home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis Tunisia desert expeditions

 

 

Inleiding 

Op naar de Tunesische Sahara… Het werd tijd! Het is immers alweer acht jaar geleden, dat we er voor het laatst rondhobbelden (zie :: Tunisia dec 2009). Deze keer organiseren we niet zelf, maar gaan we mee met het Franse “IMAGINE”-Aventure. Zij maken (o.a.) meerdere keren per jaar een zandtocht naar het hoogste duin van Tunesië, Sif Essouane. De meeste mensen rijden in lichte en super-geprepareerde auto’s. Onze TOY is in dit gezelschap dan ook een gezellige dikke dame. Hoe dan ook, we verheugen ons op een ontspannen én spannende zandtrip.

 

 

Vrijdag 21 april 2017 (513 km) – Feestelijk vertrek

 

Gezellige afscheids- en 70e-verjaardagslunch bij W&C in Langbroek. Om half twee rijden we zuidwaarts. Door Limburg (NL) gaat het en door Luik (BE). In Luxemburg tanken we af en bij Metz (FR) is het druk. Maar redelijk vlot reizen we door tot Toul, waar we TOY om negen uur in bivakstand zetten op een parkeerplaats. Net op tijd scoren we nog een snelle avondhap, een “whopper”!

 

Zaterdag 22 april 2017 (701 km) – Marseille 

 

Bij het eerstvolgende wegresto (l’Arche) genieten we een Frans ontbijt met heerlijke koffie, prima croissantjes en broodjes. Fileloos rijden we verder. Bij Lyon nemen we de kleine rondweg in plaats van de grote. Kost iets meer tijd, maar dan zie je ook wat.

Om half zes zijn we in haven van Marseille bij het vertrekpunt (Port 3, Beauséjour). Toertje langs de kust in westelijke richting en champagne gekocht voor Koningsdag. Het is half acht als we een restaurantje vinden voor het avondeten. Bivak eindje verderop (onder brug bij de politie). G heeft last van zijn maag. In de loop van de nacht verergert dat en krijgt hij diarree. We zijn wát blij met de toiletzakken en de loperamide. Los van deze onrust dwarrelt er tot in de late uren het nodige “feest”-lawaai ons slaapverblijf binnen...
We krijgen bericht, dat het vertrek vervroegd is. Om acht uur (i.p.v. 11 uur) worden we aan de haven verwacht.

 

Zondag 23 april 2017 (10 km) – De Franse slag

 

Op tijd bij het verzamelpunt. De Fransen komen groepjes-gewijs aan. Er zijn ook een paar Belgen. Verbroedering van de laaglanders, voor de Fransen lijken we niet te bestaan. Gil, de begeleidend arts, heeft autopech en komt niet. Iemand uit de Franse groep neemt de leiding. G voelt zich ondertussen steeds beroerder. Regelmatig moet hij gebruik maken van onze primitieve TOYse toiletvoorziening. Er is veel gedoe. Eindelijk raken we aan boord als er nieuwe tickets geprint zijn. Zin in eten hebben we niet. G ligt al snel in bed. Ik volg niet veel later. Ook ik heb inmiddels loperamide nodig. We slapen een lange nacht.

 

Maandag 24 april 2017 (407 km) – Terug in Tunesië

 

Hoewel, het ontbijt ons nog niet smaakt, voelen we ons een stuk beter. Het kriebelt als we aanleggen aan de kade in La Goulette/Tunis. We zijn er weer: terug in Tunesië.

Tegen tienen rijden we van boord. We wisselen geld (€1=2,45 TD) en sluiten een WA-verzekering af voor twee weken (60TD). Tegen half twaalf is de groep compleet. Het gaat er rommelig en onduidelijk aan toe. Wie heeft de leiding, wat is het plan? Dan ineens rijdt er iemand weg, de rest volgt. Wij dus ook! Afijn, de Franse slag hebben we nog niet helemaal door. Op de snelweg sluiten wij aan bij een groep van zes auto's.

