home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis South America 2017/2018

 

Route (3.815 km, 18 days): Border Uruguay - Gualeguaychu - Zarate - Rosario - Cordoba - Cosquin - Jésus María - La Cumbre - San Esteban - Cruz del Eje - Chamical - San Jose de Chacal - Bella Vista - Uspallata - Mendoza - Santa Rosa - Bahia Blanca - Viedma 

 

ARGENTINIË 1 SAMENGEVAT

 

Van alle kilometers die we in dit centrale deel van Argentinië reden, zoefden we het grootste deel over goed asfalt door eindeloze vlaktes. Nat en moerassig soms of woestijnachtig en dan weer in gebruik als weidegronden en bouwland. Dat heeft een heel eigen charme. Die andere kilometers reden we over heerlijke kleine onverharde wegen, soms door adembenemende landschappen.

Dat dit deel van de wereld een schat aan wetenschappelijke informatie biedt over de ontstaansgeschiedenis van de aarde, ontdekten we pas goed in de Nationale en Regionale Parken. De aarde heeft de informatie van zo'n 200 miljoen jaar geleden (het Trias-tijdperk) goed bewaard en geeft het stukje bij beetje bloot. Letterlijk. Maar niet alleen dat, ook waanden we ons soms op een andere planeet door het bijzondere en schitterend geërodeerde gesteente.

Lang dachten we iets van de Dakar mee te kunnen maken. Maar het paste te slecht in ons reisschema. Dat plan lieten we schieten. Net als de overgang naar Chili over een hele hoge pas. De zomervakanties zijn hier gaande. Dat en het bezoek van de paus leidt tot heel veel drukte. Op de plekken waar wij waren, merkten we daar niet veel van.

We genoten van een heerlijke rit op de flanken van de Andes en van de wijnstreek bij Mendoza. Daar ook vonden we een hele goede Toyotadealer die het juiste onderdeel in huis had om de motortemperatuur op het juiste niveau te brengen.

Campings stellen niet veel voor in het algemeen en een bivak vinden is een hele kunst. Oh en de wc’s hier! Die zijn letterlijk een sluitstuk. Gelukkig zijn er goed uitgeruste tankstations, waar het meestal, ook in dat opzicht, goed toeven is.

En wat was het heet! Heel wat dagen zat de temperatuur rond de veertig graden. Nu zuidelijker hebben we de beruchte Patagonische wind al ervaren. Koeler is het ook (midden twintig).

Voor het omrekenen van de Argentijnse pesos, doen we er een nul af en delen door twee. Handig en snel. (Uruguay: nul eraf en delen door drie!)  

Dan de yoghurt. Zelfs gezoete is niet te vinden. Totnutoe. We blijven op jacht natuurlijk. Op naar Patagonië.

 

 

Donderdag 28 december 2017 (195 km) - Van de Boer en zijn Zonen

 

Nog niet bekomen van de vlotte grensovergang rijden we de over een hoge brug. Uruguay uit en Argentinië in, alles geregeld zo ongeveer in één handeling. Voor niets hebben we yoghurt, kaas en boter boven op het bed verstopt.

 

Aan de overkant duikt het groen op. Een moerasgebied met kreken en bosjes. We toeren door een stadje (Gualeguaychu) naar de RN12. Deze weg gaat recht en strak door vlak rivierengebied. Deze eindeloze grasvlakte, doorsneden door rivieren, stroompjes en meertjes wordt ook wel de natte pampa genoemd. Veeteelt en landbouwgebied. Niet spannend, maar het schiet wel lekker op. Hoge bruggen overspannen de grote rivieren. De spoorlijn ernaast gaat zelfs nóg hoger.

De RN9 op in noordwestelijke richting. Tot we het welletjes vinden. Snelweg af. De Galileo-kaart laat een tent-icoontje zien. Zo belanden we bij een boerderij. Niemand te zien. Beetje rondrijden. Zowaar, er is een toiletblokje. We negeren het Spaanstalige bord met o.a. woorden als "privado" en "permissio". Dit is dus een camping, stellen we opportunistisch vast. Op een veld met prachtige bomen klappen we het dak open. De boer is van later orde.

 

Het koelt wat af. We eten soep en toast. Tijdens de afwas duikt er iemand op uit het donker. Een totaal onverstaanbare jongeman. Boos is ie, dat begrijpen we. Want geen permissio, privado hiero, daro en nog mero... Hij verdwijnt al bellend. Een kwartier later komt een kleine tractor met de boer en jonge boerenzoon aan geknord. We leggen alles uit in het mooiste Nederlands. De boer is ontdooid, de zonen niet. Maar tegen zoveel onverstaanbare vriendelijkheid kunnen ze niet op. Het gemimede: een-nacht-slapen-en-morgen-weer-weg-verhaal, hebben ze in ieder geval begrepen.

