home

B&G

  • B&G
  • kinderen
  • kleinkinderen

auto

  • TOY
  • BusCA
  • TOY in 't zand
  • toyota hzj78
  • hzj extreem
  • ons bussie
  • keuze toyota

voorbereiding

  • website
  • kamperen
  • gezondheid
  • documenten
  • proviand
  • gereedschap
  • kaarten en boeken
  • apparatuur
  • gps

FAQ

  • algemeen
  • tips
  • bandenspanning
  • afrika
  • rusland/mongoliĆ«
  • australiĆ«

reizen

gastenboek

  • lezen
  • toevoegen
Namibia 2022
::
namibia
  • algemeen
  • namibia
::
reisverslag
Namibia 2022 :: namibia :: reisverslag

 

Route (24 dagen, 3.000 km): Luchthaven Windhoek – (Trans Kalahari Corridor) – Walvisbaai – Kuiseb River trail – Bloedkopje – Moonvalley – Swakopmund – Walvisbaai – Spitzkoppe - (trails noord-west) – Desolation Valley – Twyfelfontein – Kamanjab – Khowarib Gorge - Hoanib River trail – Etanga – Opuwo – Outjo – Outjiwarongo – Windhoek

 

Samengevat

Zo! De reisloze coronaperiode is eindelijk voorbij. We reisden af naar Namibië. Met een geleende Toyota Hilux camper van Marinus&Esther (Hilux) hebben we een rondreis van zes weken gepland. Vrienden Sietse&Eva gaan mee in een gehuurde Toyota FJ Cruiser (FJ).
Dat was de planning… Maar de realiteit laat zich niet altijd plannen! In korte tijd hebben we de niet-reisperiode ruimschoots ingehaald. In ieder geval geldt dat voor de tegenslagen! Want wat te denken van een dreigende niersteen, drie lekke banden, een ‘s nachts insluipende dief, een geblokkeerde klep, exploderende airco, wegvallende power, multiriem problemen, een totaal versleten druklager, een TIA, navigatieproblemen, sleeplint vast om voorwiel… Linksom of rechtsom, alles kwam tot een oplossing. Drie weken eerder dan gepland, vlogen we terug naar huis.
Maar ondanks dat alles hebben we intens genoten van adembenemende landschappen, heerlijke bivakken en indrukwekkende ontmoetingen met zowel mensen als dieren.

 

NA 0722 029 TT beginfoto autos

 

Dinsdag 5 juli 2022 – Vertrek in lange rijen

 

Schiphol is vol. Na de bagage drop off sluiten we aan in een lange rij voor de security check. De stemming in de door de hal en buitenom slingerende mensenslang is opperbest. Daarna nog een rij naar de douane en dan is het klaar. Ondertussen hebben we onze thuisgemaakte lunch verorberd. Al met al viel het mee. Maar we zijn er nog niet!
Eén passagier komt niet opdagen. De ingecheckte koffer moet dus uit het ruim worden gehaald. Een uur te laat stijgen we alsnog op richting Frankfurt.

Uren wachttijd hebben we. We zijn in Duitsland én we gaan naar Namibië. Dus eten we Sauerkraut mit Wurst! Dan volgt een lange wandeling naar de gate in een andere terminal. We schrikken ons een hoedje als we ook hier een enorme rij zien slingeren voor de securitychecks en douane. Oeps, die hadden we niet zien aankomen.
Een gewichtig uitziende heer met diplomatenkoffertje gaat kordaat de korte First- en Business route. Inspirerend. Dat gezicht kunnen we ook trekken. Alsof we niet anders doen, volgen we het diplomatenkoffertje. Eén wachtende passagier vertrouwt het niet, maar we bluffen ons verder.
En maar goed ook! Nog net op tijd treffen we Sietse&Eva bij de gate. We hebben een rustige nachtvlucht en stellen vast, dat Lufthansa een stuk kariger voor de dag komt dan de KLM.