Halverwege de middag zijn we in Matmata. Voor het hotel treffen we Janot en zijn vrouw. Poeh, wat ziet Janot er slecht uit! Later begrijpen we, dat hij kanker in een vergevorderd stadium heeft. Hij is onder de motorkap van zijn auto bezig. G kijkt even mee, maar Janot gaat onverstoorbaar verder. Hij en zijn vrouw hebben de eerste IMAGINE-woestijntrip meegemaakt en bereiden zich nu voor op de volgende met onze groep.
Op onze kamer relaxen en dutten we. Om acht uur verzamelt de groep bij het zelfbedieningsbuffet. Trek hebben we nog steeds niet. We slapen vroeg.

 

Dinsdag 25 april 2017 (229 km) – Via Douz het zand in

 

 

Na het ontbijtbuffet is er een briefing op de parking. In colonne rijden we naar Douz. Daar waaiert iedereen uit voor boodschappen enzo. Wij tanken en gaan op bezoek bij onze oude vertrouwde camping. Het is even “memory lane”. Want hier is het, dat we ons eerste woestijngevoel beleefden en ook later heel wat bijzondere ervaringen hadden. De zaken gaan slecht, sluiting van de camping dreigt.

Op het mooie pleintje treffen we een andere IMAGINE-deelnemer. Dan blijkt dat iedereen om 13 uur bij Café de la Porte du Désert verwacht wordt. Vandaar gaan we met de hele groep het zand in. Die info hadden we dus gemist!
We hebben alles wat we nodig hebben, dus gaan we meteen maar op weg. Geweldig is het om weer over de zanderige piste te rijden! Het waait hard. Als we stoppen om de banden af te laten lopen zit TOY meteen onder het zand. Bij het Café doen we een rustige lunch en zien we de rest van het gezelschap binnendruppelen.  

Vertrek! Door het gebied met de kleine duintjes rijden we naar de hogere duinen (Toual El Bibane). Genieten is dit! Wel moeten we wennen aan de grootte van de groep. Het gaat prima tot bij een lastige en kapot gereden passage. Onze band ligt van de velg af. Gelukkig is het snel gefikst.
Om ‘n uur of vijf arriveren we in Ksar Ghilane. Het is er druk. Er zijn vooral veel Tunesiërs. We vinden weinig terug van de oase-sfeer die er langer geleden was. Gelegenheid voor badderen, toilet en douche.

Dan op naar bivakplek bij wpt 206 (duinen van Bir el Midas). Buiten Ksar is het nat na de laatste heftige regenbuien. Tjonge, dit is even anders dan zandrijden. We ploeteren in modder en hobbelen door kuilen dat het een lieve lust is. Het bivak ligt aan een kleine piste die ook bereikbaar is vanaf de pipelinepiste.
Welkomstborrel van Mister IMAGINE, Christian. M’n maag protesteert. Op tijd naar bed dus. ’s Nachts word ik wakker. Ik hoor iemand hard "janot!" roepen. Er is iets met hem, denk ik nog...

 

Woensdag 26 april 2017 (48 km) – In shock: Janot

 

Al vroeg worden we wakker van geluid en gedoe buiten. Vannacht om ‘n uur of drie is Janot overleden. Er is direct gehandeld in deze bizarre situatie. Vanuit Douz is er al een auto aangekomen met een arts voor de overlijdensakte. Die neemt ook het lichaam van Janot mee. Onze gids Habib rijdt mee terug met de weduwe. Een tweede gids brengt de Toyota van Janot naar Douz. Een derde gids blijft bij ons in de auto van Christian.

Iedereen is aangeslagen. Janot ging al zo’n 30 jaar mee. De meeste Fransen kennen hem dan ook goed. Hij had leverkanker en had niet lang meer te leven. Maar dit einde had niemand aan zien komen. Een troost is, dat hij “in het harnas” is gestorven. Hij hield intens van de woestijn. De briefing wordt naar acht uur verschoven. 

De rit. Gave duinen. G is helemaal in z’n element. Door de regens is het zand hard en dat scheelt een hoop gedoe. Prachtige passages doen we. Onze favoriete Belgen seinen. De ophanging van onze dieseltank is gebroken. Samen met de monteur repareert G het euvel geïmproviseerd met een spanband. Daarna ligt er een hele moeilijke passage voor ons. En hoe geweldig is het om er dan doorheen te komen. Om kwart voor een zijn we bij de lunchplek waar de groep al doende is. Gelukkig hebben ook wij nog voldoende tijd voor lunch&rust.
Mooie middag. Jean en dochter zitten een keer vast en daarna wij. En zo gaat dat door. We helpen elkaar om beurten, “chaqun son tour” bij wijze van (Frans) spreken.