 

Vrijdag 29  t/m zondag 31 december 2017 (197 km) - Rosario Holiday Inn Express

 

Naar Rosario, ruim een miljoen inwoners. In het zakelijke Hotel Holiday Inn Express vinden we onderdak. Aardige mensen aan de balie. TOY past net niet in de parkeergarage. Er wordt meteen iets geregeld met de overburen. Zo staat ze heel mooi pal voor de glazen receptie.

Het was de reden, dat we hierheen kwamen, maar de jaarwisseling blijkt geen issue. Dus werken we aan de update. De wifi is uitstekend. Het nieuwe jaar komt er toch wel.

 

In een klein tentje op de hoek lunchen we. Voor het avondeten frequenteren we een heerlijk restaurant twee blokken verderop. De temperatuur loopt op tot 40 graden. Tot oudejaarsdag. Flinke regenbuien laten daarna de temperatuur met twintig graden kelderen.

 

Oudejaarsdag gebeurt er niet alleen niets, na de middag is alles gesloten. Winkels maar ook restaurants. Iedereen is met familie samen. Beetje beteuterd zijn we wel. Daar gaat ook nog ons oudejaarsavond diner! We redden ons met wijn en een lunchkliek op de kamer van het errug stille hotel. De receptioniste brengt een zoetigheidje als troostend gebaar.

 

 

Maandag 1 januari 2018 (417 km) - Een goed Begin, Sin Agua, Mucha Agua 

 

Want vanmorgen gaat de update van Uruguay eruit. G poetst de TOY schoon. Een overenthousiaste (of: vandalistische) voetbalfan heeft met een permanent marker de naam van z'n favoriete club op de zijkant gekalkt "Rosario Centro". De dames van de balie hebben al een middeltje opgeduikeld. Samen met ons eigen spul en G's moeite komt het weer goed.

 

Inpakken, afscheid van de aardige dames en de stad uit. Navigeren in deze steden met het strakke gridpatroon is een makkie. En dus zijn we vlot op de snelweg, de 9, die genoemd is naar Ernesto Guevara. Vierhonderd kilometer naar Cordoba liggen voor ons. Het gaat door een noordoost polder, maar dan een héle grote. Groen en plat zover het oog reikt. Paar keer tolpoortjes en een paar roadblocks. Vriendelijke agenten die ons welkom heten en doorwuiven.

 

 

Ook vandaag is alles gesloten. In een dorpje met een berg restaurantjes keren we onverrichter zake terug naar de snelweg. Een tankstation heeft nog net een hamburger voor ons. En wifi.

 

Eind van de middag zien we Cordoba vanaf de uitgestorven rondweg en vinden een piepklein nietserig campinkje. Mevrouw wuift met een biljet van vijftig ARS (2,5 euro) en kordaat klinkt het "sin agua" (geen water). Weten we meteen waar we aan toe zijn.

Voor dat geld hebben we wel boompjes, een droogstaand riviertje, ganzen, hanen, een kip, paarden en een hond. Er spelen wat kids en onder de bomen staan verroeste wegmachines.

 

We hebben nog anderhalf uur licht. Sapje en hapje voor we aan de heerlijke Tannat-wijn (Uruguay) gaan. Het avondeten is een eenvoudige pasta. Met pruimen toe, gewoon, omdat we die hebben.

 

Het betrekt, er vallen een paar druppels en het rommelt in de verte als we naar bed gaan. En daar is onze mevrouw. Want het gaat regenen, hard regenen. "mucha mucha agua!" (heel veel water). Met bakken zal het over onze plek naar de riviergeul stromen, vertelt ze opgewonden. In ondergoed bekijkt G met haar de situatie. TOY kan het aan, stellen we haar gerust.

 

Dinsdag 2 januari 2018 (175 km) - Zigzaggen door de Sierra Chico

 

Niks regen, nada agua. Geen drup is er gevallen. De paarden rommelen over de keien in de rivierbedding en de haan kraait naast onze slaapplek. Wakker worden! 

 

Ons weggetje kronkelt langs een natuurpark in een bergachtig gebied, de Sierra Chico, door de Argentijnen ook wel Sierra Central genoemd. Het is stoffig en stenig. Mooie uitzichten.

In Cosquin genieten we van koffie en zonnige gezelligheid op het pleintje. Veel kleine winkeltjes. G vindt breed plakband en een eindje buiten het dorp eten we in een kleine wegparilla. Niet al het gegrilde bevalt ons.

