groep Nederlanders van de reisorganisatie “Far East”. Natuurlijk wordt er dan veel uitgewisseld. G is vooral gericht op de auto’s en allerlei technische aspecten. We ontmoeten er ook Simon&Mandy uit de UK.
Afijn, we vermaken ons. Vrijdag zijn de Nederlanders vertrokken maar komen er 4 Franse Toyota’s aan. G geniet. ’s Morgens zijn de temperaturen laag in de twintig en waait er een briesje. Eindelijk worden we actiever. Wandelen, wasje, werken.

 

Zaterdag 13 mei 2023 (192 km) – DOLF en SANDER jarig en een schitterende hoge bergrit

 

Jarigen gefeliciteerd. Beeldbellen ook met Rosalie, die ons “enorm mist”. We vragen wat ze aan het doen is. “Met jullie bellen!”. Duidelijk toch?

De watervallen van Ouzoud bezoeken we toch maar niet. Dzjee, wat een drukte. Volop bussen en mensen.

 

Prachtige route door dit gebied naar Azilal waar we pinnen en tanken. Daarna gaat het verder op asfalt dat smalletjes en met rafelrandjes in de bergen omhoog klimt. Twee passen van 2700 en 2600 meter gaan we over. Veel later is er weer levendigheid bij een dorp in een vruchtbare vallei. Daar zijn dan ook weer volop ezels. De ouderen in deze gebieden blijven ze trouw. Schrijlings zitten de mannen erop terwijl ze rustig naar hun bestemming gaan.

Dit is een gebied dat ook op de Unesco Wereld Erfgoedlijst staat vanwege de speciale rots structuur. Onze weg zou volgens Vibraction een piste zijn, maar dat wordt ie pas na ruim 100 kilometer. Juist op dat punt duiken drie enthousiaste Nederlandse motorrijders op.

 

De beroemde rots de Cathedrale de Masfrane zien we niet helemaal in volle glorie. We hebben zon tegen. Evengoed is ie imposant. Niet veel later zijn we bij de rivier (mét water) waar hordes mensen recreëren (hiken) en kamperen. En jawel, daar staat ook het campertje van Simon&Mandy. Ze zijn er niet. We laten een berichtje achter onder de ruitenwisser. Voor ons is het nog te vroeg en te warm om al te stoppen.

Eind van de maddag is het in de buurt van een paar stuwmeren even zoeken geblazen. Maar dan vinden we een prachtige bivakplek in een kleine kom. Een paar huisjes op de lage roestbruine hellingen zijn prachtig gecamoufleerd.

Er is vandaag de nodige aanloop. Een oude man verzekert ons dat we hier prima staan. Een paar Spaanse jongemannen brommen speciaal naar ons toe om te zeggen dat het veilig is. En een man met een brommer zonder brandstof vertelt een lang verhaal, wat we geen woord van begrijpen. 

 

Zondag 14 mei 2023 (194 km) – De hoge Atlas

 

Prachtige rit door de bergen van de Hoge Atlas. Het leven ademt er rust én hardheid. In de afgelegen gebieden wordt op de kleine veldjes nog steeds geoogst.

Vandaag bestaat de route uit meer asfalt. Soms goed, soms rafelig en versleten. Over passen, stenige hoogvlaktes en door een prachtige kleine kloof gaat het.

 

 

Feestelijke bermen zijn er met gele bloemen en goudschitterende stekelige pollen, struiken met paarse bloemen en hier en daar klaprozen. En dan is er ineens weer een prachtig hobbelpad dat door dit achterland slingert.

Op het asfalt zoeven we verder richting Kenifra tot we afslaan op een weggetje in een landbouwgebied. En daar vinden we midden op een lage hoogte een mooi bivak.

 

 

Een man zit op een steen en bekijkt z’n ezel die lekker strootjes eet. Hij wacht op een maat. Met twee ezels trekken ze een irrigatieslang over de akker. Verderop liggen de strobalen klaar voor transport.

 

Maandag 15 mei 2023 (153 km) – Route Touristique des Cèdres

 

Blaffende honden en balkende ezels horen allang tot ons geluidsdecor. Maar hier is een ezel die toch niet helemaal goed in z’n vel moet zitten. Hij begint met een aanzet als een sirene. Seconden houdt hij dat aan om dan pas over te gaan tot een herkenbaar soort gebalk. En ook vanmorgen is er een koekoek te horen terwijl de mieren ijverig in colonne met kleine blaadjes slepen.