 

 

Het bivak (2) is op een mooie vlakte aan de voet van een duin. G verbetert de ophanging van de tank. Onderzoekt de tweede tank en herstelt ook de achterlichten.

 

 

Vandaag verzorgen de Belgen de borrel. En die kunnen er (ook) wat van. Het is gezellig en er is geanimeerd contact. We eten “thuis” bij TOY, zodat we even geen Frans hoeven te praten.

 

Donderdag 27 april 2017 (24 km) – Koningsdag en ons vertrouwde meertje

 

Hoewel we al om zes uur wakker zijn, moeten we ons uiteindelijk nog haasten. Wat volgt is een geweldige tocht door steeds hoger wordende duinen. Vanwege Koningsdag trakteren wij bij de koffiepauze op oranjekoeken.
Er is het nodige avontuur. Jean&Carole komen lelijk vast te staan en Daniel rijdt er een band af bij de reddingspoging. Iedereen helpt. Gelukkig vinden we een betere doorgang. Francis&Francoise en Philippe&Patricia blijven trouw aan onze zijde. We zijn elkaars bergingsgezelschap. Zodra er iemand in het zand vast staat, wordt er geduwd, geschept en gelierd.
Er zijn heerlijke passages met grote afdalingen. Veel afstand wordt er niet afgelegd. Om ‘n uur of twaalf zijn we een kleine vier kilometer van het meertje af. Een groepje is nog ver achter. Er wordt besloten om te lunchen. Het is heet zo midden op de dag. We genieten van soep en haring in tomatensaus.

De middag is met zeker 30 graden helemaal des woestijns. We beleven weer fantastische uren met zalige passages en hoge steile afdalingen. Voor een deel rijden we achter Christian aan. Zo kunnen we leren van zijn ervaring in rijden en navigeren. G geniet tot in alle vezels. Soms boemsen we op valse knikkies. En als er ergens getobd wordt bij het zoeken van een doorgang, is het kicken om een mooi alternatief te vinden. Was het midden op de dag door de loodrechte stand van de zon lastig om het spoor te zien, geleidelijk aan wordt het beter.

Om een uur of drie zijn we bij het meertje Lac Erreched. Hoewel, “meertje” is een groot woord voor de ondiepe plas bij de bron. Maar heerlijk is het om je er op te frissen. Balen is het, als mensen met bodyshampoo aan de gang gaan. Dat doe je thuis onder de douche, maar niet hier in de pure natuur.

 

 

Het is goed relaxen in de schaduw van TOY. Aan de rand van de duinen is het gezelschap neergestreken voor het bivak. De “Ardechois” (de Fransen uit de Ardèche) verzorgen de borrel.

 

 

Wij houden een “Koninklijke voorborrel” met de Belgen, Nike “de monteur” en Christian “le Roi du Raid”. Na deze gezelligheid gaan we door naar de Fransen. Daar treffen we weer een super borreltafel. Het is genieten, maar ook druk. Zodoende trek ik me een poosje terug. Een eindje verderop zit ik in het zand. Vickie komt bij me zitten. Ze is ook moe en emotioneel na een rotdag. Ze moet duidelijk haar hart even luchten. We hebben een mooi gesprek over haar werk en de kids.
Insectgespuis meldt zich. We worden lek gestoken en dan is de borrel snel opgebroken. We relaxen nog een poosje bij TOY. Honger hebben we niet meer. Als de afkoeling is ingezet, klimmen we blij ons hoge bed in.

 

Vrijdag 28 april 2017 (33 km) – Duinen, duinen en duinen 1

 

Rustige opstart van de dag. Maar daarna is de rust snel voorbij. Iedereen worstelt zich door mooie passages met venijnige dieptes en bochten. Een paar keer staan we vast. Maar steeds zijn Francis&Francoise in de buurt om een handje te helpen bij de berging. Zo gaat dat over en weer met iedereen. Het terrein is zwaar en moeilijk. Bovendien is het heet (35 tot 40 graden) en samen met de harde wind maakt dat het werken in het zand knap lastig. TOY en G leveren een topprestatie!