 

Noordelijker slaan we af. Nu kronkelen we aan de noordkant van de Sierra Chico. De weg is hier verbreed en geasfalteerd. Maar nog steeds heel bochtig. Dat is een aantal auto's fataal geworden. Het ziet er niet goed uit. Een paar agenten zijn er en verder rijdend komen ons drie ziekenwagens een meer hulpdiensten tegemoet.

 

We steken de vlakte over naar Jésus María. Op de camping treffen we een leuke Francaise. Het festival (muziek en gaucho's) begint pas echt op zaterdag. We beraden ons en besluiten het te laten schieten. Een bezoek aan de toiletten geeft het laatste zetje. We ziggen terug in westelijke richting. De 66 is in het tweede deel een juweeltje. Het kleine weggetje, een pad vaak, slingert door schitterend landschap. We zijn onder de indruk van de kilometers lange gestapelde eeuwenoude muurtjes, de perceelgrenzen uit vervlogen tijden.

 

In La Cumbre vergapen we ons aan een prachtige golfcourse en de ongelofelijke villa's er omheen. Wij wonen bescheidener op een campinkje (San Esteban) met een grasvloer en bomen aan een klein riviertje. De dagrecreanten trekken langzaam weg. Na de barbecue.

 

Woensdag 3 januari 2018 (410 km) - Rijdag naar indrukwekkende Valle de la Luna

 

De dag begint al mooi. Rust, groen, tijd en een heerlijke temperatuur in de schaduw van de bomen. Op de RN38 noordwaarts. Sanitaire stop bij een tankstation. Dan ook maar even wifi. Dat is goed geregeld hier in vrijwel ieder tankstation of restaurant is er gratis en goede wifi. G belt met Flakkee en we ontmoeten een Argentijnse vader en zoon met zwaar geprepareerde Defender.

 

Honderden kilometers op een goeie en rechte weg. Eerst door de lage en groene sierra's ten noorden van Cordoba. Dan trekken we in westelijke richting en wordt het kaler, vlakker en zanderiger. Rond de middag is de temperatuur opgelopen tot ruim boven de veertig. Al rijdend hebben we dat niet eens zo in de gaten. Tot we uitstappen voor foto's van cactussen en een zoutvlakte. Ineens zitten we midden in een het woestijngevoel. In alle opzichten. Geweldig.

 

We tanken (Shell, want de beste diesel) in Chamical, een klein dorp. In een restaurantje vinden we weer hulpvaardige mensen, koelte en goed eten. Ook na de middag is het genieten van het savannelandschap met cactussen en bergketens en van het rijden. Soms lijkt het alsof we alleen op de wereld zijn. Waar zijn al die vakantievierende Argentijnen?

 

Om vijf uur melden we ons aan het loketje van het Parque Provincial Ischigualasto (Valle de la Luna, werelderfgoed).

 

 

Het is er wat ontregeld en stil. Er wordt gebouwd, aangelegd en afgebroken. De man aan het loket legt uit dat de route van veertig kilometer door het park alleen in een karavaan van auto's met gids gemaakt kan worden. De laatste rondleiding is zojuist vertrokken!

"Then we go now!, roep ik blij.

De man verschrikt "But you must pay!".

We sjezen de vijf kilometer naar de eerste stopplaats. Daar treffen we een gezelschap van tien auto's. Mét gids, die gelukkig z´n verhaal voor ons en een paar Fransen ook in het Engels doet.

 

 

Drie uur lang rijden we rond met stops op bijzondere plekken. Je krijgt een inkijkje in de vorming van de aarde vanaf het Trias. Het gesteente zo pal voor onze neus is zo'n 200 miljoen jaar oud, vol met fossiel materiaal uit die tijd. Het gebied is daarom ook (paleologisch) wetenschappelijk erg interessant. En het wordt uiteraard zorgvuldig beschermd.

Hier is een voorloper van de dino gevonden, de Eorapter Lunensis. In een klein museum, ligt een gipsen afgietsel met de werktuigen van de archeologen.

 

 

Indrukwekkend ook is het landschap van veelkleurige bergen, kleiformaties in allerlei geovormen en verschillende lagen van mineralen en afzettingen. Door water, wind, zand en tijd gevormd.

Het laatste deel van de tour leidt langs een oranje (ijzerhoudende) rotswand. Door de avondzon licht het feloranje op. Fantastisch!

 

Ruim na achten zijn we terug bij de ingang. Normaal gesproken kun je hier kamperen. Maar alles is op de schop genomen. Kamperen kan echt niet want er zijn geen voorzieningen. Dat we die niet nodig hebben, is geen argument. Dus we gaan voor een bivak.