Vanaf onze plek rijden we al weer snel op asfalt. Eerst is er een vruchtbaar dal met weelderig groene tuinen, boomgaarden en grote huizen. Dan komen de bossen, eindeloos veel dichte bossen soms onderbroken door open stukken. Yes, we zitten op de cederroute. Voor een deel reden we dit al eerder, maar nu slaan we af op de Route Touristique des Ceders dat een heftig onverhard stenig pad is. En natuurlijk zien we de beroemde Magot-aapjes.
Fier steken de prachtige ceders boven het andere geboomte uit. Helaas zijn er ook grote delen van het bos met bruine bomen. Geen goed teken.

 

 

In een vallei wordt op een grootschalige industriële manier fruit geteeld. Er is volop stroom en een uitgebreid irrigatiesysteem.  

We wijken af van de Vibractionroute om in Azrou een camping te zoeken. Er zijn er twee. De eerste is super chic en ongezellig. Op Camp Amazigh, een knusse kersenboomgaard, voelen we ons meteen thuis.
Diverse kampeerders zijn er, met tentjes, fietsers, kleinere campertjes. Een Marokkaanse Française is in haar eentje met de camper op stap. Ze vertelt dat ze naar Frankrijk geëmigreerd is vanwege de hoofddoeken. Afschuwelijk vindt ze het dat jonge kinderen ook hoofddoekjes dragen. En helemaal onvoorstelbaar vindt ze het dat er Françaises zijn die na een huwelijk met een Marokkaan óók een hoofdoek gaan dragen!
Onder de kersenbomen eten we kersen. Vanavond koken we niet, we hebben Tajine Kefta besteld dat bij de TOY bezorgd wordt.

 

Dinsdag 16 mei 2023 (90 km) – Van kersen naar Fez

 

Tuurlijk waren er de afgelopen nacht de honden en de ezels. Maar heel speciaal was het om de ooievaars te horen klepperen. Op een huis vlakbij is een gigantisch nest. Vader en moeder vliegen af en aan over de camping om hun jonkies te voeden. Geweldig.
Een ploeg kersenplukkers gaat aan de slag. Met teenslippers klimmen ze in de bomen. Op een tak zittend plukken ze.  

 

Van Azrou rijden we de directe weg naar Fes. Hier eindigt onze Vibraction-rondrit. Niet eerder naderden we Fes vanaf deze kant. In Ifrane zien we een andere wereld. Giga nieuwbouwwijken voor mensen in betere doen naast ommuurde villawijken met een golfresort. Ook de koning heeft hier een zomerpaleis. We zien nu beter de omvang van de stad Fez. Kilometers rijden we door de “Ville Neuve”.

Rond de middag weten we een parkeerplek te veroveren bij de Blauwe Poort (Bab Boujeloud). In eerste instantie zwerven we door een niet toeristisch deel van de medina.

 

 

Kinderen komen uit school en gaan naar huis. Prachtig om iets te zien van het alledaagse leven op deze bijzondere plek.
De toeristische dingen slaan we überhaupt over hebben we ons voorgenomen. Gewoon lekker de sfeer van de medina en de soek proeven dat is ons doel. En zo belanden we uiteindelijk op een terrasje in de oude stad. Op ons gemakkie eten we en zien de drukte aan. Heerlijk.

Ten zuiden van de stad is een camping, Diamant Vert, waar we onder eucalypten voldoende schaduw vinden. Er zijn meer campers, want iedereen bezoekt Fes. G gaat al snel rond om mensen te spreken en auto’s te bekijken tot onder de motorkap. De rest kefta van gisteren belandt in een Marokkaanse groentesoep. Heerlijk gedoucht en met Zwitserse buren (Marianne&Beat, Toyota70) hebben we een gezellige overlandersavond met wijn.