 

Woensdag 6 juli 2022 (8 km) – Van Windhoek naar Walvisbaai

 

Chauffeur Richard wacht ons op. Hij heeft een aanhangwagen meegezeuld in de veronderstelling dat we nogal wat bagage zouden hebben. Onze vier weekendtassen passen echter ruimschoots in de kofferruimte. Dus wordt de aanhangwagen achtergelaten in Windhoek. Het eerste wild (bavianen, koedoe) hebben we dan al gespot. Vervolgens suffen we ons urenlang richting Walvisbaai (400 km).

Laat in de middag zijn we bij Travel Uncharted, waar eigenaren, Paul&Michelle, ons gastvrij ontvangen. Leuk om eindelijk de Hilux te kunnen bekijken. Op de FJ moeten we nog even wachten. De voorruit was bij een tour de afgelopen dagen gezandstraald, dus er moest een nieuwe in.
Zo hebben we ook de tijd om met Paul onze eerste dagen te bespreken. Gelukkig kan Paul ook “achterwacht” zijn, wanneer de hinderlijke niersteen van Sietse gaat opspelen. Ondanks de medicatie die S slikt tegen de pijn, kan het mis gaan. Prettig om te weten, dat er dan een heli gestuurd kan worden die S naar het beste ziekenhuis kan brengen.
Zondag is met Paul de indrukwekkende Sandwich Harbour tour gepland. Een uitdagende rit langs het strand en door de duinen. In de dagen ervoor gaan we op avontuur in de Kuiseb River.

Het schemert al als we ons na de boodschappen in een hypermoderne mall installeren op de camping (Lagoon Chalets). De rumpsteak van het campingrestaurant is inderdaad geweldig. Iedereen slaapt als een os de eerste Namibnacht.

 

Donderdag 7 juli 2022 (74 km) – Start Kuiseb River tour

 

Rustig ontbijtje in de snel opwarmende zon. Nogmaals naar de mall voor de laatste boodschappen. Stukje asfalt en dan op de gravelweg over een zanderige vlakte. Het kickgevoel groeit. Na de lunch vinden we de toegang naar de Kuiseb River. Geweldig is het om door de zanderige bedding te ploegen. Zuidelijk kruipen de duinen dichterbij.
Om beurten piloteren we. Soms is er een stop voor foto’s en het delen van gevoel. Hele blije eppies zijn we na die lange tijd van droogstaan. En dan is daar die prachtige bivakplek bij duinen en omringd door prachtige accacia’s.

 

NA 0722 021 TT FJ losduwen

 

Als de FJ zich bevrijd heeft uit het zachte zand, kan er hout gesprokkeld worden. Gerard en Eva klauteren naar de top van een duin. Sietse en ik maken een heerlijke spaghetti met geweldige saus. Wijntje, biertjes, grappen, vuur en genieten van de enormiteit van de natuur. 

 

Vrijdag 8 juli 2022 (154 km) – Nog een heerlijke Kuisebdag 

 

Vandaag beleven we wat vaker navigatiemomentjes. Zo stuiten we op een oude versleten stuwdam, waar wij ons vastrijden. Na het af laten lopen van de banden, kunnen we verder.
We verlaten de rivierbedding om over de vlakte naar de gravelweg te rijden. Bij de nederzetting Gobabed is het even zoeken tot we weer op koers zijn. Genietend trekken we over de pastelkleurige woestijnvlakte van het Namib Naukluft NP. We steken een Miebroute (familiereis 2017) over en gaan door op een gravelweg die we in 2005 in omgekeerde richting reden.

Op een van de NP campsites (de Ganab) installeren we ons. Onder de indruk zijn we van het frêle-ogende landschap en de enorme torren die er rond hobbelen. Hout gesprokkeld, drankje en eten en genieten van een totaal oranje zonsondergang.