 

Het park uit en terug op de RN106 vinden we een prima plek langs de weg. Zoals overal is er naast het asfalt een brede berm van een meter of vijftien, twintig. En dan is er het alomtegenwoordige hek. De strook is hier bereikbaar.

Het schemert als we TOY half achter wat bosjes en een rotsbergje parkeren. Uitkijk over het park en niet al te zichtbaar vanaf de weg, waar nog steeds nauwelijks verkeer is. Zo, die staat. De wind neemt af en we genieten een heerlijke avond. Soep, brood, portje met kaas toe. En voordat de maan opkomt genieten we van een schitterende sterrenhemel. Het is na twaalven als we gaan slapen.

 

Donderdag 4 januari 2018 (75 km) - N.P. Talampaya

 

Elf uur. Tijd om te gaan. De hete zon bereikt ons en het briesje kan daar niet tegen op. Om half een zijn we aan de balie van het Talampaya N.P. Het vormt samen met N.P. Ischigualasto een groot gebied van oud gesteente en fraaie rotspartijen in deze rode woestijn.

Kamperen kan hier gelukkig wel. TOY krijgt een mooie plek. Het dak laten we dicht, want vooralsnog is het bloedheet. Er is stroom, een afdak en vanavond een warme douche. En een restaurant. In het parkgebouw is bovendien een koele ruimte.

 

Half drie vertrekken we in een soort overlandtruck voor een tocht door het gebied. Meer speciaal door een indrukwekkende kloof. De wanden zijn roodoranje en hebben op sommige plekken ronde holle en bolle vormen over de hele hoogte. Het is alsof je naar enorme orgelpijpen kijkt.

Er zijn uitstapjes hier en daar. We zien rotsgravures van oermensen die hier rondzwierven, bijzondere rotsformaties en in het rode zand groeien prachtige bomen die het midden houden tussen de desertoaks van Australië en de acacia's van Afrika.

 

We genieten, maar we "lijden" ook. Aan oververhitting namelijk, Het is heet, kokend heet en ergens is er een enorme föhn in de hoogste stand aan blijven staan. Slopend is het. Als we dan ook nog een wijntje nemen als er verfrissingen worden aangeboden, knappen we af. Doezelend rijden we het laatste half uur terug naar het parkcentrum. 

En daar is warempel een woestijnvosje. Het laat zich nog fotograferen en videoën ook. 

 

 

Om zeven uur is iedereen verdwenen, inclusief het grootste deel van de park-staf. Tijd voor de douche. Warm? Dat valt mee, de kou is eraf. In deze hitte is dat meer dan voldoende.

Het restaurant wordt dus bevolkt door ons alleen. Aardige man vindt het moeilijk te verkroppen dat we samen één portie eten willen. Om het goed te maken nemen we vandaag ook een toetje.

Koel uurtje binnen met de laptops. Ondertussen is buiten de temperatuur gedaald en de wind aangewakkerd. TOY heeft gezelschap gekregen van vier tentjes en een fel brandende lamp. Argentijnen, die de hitte van de dag vermeden hebben en sowieso gewend zijn laat te eten.

 

Vrijdag 5 januari 2018 (268 km) - Koele Start en Koele Afsluiting

 

Het is bewolkt. De dag begint met lagere temperaturen. Het is bewolkt en mistig. De zon probeert zich er doorheen te stralen. We wandelen door het "dierenpark", een verzameling dino-beelden.

 

 

Op weg. Noordelijk en later zuidwestelijk op de RN40. Heerlijk golvende weg. Nauwelijks verkeer. Het moet prachtig zijn om ons heen. Maar mist belemmert ons uitzicht. De Passo Rio Negro overgaan is op deze manier minder leuk. We gaan gewoon in de "we-zien-wel-modus".

 

Tussen-de-middag-stop in San Jose de Jachal. Pizza in aardig restaurantje aan het centrale pleintje. Oef, een karrenvracht aan kaas zit erop.

 

Verder op de aanloop naar de pas. Grauwwitte bergen en een schitterend uitzicht op een blauw stuwmeer.

 

 

Het zicht verbetert niet. De pas rijden we later wel een keer. Nu op naar Complejo Bella Vista Camp Ground, een camping met een aansprekende review (i-Overlander).

Het blijkt een plek naar ons hart. Paulo (een van de eigenaar-broers) spreekt goed Engels. De voorzieningen zijn eenvoudig maar goed verzorgd. Veel schaduw en rust.

Van hem horen we dat die heiigheid veroorzaakt wordt door branden in de buurt van Mendoza. Bovendien zijn er op de pas (grensovergang) wachttijden van vier, vijf uur. De Paus komt op bezoek in Chili. Heel veel Argentijnen reizen dus naar het buurland samen met het toch al drukke vakantieverkeer.