 

Woensdag 17 mei 2023 – Regen- en burendag

 

Niet de zon kietelt ons uit bed, nee we worden wakker van vriendelijk getik op het dak. De aangekondigde regen is er. Heerlijk moet dat zijn voor het gortdroge land.
Het wordt een relaxed dagje met campers bekijken, verhalen uitwisselen met onze Leidsche Rijn buren en met Zwitsers. We duiken ons luifel op, dat al jaren strak weggepakt heeft gezeten. Blijken we de scheerlijnen en haringen niet mee te hebben. Van de Zwitsers kunnen we ze lenen. Zo, het luifel is nu ook getest.
In het restaurant eten we en genieten van de opwinding van een groep jonge tieners die op de hand van Manchester City de wedstrijd tegen Real Madrid volgt. Bij ieder doelpunt barst de feestvreugde los.

 

Donderdag 18 mei 2023 (198 km) – Op naar Chefchaouen

 

Afscheid van alle buren en (Engels!) ontbijt in het restaurant. We hebben Guru een route naar Chefchaouen laten kiezen. Alle grote wegen zijn uitgeschakeld. En zo trekken we door een prachtig crèmekleurig gebergte (uitlopers van het Rif) noordwaarts. De graanoogst is hier helemaal voorbij en kleine kuddes geiten en schapen doen zich tegoed aan de reststrootjes. Slechts 40 km van Fez zijn er al weer de aandoenlijke kleikleurige huisjes met platte daken.

Lunchen doen we in een motelrestaurant, dat barstensvol zit met mensen uit een vier touringcars. De obers pezen en maken voor ons een tafel-voor-twee klaar. Het dagmenu is o.k. Culinair is een begrip dat we hier niet van toelassing is. Sfeer is er wel.

 

Het tweede deel van de route voert door een groen Ardennen-achtig gebied. De regen, soms stortbuien, vergezelt ons een groot deel van de dag. Een van de vele politieposten doet goeie zaken met ons. We reden te hard. Nah ja, voor dertig euro is het leed weer geleden.

En zo belanden we terug op de allereerste camping die we in Marokko met TOY aandeden, camping Azilan bij Chefchaouen. Helaas is de lege heuvel inmiddels volgebouwd. Indertijd struinden we daar naar beneden en via een kerkhof stapten we zo het schitterende blauwe stadje in. Tja… de tijd!

We drogen het luifel (enigszins), zien de Leidsche Rijn buren arriveren en kruipen al vroeg in ons knusse verblijf wegens de kou.

 

Vrijdag 19 mei 2023 (98 km) – Niet met een “moto” Marokko uit

 

Via een riante route rijden we naar beneden en naar de doorgaande RN. Brede vierbaanswegen zijn het geworden. In Tétouan doen we boodschappen bij de Carrefour.  

De Marokkaanse Douane wil weten waar de “moto” is. Maar we hebben geen “moto”, maar een auto. Computer wordt nog eens bekeken. En nog eens. ’t Moet toch écht een “moto” zijn. Het kenteken klopt, dat dan weer wel. Chef erbij. Studeren op een ongelooflijk trage computer. Tot het probleem eindelijk duidelijk wordt. De inreis-beambte heeft per ongeluk op het knopje “moto” gedrukt. En dat knopje zit dichtbij het knopje “vehicle”, legt de man uit. En nu moeten zij dat veranderen… En dat gaat zo maar niet… We krijgen wel excuses. Uurtje varen later rijden we verder op het Europese vasteland.

Totaal Marokko : 3200 kilometer.

 

SPANJE

 

Vrijdag 19 mei 2023 vervolg (145 km) – Spaanse geneugten

 

Van de haven in Algeciras gaan we de snelweg op richting Malaga. Ik vind een jachthaventje waar ook een restaurantje moet zijn. Prima plek, helaas restaurant gesloten. Een paar kilometer verder langs de kust is er wel heerlijke keuze. Restaurante Rio Seco in Sotogrande wordt het. En wat genieten we van voedsel dat al aardig culinair op stoom is. Attente bediening, lekker wijntje. Terug bij het haventje is het stil. Geen ezels, geen klepperende ooievaars of blaffende honden.