 

NA 0722 068 TT zonsondergang

 

Zaterdag 9 juli 2022 (192 km) – Bloedkopje, Moon Valley, Welwitschia’s en Swakopmund

 

Ontbijtend genieten we van het uitzicht over de prachtige vlakte bespikkeld met bomen en zachtgeel gras. Verder noordwaarts rijden we naar Bloedkopje, waar we in 2005 op campsite 16 een nacht doorbrachten. Nu pauzeren we er. Prachtige rots in een weids landschap met quivertrees en welwitschia’s. Westelijker gaan we terug naar de doorgaande asfaltweg naar de afslag van de Welwitschia Drive. Die voert door een kleine canyon om op een bijna wit gekleurde vlakte uit te lopen.

 

NA 0722 093 TT welwitschias

 

Bij de Giant Welwitschia (1500 jaar oud) lunchen we. Een Zuid Afrikaanse dame, ze is lerares, heeft heel wat te vertellen over dit gebied en de natuur. De drive voert verderop langs de imposante Moon Valley.

Terug op het asfalt bereiken we al snel Swakopmund. Drankje op het terras van de Tug, een restaurant in een “gestrand schip”, met uitzicht over de Atlantische oceaan. Eten kunnen we er helaas niet. Volgeboekt. Op die Alte Brücke camping vinden we een mooie plek met eigen toilet en douche.
Eten doen we in restaurant Altstadt Swakopmund. Duitser dan Duits, zeg maar…

 

Zondag 10 juli 2022 (233 km) – Strandrit naar Walvisbaai en door naar Spitzkoppe

 

Door de vochtigheid zo pal aan zee, rijden her en der mobiele kampeeruitrustingen de zon in om het zeil te drogen. Als luierende robben staan ze schots en scheef te genieten van de oplopende warmte.

Vanuit Swakop rijden we over het strand naar Walvisbaai. Hier en daar moeten we om vakantie-Resorts-in aanbouw heenrijden. Bij een steile helling kiezen S&E voor een beter haalbaar traject dan wij deden.
Eind van de ochtend zitten we aan de koffie met uitzicht op Pelican Bay. We krijgen bericht dat de Sandwich Harbour Tour niet doorgaat. De harde landinwaartse wind stuwt het water te hoog het strand op. Jammer. Als troost eten we een overdadige lunch. Daarna shoppen we voor een aantal dagen in de Dune Shopping Mall tot Paul&Michelle tot onze beschikking zijn.

 

NA 0722 005 TT Paul adviseert

 

Het bestelde boek van T4A is aangekomen en Paul adviseert ons voor het vervolg van de route naar en in het noorden. Water getapt, de gillende multiriem van de FJ ingespoten en door naar het tankstation.

Om vijf uur rijden we via een snelle asfalt route naar Spitzkoppe. In het laatste schemerlicht komen we aan. Geen kip is er op de camping aan de voet van de indrukwekkende rots. De zon hebben we dan al in mooi oranje onder zien gaan.
Omdat de maaltijd van vanmiddag nog goed aanwezig is houden we het bij hapjes. En, oh ja, bij de boodschappen hadden we ons willen voorzien van de nodige wijn en bier. Pech! Op zondag wordt er geen alcohol verkocht… Het is koud en om tien uur zoeken we de beschutting van onze huisjes op.

 

Maandag 11 juli 2022 (184 km) – Zingende oma, een oude mijn en gered door een haak

 

Steenkoud was het de afgelopen nacht. Tjonge! Pas nadat we ons Namibdekentje (fleece dekentje ter herinnering aan de familietrip) hadden ingeschakeld, kwamen we op temperatuur. Half negen staan we op. Koffie en ontbijt brengen ons weer op temperatuur.

De camping hier bij Spitzkoppe bestaat uit campsites, kampeerplekken die een paar honderd meter van elkaar liggen. Iedere plek heeft een droog-wc. Bij de receptie, ook niet naast de deur, kun je een douche vinden. 