 

G is ondertussen helemaal weggedroomd in de hangmat. Niet alleen voor het ruisende geluid maar ook voor schaduw zijn populieren fijn. Heerlijke temperatuur en rust. Genoeg reden om een nacht langer te blijven en dan over de bergroute naar Mendoza te rijden.

 

Zaterdag 6 januari 2018 - Bella Vista Klus-Rustdag

 

Het klussen begint klein en groeit als vanzelf door. Theorie-testing vanwege de te lage motortemp. Een paar dingen die erbij ingeschoten waren thuis en verbeteringetjes in het TOY-huis. Aan het eind van de dag is G weer een stuk Toyota-wijzer.

 

Zondag 7 januari 2018 (292 km) - Woestijn op Niveau

 

Om een uur of elf laten we Paulo en zijn mooie plekkie achter ons. Voor bezoekers na ons: wacht met je douche 's morgens tot de ketels met hout zijn opgestookt.

 

Vandaag rijden we richting Mendoza, 400 kilometer zuidelijk. Het wordt een heerlijke exploringdag. We trekken over een plateau tussen bergketens op de flanken van de Andes. Woestijn is het. Stugge pollen gras en struikjes met gele knoppen in roze stoffigheid. De bergketens zijn gekleurd in betoverende pasteltinten. Net als de bodem, de grassen, de struikjes en de lichte weg. Het ruige landschap lijkt daardoor breekbaar.

Het  grootste deel van de route zit boven de 2.000 meter. Een poosje rijden we zelf op 2.600 meter hoogte.

 

 

In het dal van de Rio Calingasta krijgen we een poos asfalt onder het rubber. Daar is het groen en er zijn aarzelende wijngaarden.

 

Eindeloos lang rijden we op de stoffige grindweg. De woestijn en wij. Want zo is het vandaag. Er beweegt niemand, er woont niemand. Stilte en leegte. Een paar kleine gehuchten en een politiepost (Tocota). Een man wuift. Hierheen komen, lijkt hij te zeggen. We wuiven hem "een fijne zondag" toe.

 

We klimmen naar een Christusbeeld en maken een uitstapje naar een helwit zoutmeertje. Het Parque Nacional El Leoncita gaan we in en weer uit. Zowel de ontvangst bij de receptie als de kampeermogelijkheden bevallen ons niet.

 

In Uspallata (camping Ranquil Luncay) wonen we tussen de Argentijnen die in kleine tentjes hun vakantie vieren. Voor het avondeten gaan we op stap naar het dorp. Op dit kruispunt van wegen is een rommelig soort gezelligheid.

We eten een fantastische lomo met salade. Vanaf een terrasje bezien we het Argentijnse dorpsleven. Ouders laten hun kindjes uit, dorpelingen hebben elkaar veel te vertellen en omhelzen bij ieder afscheid. Zwerfhonden snuffelen tussen de drukte door. De politieauto rijdt rondjes net als een paar uit elkaar vallende auto's. En enkele toeristen scharrelen rond.

 

Door dit alles heen rijdt een stoet aan grote trucks met enorme opleggers. Ze gaan naar of komen van de honderd kilometer verder gelegen grens met Chili bovenop de bergpas van een kleine 3.000 meter. Onze camping ligt aan diezelfde weg en dat is te horen. De hele nacht!

 

Maandag 8 januari 2018 (134 km) - 14 Staties op de Pas naar Mendoza

 

De padvindersgroep, onze buren, pakt in zoals een groep pubers dat doet. Ontbijtend zien we toe. De Edese Jurjen en vriendin Chantal blijken de berijders van een huurcamper te zijn. We mogen hun Michelinkaart (Argentinië én Chili) lenen. En we krijgen, voor Mirre, nog een overweging voor de keuze van Delft of Eindhoven...

 

Het internet ligt er dorpsbreed uit en dus gaan we onvervaard op weg. Op de RP52 (heeeey Harla!) om precies te zijn. Prachtige route door de getinte bergen. In de verte schemert hier en daar het wit van de gletsjers in de hoge Andes. Heerlijk weggetje. Smalletjes en grinderig slingert het omhoog. Op de pas rijden we nog wat hogerop. Want hier is de hoogste kruisweg van de wereld te vinden. En die wil je natuurlijk gereden hebben. Veertien staties telt ie ook nog eens.

 

Afgedaald lunchen we het dagmenu in een refuge-achtige posada. Dan naar de vlakte waar onze 52 kaarsrecht naar Mendoza snelt.