Vooral de passage voor wpt 306 (008) naar de vlakte Ciudad is imposant. We hebben het kennelijk vlot gedaan, want we wachten bijna een uur op de achterblijvers in de bloedhitte. De middagpauze duurt lang genoeg voor een tukkie.
Ook daarna volgen heerlijke maar heftige uren door de wind, de hitte en het terrein. Het is een schitterende omgeving, zanderig uiteraard, maar soms ook rotsig. We gaan zelfs door een kleine kloof.

Het bivak wordt opgeslagen op een vlakte met rondom hoge zandduinen. We staan pal aan de voet van een hoog duin. G repareert een lekkend ventiel en draait de torsiestangen wat strakker, zodat de voorkant van TOY wat hoger staat. De groepsborrel duurt vandaag niet al te lang. Iedereen is uitgeteld na deze zware dag.
Half acht zijn we terug bij TOY. Tot onze schrik komen we erachter, dat we maar één waterjerrycan gevuld hebben. Stom natuurlijk. We gaan op waterrantsoen. Om tien uur gaan we erbij liggen, net als de wind trouwens.

 

Zaterdag 29 april 2017 (46 km) – Duinen, duinen en duinen 2

 

Ah, de dag start zonder wind. Da’s een goed begin! We volgen Christian op het vervolg van de route door de duinen. Leuk om te zien hoe hij zijn weg zoekt in het zand. Ook nu doen we prachtige passages. Bovenop richels rijdend is het genieten van ultieme uitzichten op de woestijn. Superochtend.

Op een plateautje (310) verzamelt de groep voor de koffie. Er zijn veel verhalen te vertellen. Op de radio hoorden we al het nodige. Vaak vast staan bijvoorbeeld en banden die eraf gereden werden! Kortom het echte zandwoestijnwerk.

 

 

Op dezelfde manier gaan we verder tot Christian ons een scherpe nauwe passage in stuurt. En dat blijkt een échte TOY-vijandige doorgang! We hebben de grootste en zwaarste auto, en dat zullen we weten ook. Muurvast staan we in een scherpe knik tussen twee duinen. De band rechtsvoor hangt verkreukeld naast de velg. Philippe, Francis en Christian schieten te hulp. Met vereende krachten wordt er getrokken, gelierd, dubbel gelierd…. Na lang zwoegen in de 35 namiddagse graden, staat TOY recht en kan de band weer om de velg gebracht worden. Tegen de tijd dat wij klaar zijn, is de rest van het gezelschap al dik aan de lunch.

Om 15:00 uur bereiken we dan eindelijk Sif Essouane, de hoogste duin van de Grand Erg in Tunesië (120 m hoog) en het ultieme doel van de trip. Tjonge, wat een majesteitelijke uitzicht genieten we daar. In de middaghitte loopt G gewoontegetrouw helemaal over de richel naar het hoogste topje.

 

 

Een paar auto’s, die vaststaan op de richel moeten nog even worden losgetrokken en dan begint het grote afdalen. Dat gaat natuurlijk in op en neergangen. Prachtig is het om eerst langzaam te klimmen in een duinengordel om vervolgens een heftige en steile afdaling voor je TOY-neus te hebben. We genieten ervan en om rijdbare doorgangen te zoeken. Ge-wel-dig!

Om half zes zijn we samen met Francois&Francoise en Christian als eersten op het waypoint van het bivak. We zoeken een plek hogerop een duin en genieten van de rust. Even geen Frans, geen radio, geen motoren…

Om acht uur schuiven we aan bij de Belgen. Zoetjesaan komt iedereen erbij zitten. Het is gezellig en wij drinken vooral water en sappies, want zo’n dag maakt dorstig. “Thuis” eten we nog wat soep en koolsalade. Er waait een verkoelend windje en aan de hemel waakt een gesluierd maansikkeltje. Prachtig is het in ons duinenvalleitje...

 

Zondag 30 april 2017 (29 km) – Duinen, duinen en duinen 3

 

Op waterrantsoen! Dat betekent zelfs een koffieloze start. Poeh! Ontbijtje van verdunde yoghurt met gedroogde vruchten, pitten en zaden.

De oversteek door de duinengordel is lastig. Vooral omdat er hele diepe kuilen te nemen zijn. J&J staan al snel stil met een band naast de velg. Wij blijven vooralsnog verschoond van dat soort pech. Het achterlicht is er aan, dat wel. Leuk om te zien hoeveel moeite het soms kost om vanuit zo’n diepe komvormige kuil weer naar boven te rijden.