 

Zaterdag 20 t/m maandag 22 mei 2023 (980 km) – Van de kust naar de Pyreneeën

 

Een Britse heer is opgetogen. Eindelijk ontmoet hij mensen die net als hij de hele wereld bereisd hebben. Dan gaan we er even goed voor zitten, want, op naar de Pyreneeën. Goeie snelwegen trekken door eindeloze olijfgaarden. Tot in de auto is te ruiken waar de olijven verwerkt worden. We strekken nu en dan de benen. Na bijna 600 kilometer stoppen we voor de nacht bij een van de ouderwetse hotels langs de snelweg. Een enorm transport met delen van windmolens wacht op de maandag. Achter het gebouw staan we verloren maar met mooi uitzicht op de enorme parkeerplaats.

 

De tweede rijdag en noordelijker maken de olijfbomen plaats voor fruitbomen. Er is weinig verkeer, alleen bij Madrid is het iets drukker. De rustdag die de zondag is, wordt hier serieus genomen blijkbaar.
De uitlopers van de Pyreneeën bereiken we begin van de middag. De ecocamping in Borja is gesloten maar niet ver daar vandaan vinden we een prima plek. Camping Veruela de Moncayo is een Spaanse familiecamping met een mengeling van huisjes en ander gedoe. Erachter is een veldje voor de trekkende kampeerder. Als altijd zijn er Nederlanders, zoals onze Odijkse buren (Johan&Dineke) die in het onderwijs zaten. Onder het genot van een drankje bespreken we HB, beroepsmatig en vanuit persoonlijke ervaringen.

 

Dinsdag 23 mei 2023 (171 km) – Toeren door NP las Bardenas Reales

 

De waterinstallatie van onze Belgische buren (Lynne&Patrick) heeft het begeven. G improviseert een oplossing.
Gisteren was het gesloten, maar vandaag is het nabij gelegen kloostercomplex Monasterio de Veruale open voor bezoek. Jammer dat er uitsluitend tekstborden in het Spaans zijn. Mooi zijn de oude sobere Romaanse gebouwen en gewelven. Er is ook een hypermodern wijnmuseum.

 

Over asfalt rijden we naar het begin van onze (Vibraction) gravelroute. De banden laten we aflopen voor meer comfort. In dit relatief vlakke gebied zijn er heel wat (bus-)campers en fietsers op pad. De route voert om een afgesloten (militair) deel van het NP Las Bardenas Reales heen. Op de hoek daarvan wordt iedereen gestopt en teruggestuurd door twee militairen. Een barse dame en een vriendelijke heer. Om twee uur kunnen we er wel langs, want dan zijn de militaire oefeningen afgelopen. Die bestaan eruit, dat straaljagers duikvluchten, loopings en andere enge dingen doen. Mocht het misgaan dan kun je ook maar beter uit de buurt zijn. Pauze dus.
Het is volop genieten in het vervolg. Het is soms alsof we over de savannen van Namibië trekken. Hetzelfde soort licht en een landschap van tafelbergen. Zo nu en dan worden we door de navi kleine paden tussen velden opgejaagd. Maar meestal rijden we op goede gravelwegen. Hier en daar een piepklein dorpje, waar de bewoners zich schuilhouden.
Mooi is ook de klim naar een 700 meter hoge pas. Beneden vinden we een plek voor de nacht. De temperatuur is zodanig, dat we een wandeling kunnen maken. Eten doen we knus binnen en in de eerste schemering horen we zowaar wéér een koekoek. En oh, wat is het hier stil, op de overvliegende straaljagers na dan.

 

Woensdag 24 mei 2023 (160 km) – Tegenliggers, rotsformaties, kloven en een bijzondere baas

 

Vervolg op het gravel pad door vriendelijke heuvels en weitjes. Hogerop wordt het pad slechter. Van diepe kuilen vol bruin water maken wij fonteinen, die TOY een echt expeditie uiterlijk geven. Hoger en hoger klimmen we over beboste hellingen. Op al deze paden kwamen we nog niemand tegen. Maar dan ineens zijn ze er wel! Zomaar ergens op het smalle pad, links diepte, rechts een rotswand en vlak voor een scherpe bocht duiken twee offroad motoren op. Gelukkig reageren zij en G adequaat en kan iedereen ongehavend verder.
Het volgende obstakel is een bruggetje dat geen dikke TOY’s aankan. Gelukkig is er een stukje terug een omweg die door het watertje naar de overkant gaat.

In een klein bergdorpje lunchen we en vervolgen het heerlijke pad langs de flanken van de bergen. Een groep militairen komt aangelopen. Waren daar op oefening blijkbaar.