 

Snel en kundig navigeer ik ons drietjes naar Toyota Yacopini aan de zuidkant van de stad. Drie uur melden we ons. Een team van twee man, een vrouw én G buigen zich over het probleem.

 

 

De temperatuur van de motor (en dus ook van de kachel) blijft te laag. Het geeft geen direct probleem, maar de verbranding (en dus brandstofverbruik en aanpalende effecten) is niet optimaal. Het vervangen van de thermostaat was een onnodige actie dus. G had al uitgevogeld dat de viscokoppeling van de koelvin stuk zou moeten zijn. Een video vormt het ondersteunend bewijs.

 

Men gaat aan de slag. Om zes uur rijden we met een temperatuurtechnisch herstelde TOY weg. Zo! En al die tijd hebben we ook relaxt gezeten, zoals bij alle Toyotadealers in de wereld. Goede koffie gedronken, verslagen van de Dakar op tv gezien, genoten van een super w.c. en snel internet. Het kost een paar centen, maar dan heb je wél wat.

 

Op naar een camping,. En zowaar er komt min of meer een Carrefour op ons pad. Van Argentijnse kwaliteit dat wel. Yoghurt? Niet te krijgen.

De bedoelde camping is gesloten voor "een grote schoonmaak", dus installeren we ons aan de overkant op de tikkie, wat heet, achtergebleven Camping Irrigacion.

Om half tien eten we, als hulde aan de winter, Unox soep met een restje koud vlees van vanmiddag en knabbelen we op wortels. En, hoe kan het anders, we drinken wijn. Zéker nu we midden in hét wijngebied van Argentinië zijn.

 

Dinsdag 9 januari 2018 (265 km) - Thermaal, Vinologisch en Wild           

 

Ontbijt verlengd tot koffietijd. En dan op naar de Thermen van Cacheuta via een ommetje. De weg voert langs mooie wijngaarden en dito huizen. En het is genieten van TOY, die haar oude pittigheid weer helemaal terug heeft, vindt G.

 

De Termas de Cacheuta blijkt een mooi aangelegd complex midden in een dal, zeg maar kloof van de Andes. De temperatuur is al flink opgelopen en het ziet er aanvankelijk druk uit. Maar het valt mee, omdat de mensen zich over een groot aantal baden verspreiden. We genieten van het warme water, de zon en het uitzicht. En ook wel een beetje van het aanschouwen van publiek. We bedoelen dan met name de rondom bol gevormde dames en heren. "Blokkies", noemt G ze. Hij gaat zelfs zover om een setje van vier te volgen voor een foto. Deze dus...

 

 

Om een uur of een vertrekken we naar Bodega Antigua Giol. Het was eind 19e eeuw een van de eerste wijnmakerijen hier en lang ook de grootste van de wereld. Nu is het een wijnmuseum. Het is half drie als we ons in het restaurant melden. Meteen al is er een alleraardigste jongeman. Samen met de even aardige serveerster kiezen we één menu. En zeker, het is geen enkel probleem om dat te delen. De extra wijn en koffie wordt niet eens in rekening gebracht.

G blijkt op een beroemde Argentijnse rockster te lijken. In mijn ogen, toch een stapje terug, als je eerder voor Bruce Willis werd aangezien. Dat worden dus weer de nodige selfies.

 

Genieten van zacht gestoofd vlees en heerlijke garni. Met, natuurlijk een hele goede wijn. De ruimte, een voormalige bedrijfsruimte is hoog en mooi. Een authentieke industriële sfeer.

 

In een klein gezelschap, incl. NL-ers, proeven we wijnen en krijgen we een rondleiding. Het gaat vooral om de geschiedenis van dit wijnhuis, het gebied en hoe de wijn gemaakt werd. Indrukwekkend grote vaten staan er prachtig oud te wezen. De geur van hun verleden is er nog altijd opsnuifbaar. Oude eiken en deskundige mensen hebben het hout zover gekregen dat ze oersterke tonnen werden. Schitterend.

 

Nog onder invloed van deze ervaring en de wijn zoeken we de RN7 op, de grote oost-westroute. Een paar honderd kilometer westelijk is een N.P. dat we willen bezoeken. Het is heet, 40-, en dus is deze tijd heel geschikt om eens even goed te zoeven.

 

En dan het vinden van een plek voor de nacht. Campings zijn er nauwelijks. De Municipal in een piepklein dorpje blijkt een parkje te zijn, waar de totale dorpsjeugd zich vermaakt.

Ten lange leste vinden we een heul stoffig weggetje bij een oude spoorbrug. In de smalle berm nemen we een mooie positie in. Om half tien eten we soep en zijn de krekels tot bedaren gekomen.