 

 

Bij wpt 404 wachten we tot iedereen weer uit de duinen is. In grotere groepen rijden we door naar 405. Vanaf dat punt is het nog een kleine 32 kilometer terug naar het meertje (El Erreched). In het algemeen gaat het soepel. Er zijn her en der vastzittertjes en een stuurbekrachtiging geeft de geest. Rond het middaguur wordt het weer lastiger, omdat er door de rechte stand van de zon nauwelijks diepte te zien is.
Om 12 uur is het lunchtijd op een kleine en errug zanderige vlakte. Wij eten heerlijke frisse koolsalade met komkommer en hüttenkäse. Dan tijd voor tukkies…

Na de middag gaat het gesmeerd. Beetje racen, sprongetje hier en daar, dat werk... Dat geldt niet voor iedereen. Want hoe vervelend is het als je onderin een gat staat en de band van je velg af is en, erger, als je aandrijfas het begeeft. We zijn dan op een kleine vlakte en er wordt tot bivak besloten. Het is kwart voor vier en nog steeds heet.

Opzij van TOY hebben we schaduw en wind. G volgt nauwgezet de reparatie. En met het water gaat het goed komen. We halen de bewoonde wereld. Belgenborrel en vroeg naar bed.

 

Maandag 1 mei 2017 (39 km) – Duinen, duinen en duinen 4

 

De TOY-radiateur lekt. G heeft het juiste goedje bij zich en het is snel gefikst. Op weg. In de tweede gordel komen wij weer in zo'n venijnige pocket muurvast te staan. De banden staan op 0.8 bar en dan is er niet veel voor nodig om een band van de velg te rijden. Tja! Met twee auto’s moet er gelierd worden om bij de band te kunnen. En dan is ook dit akkefietje weer achter de rug.

 

 

Iets verderop is ondertussen Yves’ auto omgevallen. Daar ligt ie dan kwetsbaar en wel op z’n zijkant aan de voet van een duin. Van verschillende kanten en hoogten lierend wordt ie weer op vier wielen gezet.
Op de “gassies” (vlakte tussen de duinengordels) verzamelt de groep om na te praten. Na de middag rijden we er nóg een keer een band af. Iedereen heeft zo nu en dan een trekkie nodig. En daar blijft het bij de rest van de middag.

Het meertje El Erreched. Tijd voor bijkompauze, opfrissen en ruimen. Het (bergings)gereedschap wordt weg geborgen en we maken TOY zoveel mogelijk zandvrij. Een knappe klus na alle gebeurtenissen van vandaag.
Bij de borrel is er veel na te praten. We zijn bij Denis te gast vanwege zijn verjaardag. Bij TOY sluiten we de dag af met roerei en brood en om 21 uur liggen we in bed.

 

Dinsdag 2 mei 2017 (49 km) – Bijkomen bij het meertje

 

Om negen uur vertrekken we. Er volgt een heerlijke ochtend met mooie passages en afdalingen. Twee keer hangt Christian in een struik.

 

 

Iets dat makkelijk gebeurt als je vooraan rijdt. Je gaat een duintoppie over en dan duikt er een struik op. Wij gaan soepeltjes door het zand. G geniet tot in zijn tenen. Eind van de ochtend wordt het lastig om het spoor te zien. Door de zon, maar ook de toenemende wind worden de sporen vrijwel onzichtbaar. Om twaalf uur hebben we alle tijd voor de lunch, want een stelletje achterblijvers ploeteren nog ergens in zand en hitte.
De middag verloopt riant. Golvend gaan we over de duinen, die soms vloeiend zijn en dan weer scherpe knippies hebben. Geen band loopt meer van onze velg en geen enkel trekkie hebben we nodig. De Grand Old Lady trekt ons overal doorheen!

Het is nog steeds 30 graden als we om half zes bij punt 432 voor het bivak zijn. In een eigen hoekie genieten we met een wijntje en pelpinda’s in alle rust de dag na. Om een uur of zeven klinkt de claxon. Tijd voor de borrel, bij de mensen uit de Elzas- en de Parijs-regio deze keer. Gezellig is het en al borrelend hebben we de mensen een stuk beter leren kennen.