 

We rijden oostwaarts om de berg heen om dan af te slaan op een “tweespoor” over een grote gele vlakte. Springbokkies stuiven voorbij en in de verte dansen struisvogels richting horizon terwijl een struis familielid vol naastenliefde een afleidende manoeuvre uitvoert.

Sietse beleeft zijn eerste échte Out-of-Africa moment op de zonnige gele vlakte die omzoomd wordt door lage bergketens. Ons “tweespoor” wordt nauwelijks bereden. Het is soms zoeken geblazen voor de juiste koers. Zo belanden we uiteindelijk in een kleine rivierbedding die uitkomt in een grotere. Schitterend is het om door de brede zandbeddingen te rijden. Steeds meer rotsige bergen duiken op, soms versmallend naar een kloof.
Waar een noord-zuid pad de Omaruru River kruist en bomen met enorme kruinen voldoende schaduw bieden, lunchen we.

De route vervolgt over een vlakte. In de verte zien we de donkere Brandberg opdoemen. Ons pad kruist nogmaals het familietraject. Bij de grotere gravelweg ten zuiden van de Brandberg stoppen we.

 

NA 0722 174  TT tuin bij elephant camp

 

Hier is de Elephant Rock Campsite. Voor het kleine gebouw is een tuintje, dat met veel volharding en liefde moet zijn aangelegd in deze dorre droogte. Een familie van allerliefste mensen runt het bedoeninkje. We drinken een Colaatje en Sietse scoort een paar biertjes. Oma, haar kinderen en kleinkinderen vinden het wat gezellig. Ze zijn Damarra en spreken ook die bijzondere kliktaal. Oma zingt een lied voor ons.

 

 

Wij gaan verder op de brede piste in westelijke richting. Heerlijk om niet meer te hobbelen.
We bereiken onze bestemming, een verlaten mijn in de diepte. Over een stenige pad dalen we af langs ruige rotswanden om te eindigen bij een meertje. We gaan er toch maar niet zwemmen. Weer boven, zoeken en vinden we het pad dat ons verder moet brengen. Het leidt regelrecht een ruig gebergte in. Maar gelukkig is er ineens een super en vlak bivakplekje. Wat een tref! Maar dan….

G wil het gesprokkelde hout uit onze camperunit halen. Maar geen millimeter beweging is er in het slot van de achterklep te krijgen. Oeps! G klimt op het dak. Door een piepklein luikje ziet hij mét zaklamp, wat hij vermoedde. Een stuk hout is onder het handvat van de kruk geschoven. Wandelstok en sleeplint worden geprobeerd. Zonder resultaat. We overpeinzen, dat we misschien “iets” moeten gaan slopen. En zelfs dat zal niet simpel zijn. Totdat Eva doodgemoedereerd aan komt wandelen. Je had toch een haak nodig, zegt ze. Ze vond een stuk koperdraad dat in een haak gebogen kan worden. Na een paar pogingen lukt het om het stuk hout weg te trekken. Klus geklaard en wij opgelucht met de goeie afloop. 

 

NA 0722 191 TT hout zat klem

 

We borrelen en eten pasta, groenten en een vleesrest van eergisteren . We voelen ons totaal gelukkig op deze mooie plek. Een klein vuurtje sluit deze  prachtige dag af.

 

Dinsdag 12 juli 2022 (116 km) – Ruige passages en olifantendroppings

 

Heerlijke nacht met precies de goeie temperatuur. Om tien uur rijden we vol verwachting de chocoladekleurige bergen in. Het stenige pad hobbelt kronkelend op en neer. De hellingen liggen vol scherpe stenen die zich losgemaakt hebben van de berg. We dringen dieper door in het landschap dat we eerder op afstand zagen. Hard rijden is er niet bij natuurlijk. Scherpe stenen ontwijken, hellingen op en af, het vereist stuurmanskunst.