 

 

De autoweg blijft hoorbaar, maar de honden in de verre omgeving hebben geblaft wat ze elkaar te blaffen hadden. 

We liggen nog een uurtje onderuit op te zien naar een schitterende sterrenhemel tot het een beetje is afgekoeld. Weer is een mooie dag ten einde.

 

Woensdag 10 januari 2018 (603 km) - Van Knappe Kloof naar Vlakke Verten

 

G keert de auto, zodat we een mooie lange TOY-schaduw hebben voor het ontbijt. Niet al te lang blijven we op de RN7. Maar eerst tanken. De man aan de pomp kan z'n ogen niet geloven. Tweehonderd liter? G legt uit dat we nog honderd liter meer hebben. Nog steeds niet bekomen pakt hij de betaling aan.

 

Bij Jarilla hebben we een nietig lijntje op de kaart gevonden. Yes! Het is een prachtig zandpad van zeventig kilometer door uitgestrekte pampa's. Hier en daar verwijzingen naar een estancia. Paarden, kalfjes en koeien schieten schichtig tussen de struiken als we naderen.

 

 

In het P.N. Sierra de las Quijadas (100 km ten noordwesten van San Luis) krijgen we bij de ingang een briefing over het park, de wandelingen en over de voorzorgsmaatregelen als we gaan wandelen. Want het is inderdaad weer 40+. Een Argentijns stel vertaalt de hele presentatie van de ranger.

Ook hier zijn bijzondere vondsten gedaan van 200 miljoen jaar geleden. Het gebied was nat en tropisch. Hier zijn de fossiele resten gevonden van een vogelachtig dier (pterodaustro) met de poten nog aan de vlerken.

 

 

Zes kilometer dieper in het park TOY-lunchen we en lopen we de korte wandelingen. Prachtige rode uitgesleten bergwanden van een kloof. Het doet een beetje aan de Grand Canyon denken.

 

Dan is het de hoogste tijd om echt zuidwaarts te gaan. De Dakar hebben we opgegeven. Het past niet goed in ons reisschema. Over tweebaans asfalt snellen we naar en door San Luis en dan over de RP3 de strakke en uitgestrekte weidegebieden door. Honderden kilometers in de airco, want buiten blijft het onverminderd heet. Eén vrachtwagen is onze medeweggebruiker. We zwaaien en hij toetert, als we elkaar ontmoeten.

We slaan af in westelijke richting op de RN188. Het is meteen veel levendiger. Meer verkeer, meer tankstations en zo nu en dan een bus.

 

Bivaktijd. In de brede bermen zit meestal een geul. En er zijn die eindeloze kilometers afzettingen. Maar zoals steeds is er dat ene kleine weggetje. Aan een boerenpad ligt ons bivak van vandaag. Weidse uitzichten, dichterbij fleurige bloemen met dartele vlinders, een mooie zonsondergang, vuurvliegjes en een verkoelend windje. Genieten.

 

Donderdag, 11 januari 2018 (515 km) - Vlak verder naar Bahia Blanco

 

In ons bed al worden we gepakt door de riedeltjes van een vogeltje. Steeds een ander geluid, toonhoogte, wisselende teksten. Prachtig, wat een repertoire wordt er ten gehore gebracht.

Tijdens het ontbijt kunnen we het zien ook nog. Op het hoogste takje van een boom zit ie. Bij een hoge riedel springt ie steeds een meter op.

 

 

De zon begint zoetjesaan door de bewolking te dringen. Het wordt warm. We rijden ons weggetje af. Bij de afslag in Realico is dan eindelijk een Shellstation. Met heel goede wifi en koffie. Een lange pauze wordt het voor we strak zuidelijk gaan rijden op de RN35.

 

We rijden op de pampa's, de uitgestrekte grasvlaktes, in de provincie La Pampa. Gletsjers schoven vanaf de Andes naar de Atlantische Oceaan. Ze hebben dit deel van Zuid Amerika glad gestreken. Het smeltwater vormde rivieren en rivierdalen.

 

Zuidelijker komt er ietsiepietsie variatie in het landschap. Wat meer grassen en struiken, een gebied met statige bomen. Veel weidegrond met koeien, maar ook grote velden met maïs, zonnebloemen en koren.

 

 

De laatste paar honderd kilometer naar Bahia Blanca wordt het natter. Veel lagunas, kleine meertjes. Daar ook zijn wegwerkzaamheden gaande. De weg wordt opgehoogd, want blijkbaar kan ook de weg onder water komen. 

 

We lunchen in Santa Rosa, een prettig aandoende plaats. In een mooie parilla eten we heerlijk van een saladebuffet en een prachtig stuk vlees. Met een biertje. 