Om kwart over negen trekken we de klep dicht voor onze laatste woestijnnacht. Het is flink afgekoeld en de wind waait.

 

Woensdag 3 mei 2017 (134 km) – Imagine-tent-bivak bij Douz 

 

Mooi laatste duintraject. Op punt 434 worden de banden weer opgepompt. Over de rechte piste langs het P.N. snellen we tot we in duinen terecht komen. Bij een put (wpt 905) laten we de banden toch maar weer aflopen en drinken we koffie. 

Na een rit door lage duintjes zijn we om twaalf uur bij punt 913, waar zandrozen te vinden zijn. G zoekt ze en ik maak soep. Het is heet daar in die witblikkerende wereld. Na de lunch wisselt het af tussen een stoffig chott, duinen en duintjes. Met onze krachtige TOY-motor zijn we hier in het voordeel. Wij ploegen vrij gemakkelijk door het zachte zand.

In de oase Sabria pompen we de banden op. Dertig kilometer later gaan we in Douz aan de slag bij het pompstation. Uitblazen, opruimen, poetsen en wassen. Anderhalf uur later rijden we tevreden richting piste naar de plek waar de grote tent van IMAGINE staat opgesteld. En dan is er champagne, zijn er heerlijke hapjes, eten we soep, brique (ei/spinazie) en couscous van een Tunesische chef-kok. Christian speecht en herdenkt Janot.

 

Donderdag 4 mei 2017 (449 km) - In de bewoonde wereld: Hotel Hammamet

 

Om kwart over zes schuiven we aan voor een prima ontbijt in de grote tent. Goeie koffie, verse jus en croissants. Om half acht zijn we in Douz voor fruit en plakband (reparatie achterlicht). 

In Matmata gaan we nog even het hotel in voor internet en toilet. Het fijn om niet in konvooi te rijden. We slaan even af naar Kairouan, waar we lunchen in een restaurantje. Kwart voor vier checken we in bij hotel Laico Hammamet. Het is er prachtig. Op onze grote kamer is het goed badderen, douchen, tukken en dolce far niente. Voor het gezelschap is er een uitstekend buffet en de nodige drankjes.

 

Vrijdag 5 mei 2017 (83 km) – Met de Tanit terug naar Europa

 

Na het ontbijtbuffet repareren we geïmproviseerd het achterlicht. In de buurt van de haven hebben we tijd voor koffie en (goedkoop) tanken. Om twaalf uur zijn we in de haven waar we de antenne en de radio verbergen. Om half twee gaan we aan boord en krijgen we een maaltijd geserveerd inclusief water en wijn… Dat wordt een hele rustige middag en avond, onderbroken voor de avondhap en bezigheden op de laptop.

 

Zaterdag 6 mei 2017 (484 km) – Europa

 

Rustige rondhangochtend. Om twaalf uur rijden we na lang wachten (laadklep wilde niet open) van boord. Pas twee uur later zijn we van het haventerrein af. Tjonge! Op de route noordwaarts passeren we met regelmaat een auto van het IMAGINE-gezelschap.

Het is even wennen na de zonnige warme dagen in de woestijn. Het weer is sombergrijs en het regent bijna voortdurend. Het bij elkaar gepuzzelde achter- en remlicht doen het gelukkig goed. Met dit weer wel zo fijn. Vlotjes gaan we Zwitserland door en in Neuenburg am Rhein vinden we een typisch Duits restaurantje in een gedateerd dorpshotel. We krijgen een heerlijk aspergevoorgerecht voorgeschoteld, een lekker vissie en idem lamskoteltjes. Twee kilometer buiten het dorp is een camping met een trekkersveldje. Daar slapen we in op de aanfladderende geluiden van een tentfeest.

 

Zondag 7 mei 2017 (663 km) – Snelwegrijdag

 

 

Half acht rijden we weer in de regen. Vroeg in de middag zijn we bij Sashilolo die met de BusCA in Groesbeek kamperen. We hebben daar een paar heel gezellige uurtjes. En ze hebben ook nog eens leuke buren: Kitty&Daan c.s. Om half zes zijn we thuis na een heerlijk ouderwetse zandtrip. We hebben genoten en, oh ja, ons Frans is ook weer bijgespijkerd.

 

Uit en thuis reden we 3940 km (waarvan 1570 km in Tunesië) in 17 dagen.