 

NA 0722 201 TT divorce pass

 

Bij de Ugab rivier is de beloofde oversteek in het ongerede geraakt. Na een omweg van een paar kilometer door de natte rivier vinden we een pad naar boven. Steil, ruig en smal klimt het in scherpe bochten naar wat het oude pad lijkt te zijn. Gaaf!  

Het landschap is in al zijn ruigheid verrassend afwisselend. We koersen op de Doroskrater via de Divorce Pas. Op de beoogde lunchplek treffen we irritante vliegen. De krater zelf is niet te zien. Terug dus naar de vlakte (op 500 meter hoogte). Daar stoppen we voor een pauze. Ondanks de zwermen vliegen die ons ook hier het leven, nou ja de lunch, zuur maken.

Ook op het vervolg van de route tovert iedere bocht nieuwe vergezichten. Langzaam neemt de ruigheid af op de Desolation Valley 4WD route, die we inmiddels volgen.

Om een uur of vijf treffen we in een brede rivierbedding vlakke ondergrond aan met struiken en uitgespoelde zandkloven. Niet alleen dat, we vinden er hout en olifantendrollen die als aanmaakblokjes kunnen dienen voor het kampvuur. Een uitstekende plek dus voor ons bivak.
Na de spaghetti en de afwas blikken we terug op de passages, het rijden en wat het eindeloze gehobbel met je doet. Twee auto’s kwamen we tegen. Een huurauto met daktent en een enorme vrachtwagencamper met een enorme bestuurder en een enorme echtgenote. Ze wisten niet meer waar ze waren. Tja, dat kan gebeuren als je alleen op kaart navigeert. Gelukkig konden we ze helpen.

En als de olifantenkeutels eindelijk zijn uitgebrand en de volle maan ons nog steeds toelacht, duiken we om negen uur onze respectieve bedjes in.

 

Woensdag 13 juli 2022 (96 km) – Desolation valley en ongemak op weg naar Twyfelfontein

 

Als we aanstalten maken om te gaan, begeeft de multiriem (V-snaar) van de FJ het. Vanaf de rotsen bekijken bavianen ons terwijl we overleggen. Dat wordt slepen. Onze Hilux is krachtig en zwaar genoeg om de FJ (tussenbak in z’n vrij) te trekken.
Gesleept worden is een grotere uitdaging. De route naar Twyfelfontein trekt door Desolation Valley en die doet z’n naam eer aan. Je zou er wanhopig van worden… Een zanderig en stoffig pad slingert en hobbelt tussen manshoge struiken. S&E rijden met open ramen voor frisse lucht. Nou ja, frisse lucht? Nee dus, wolken kalkstof dringen hun auto binnen en benemen hun het uitzicht. Tjonge…

We volgen het spoor van de Garmin. Het terrein is ruig en het navigeren kent de nodige uitdagingen. Zo stuiten we pardoes op een diep weggespoeld stuk. Daar kunnen we onmogelijk doorheen.
Sleeplint los en met wat gedoe allebei gekeerd en op sleep terug. Het gaat goed totdat het sleeplint om het voorwiel vast gedraaid raakt.

 

NA 0722 244 TT oeps

 

Aktie! Een uur later is het wiel bevrijd en blijken er gelukkig geen beschadigingen. Op dit punt zijn we 2,5 uur onderweg en hebben we 30 km van de in totaal 70 afgelegd. Nog een paar keer loopt het spoor dood en moeten we op zoek naar voortgang.
Maar uiteindelijk rijden we door riant zand van een rivierbedding. Dan ook kunnen we volop genieten van het prachtige landschap van groen, zand en rotsbergen dichtbij en verder weg. In de brede rivier staan majesteitelijke bomen. Schitterend.

We zien steeds meer verse olifantendrollen. En jawel, we ontmoeten een flinke olifantenman die rustig van een tak staat te snacken. Een viertal giraffen laat zich in sierlijke trage bewegingen in alle rust bewonderen.