 

 

Soms rijden we door dennenbossen, dan weer is het open waardoor de vlakte zichtbaar wordt. Diepe kloven zijn er ook. Tussen hoge steile rotswanden voelen we ons kleintjes.

Prachtige klim naar een hoog punt bij een indrukwekkende rots met uitzicht op de vlakte. Maar dan stuiten we op een gesloten hek.

 

 

Het zal een van de smalle delen van de route zijn. Te smal voor twee auto’s die elkaar moeten passeren. Wij rijden de route in de “verkeerde ”richting. Natuurlijk houdt het ons niet tegen. En smal en kronkelig is het er inderdaad. Zonder tegenliggers komen we beneden aan op het asfalt.

 

Het is weer gaan regenen. Veel bivakmogelijkheden zijn er niet, maar we vinden zowaar een camping. Nattig en donker ligt het veld erbij. In het restaurantje moeten we ons melden en we kunnen er eten. De baas is ook baas van de camping en daarmee is de helft van het gehucht zijn bezit.
Het restaurant en het eten zijn helemaal passend voor deze omgeving. De baas komt ons meermaals verzekeren, dat al het eten “naturale” is en “fresco”. Als we terug lopen naar ons TOY-bed, beseffen we dat het alles bij elkaar wel knap duur was!

 

Donderdag 25 mei 2023 (249 km) – Weg van regen en kou

 

De douche is helemaal goed. Een keiharde jetstraal masseert het moede lijf. Goed begin van de dag. Het zonnetje neemt het even over van wolken en regen tijdens het ontbijt. En G gaat toch even naar de baas. En jawel de camping (22 Euro) was tweemaal gerekend.

Mooie rit over een pas en als we aankomen bij de doorgaande weg is een groep van drie NL-auto’s het bivak aan het opbreken.

De hele ochtend rijden we over kleine asfaltwegen die door mooi landschap slingeren. Het is bij uitstek een wandelgebied gezien de vele wandelwegwijzers.

 

In Colungo, een klein bergdorp, is het hotel-restaurant gesloten maar er tegenover is een destilleerderij met bar-restaurant. En wat eten we daar fantastisch! Voor 20 euro kies je een driegangenmenu uit een lange lijst van mogelijkheden. En wijn, water, brood, koffie, likeurtje, alles is inclusief. Het is ook meteen het meest culinaire dat we in lange tijd aten. Bijzonder is het dat ook werkmensen aanschuiven en zich lekker overgeven aan eten, wijn en likeur!

Al snel worden we weer een prachtig en vooral heel ruig pad op gejaagd. In lage gearing stuiteren we over boomwortels en stenen, duiken door gaten en hobbelen over rotsen dat het een lieve lust is. Genieten. Als we vervolgens na een stukje asfalt bij het volgende pad staan, breekt de hemel open en krijgen we een enorme stortbui met hagel over ons heen.
Oef! Met dit weer hoog in de bergen? En daar bivak maken? Dus niet. We zijn klaar met de kou en de regen. We pompen de banden naar 3,5 bar. Op naar Frankrijk waar aan de zuidkust de zon schijnt. En zo rijden we vlot we over kleine bergwegen en later over snelwegen richting la Douce France.

Even voorbij Lleida vinden we een mooie beboomde parkeerplaats bij een klein motorcircuitje. Het is koud en het regent af en aan. In deze omstandigheden zit G voorin met krant of boek. Ik maak achterin het eten. Naast het verkeer op afstand horen we alweer een koekoek.

 

FRANKRIJK

 

Vrijdag 26 mei t/m zondag 28 mei 2023 (428 km) – Wij krijgen zon en TOY krijgt aandacht

 

Vrijdag is een echte snelwegdag. Eind van de dag vinden we 20 kilometer ten noorden van Béziers een camping. Op camping Évasion (vlakbij Pézenas) temidden van wijnvelden voelen we kns helemaal thuis. Er is rust, goed en schoon sanitair, een prima restaurant, een zwembad en een erg enthousiast stel eigenaren. Precies wat we nodig hebben voor een paar zomerse genietdagen. We vieren BAS’ verjaardag en volgen de F1 van Monaco. Max wint.