Leuk, In 2003 reden we op deze zelfde weg vanaf de zuidelijker gelegen RN 154 tot Santa Rosa. In omgekeerde richting dus.

 

Bahia Blanca. Eigenlijk wilden we een bivak aan de kust verderop. Maar in BB is een gasboer. We bekijken de camping  (Moldanado) en die is redelijk oké. Oma en kleindochter regelen in grote saamhorigheid de zaken.

 

De gasboer (Don Bosco) steelt G's hart vanwege hemzelf en het bedrijfje dat hij runt met vrouw en twee zonen. Voor 2,50 euro hebben we onze Australische fles nog maar eens gevuld. De vier campingazflessen aan boord blijven gespaard voor de verwarming.

 

Niet dat we die nú nodig hebben. Het is drukkend warm. De al langer dreigende bui barst los als we net klaar zijn met eten. We stonden prachtig op de wind tot die draaide. Het gaat hevig tekeer op de zij- en achterkant van TOY. Rukwinden, slagregens en onweer denderen op het zeil. We doen het dak omlaag en wachten af. De camping staat inmiddels blank.

 

Om elf uur is het wat rustiger. Dak omhoog en afgekoeld en opgefrist naar bed. Vrijwel de hele nacht blijft het waaien en regenen

 

Vrijdag 12 januari 2018 (269 km) - Viedma, de Poort van Patagonië

 

Tjonge, míjn nacht was het niet. Koffie brengt me enigszins op peil. De enorme waterplassen drogen snel op in de snel opwarmende dag. Medekampeerders drogen tentjes en beddengoed.

En wij? Net als gisteren: gaat de blik op oneindig. Want de vlakten ogen oneindig. De legendarische RN3, die ons naar "het einde van de wereld" (Vuurland) zal brengen draait om de baai heen om trekt dan strak zuidwaarts.

 

TOY snijdt als een mes door de harde tegenwind. Stops bij de riante pompstations voor toilet, koffie en wifi. De overheid remt ons ook een paar keer in hun jacht op groenten en fruit. Nee, we hebben niks. Want dat vinden we nu eenmaal van een appel, peer, paar uien en knoflook. De mannen werpen een blik in ons TOY-huis en zijn het met ons eens. Niets! Geen idee hebben we, waarom er op schijnbaar willekeurige plekken wordt gecontroleerd.

 

Begin van de middag zitten we op een heerlijk terras aan de Rio Negro in Viedma, dat zich afficheert als de "Poort naar Patagonië". Of is die eer weggelegd voor Carmen de Patagones aan de noordkant van de rivier? Of begint Patagonië toch vanaf Bahia Blanca?

 

Ons maakt het niet uit. Wel dat dit de plek en tijd is voor de volgende update. Viedma is ónze poort naar het volgende deel van de reis. Dus installeren we ons (na een testrondje) in een eenvoudig hotelletje (Nijar) in het centrum. Een goed Engels sprekende en aardige receptionist staat helemaal voor ons klaar. Zo, daar is dan eindelijk weer een douche. Dan aan de gang met wasjes en laptops.

 

Voor het avondeten wandelen we naar de rivier. Daar is het beste restaurant in Viedma. Uitstekend eten en een heerlijke Malbec van Mendoza. Het is er gezellig druk. Terugwandelen voor wat calorie-afbraak. Wat opvalt zijn de stoepen in een "buurt" waar duidelijk de rijken wonen. De overheid betegelt het trottoir net zoals wij dat gewend zijn. Maar bewoners passen de bestrating voor hun huis aan. Beter passend bij de tegels op hun terrein. Of je maakt een mooie toerit naar je garage. Het resultaat is op veel plekken een trottoir van chique tegels en op en afstapjes.

 

Zaterdag 13 en Zondag 14 januari 2018 - Update-Dagen

 

Mailcheck. Een mailtje van Kariena. Ze woont verderop in de straat en vindt het leuk om ons te ontmoeten, laat ze weten. Toch een heel andere mail dan die we kregen na Mendoza. Een medeweggebruiker had zich aan ons verkeersgedrag geërgerd. Hij wijst ons streng op de wetten die in Argentinië gelden.

 

Om elf uur is ze er, een jonge vrouw van 30, lerares Engels. Vorig jaar deed ze een Europatour van anderhalve maand en was ze ook kort in Amsterdam (en tig andere steden in Europa). We wandelen naar de rivier voor koffie op een terras en hebben een geanimeerd uur.

 

En verder doen we waarvoor we hier zijn. Het internet is zwak en traag. Maar uiteindelijk gaat de update de digitale deur uit, zoals jullie kunnen lezen...