Tuurlijk zijn ook hier de nodige NL-ers met campers, caravans en zelfs met vouwwagens. G zorgt dat het koppelingspedaal van de camper van Diana&Mario weer goed functioneert. We hebben samen een gezellige avond in het restaurant.
Tja, en we zijn bezig met TOY. De puzzel is: wat veroorzaakte die herrie in de tussenbak. Overleg, sleutelen, nadenken, dingen proberen, TOY-handboek, internetresearch, risicoanalyses, opties… Want, kunnen we zonder brokken thuis komen, dat is de kwestie.

 

Maandag 29 mei 2023 (239 km) – Toch wel!

 

We wagen het erop. En wat gebeurt: TOY rijdt geluidloos! Wat de oorzaak is, of was, is daarmee nog steeds niet bekend.

Zonnig reizen we noordwaarts door de prachtige Cevennen, een met dennen bebost laaggebergte. We genieten van bermen en velden vol bloemen. Door de Gorges de l’Hérault gaat het, over passen tot 1500 meter, over golvende hoogvlakten om dan spectaculair af te dalen naar de Gorges du Tarn. Geweldig. Er wordt gewaarschuwd, dat je voertuig niet langer dan zes meter mag zijn. De haarspelden zijn uiterst scherp. Zelfs met onze vijf meter lange TOY moeten we een keer steken om de bocht te halen. Geweldige dag, ook al omdat TOY zich helemaal fantastisch gedraagt.

 

 

Voor het eerst staan we tussen een stuk of 30 grote campers op een gemeentelijke (en gratis) camperplek bij Mende aan de rivier. Een Engelse buurman betoogt fanatiek waarom de Brexit zo goed was. Nee, het gaat nu niet goed in de UK, maar over een paar jaar dan…!

Dinsdag 30 mei t/m donderdag 1 juni 2023 (1.188 km) – Van Cevennen naar de Lutte 

 

Mooie rit vanuit de Cevennen de Auvergne in. Lieflijk glooiende hoogvlakten, bossen, akkers, kleine dorpjes. In Auzon lunchen we in een piepklein restaurantje, uitgebaat door een Amerikaans echtpaar, dat het Frans na vijf jaar nog nauwelijks de baas is. Wel hebben ze de Franse culinaire cultuur goed begrepen. Het dagmenu staat vlot op tafel en kost slechts 16,50 Euro. Ze emigreerden vanwege Trump en omdat je hier “niet doodgeschoten wordt”.
Op de verlopen camping la Courtine aan de Allier-rivier een eindje noordelijk van Vichy vinden we na een heerlijke toerdag veel groen en vrolijk kwetterende vogeltjes. Als we naar de rivier gewandeld zijn, lopen we meteen flink wat muggenbeten op.

Nog steeds over kleine routes trekken we de volgende dag verder. Steeds grotere akkers zijn er in de glooiende vlakten. De fleurige bermen zijn intussen nergens meer te bekennen. Halverwege de middag mag onze navi weer péages kiezen. We overnachten op Camping Municipal de Châlons-en-Champagne, een trekkerscamping, met uiteraard de nodige NL-stellen.

Vanaf hier is het blik op oneindig en rijden. De kortste route naar de Lutte leidt door DUITSLAND, waar we in het Roergebied in files belanden. Om zeven uur strijken we neer op camping Het Meuleman in de Lutte in NEDERLAND. Eén andere overlandauto is ons voor.

 

Vrijdag 2 t/m zondag 4 juni 2023 (159 km) – Overlanders united

 

Jaarlijks organiseren Coen&Karin-Marijke (“de langzaamste overlanders ter wereld”, www.landcruiseradventure.com) deze reünie in Twente. We zien de overlandauto’s van collega-reizigers binnenkomen. Er wordt volop gesnuffeld, uitgelegd, geadviseerd, uitgewisseld, bijgepraat en ge bbq-ed. Heerlijk weekend met mooi weer. 

 

chef bbq: henk! 

 

En ook hier ontmoeten we een hele oude bekende, Rinus. Hij was het die in 2010 in Ulaanbaatar lelijke brandwonden opliep. Toen op de motor maar inmiddels bereist hij de wereld in een auto met zijn gezin.

Op zondag zijn we vroeg genoeg thuis om de F1-race, nu op beeld, te kunnen volgen. En jawel, Max wint alweer.