De bewoonde wereld nadert, we hebben signaal. G belt met Michelle. Bedreven al ze is in het oplossen van allerhande calamiteiten, gaat ze aan de slag. Vanavond nog komt Paul naar ons gereden met een nieuwe multiriem. Zo, dat is service.

 

NA 0722 282 TT diesel - twyfelfontein

 

Nog even verder slepen en dan bereiken we de Twyfelfontein Country Lodge. De safari-auto’s staan klaar om met de toeristen naar de rivier te rijden voor een safari. We horen waar we kunnen tanken en dat ze fully booked zijn. Dat geldt ook voor het Mowani Mountain Camp, waar we vervolgens naartoe rijden. Tjonge, ook een fantastisch geleden Lodge.
Uiteindelijk vinden we een heerlijke plek op het Aba Huab Camp aan de Aba Huab rivier. Een eenvoudige maar mooi gelegen camping gerund door locals. Heerlijk is het om eindelijk het stof af te spoelen onder een openlucht douche en te genieten van een biertje aan de bar.

Er is geen restaurant. Maar we hebben "knipsoep" en oud brood met gebakken worstjes uit eigen keuken. Kan een restaurantdiner hier tegenop? We denken van niet.

 

NA 0722 296 TT paul monteert nieuwe multiriem

 

Om tien uur rijdt Paul met Michelle ons plekkie op. Drie kwartier later is de nieuwe multiriem aangebracht en het stoffilter uitgeblazen. Gezamenlijk nog een biertje met verhalen en dan zwaaien we ze uit voor hun drieënhalf uur durende terugreis op “ralleysnelheid”. En weer hebben we een bewogen dag te verslapen.

 

Donderdag 14 juli 2022 (237 km) – Olifanten en via Palmwag naar Kamanjab

 

Bij het ontbijt genieten we weer volop van de heerlijke plek. Vanaf onze plek rijden we de Aba-Huab rivier in. Dertig kilometer zand en schitterend landschap voor de boeg! S&E rijden voor. Die zijn superblij dat ze nu geen stofwolken voor hun neus hebben. Voor een deel rijden we het spoor van gisteren. Maar de rivierbeddingen zijn breed en waaieren behoorlijk uit, zodat het een heel nieuwe route lijkt.

 

NA 0722 332 TT olifant

 

We ontmoeten een familie van vijf olifanten en twee stoeiende mannetjes. Alsof we niet bestaan, gaan ze rustig hun gangetje. Een geluksmomentje, noemt S dit. Zijn we het helemaal mee eens.
Verderop staan er nog twee grote dames onder een boom te schuilen tegen de zon. Bijna onbewogen. Moe? Een van de twee legt de slurf over de slagtand, de ander laat hem rusten op de grond. Geweldig dit.

Tegen enen lunchen we gebakken eieren in de schaduw van een boom. Daarna buigt de rivier af naar het noorden, naar de doorgaande weg. In het landschap zijn de rotsbergen bedekt met zand.

 

Eenmaal op de gravelweg is het een kwestie van doorrijden. Veel verkeer is er niet. Tot er langs de weg twee auto’s staan. Een bakkie heeft een lekke band. De passagiers van een busje staan in de hete zon, want hun chauffeur is te hulp geschoten. Dat is ook wat wij doen natuurlijk! De mannen hebben uitputtend en tevergeefs geprobeerd het wiel los te krijgen.
G gaat aan de gang met een bakje zeepsop, bandenplakspullen en de compressor. Helaas is het gaatje in de band een scheur. Na zes proppen is het klaar. Met deze reparatie kunnen ze Palmwag halen, denken we. Hopen we…

Dan ontdekken we dat een beschermkap onder de Hilux los hangt. Geïmproviseerd vastgezet en verder. Als we stoppen omdat de voorlopige reparatie het niet heeft gehouden, blijkt de achterklep nog open te staan. Oeps! Het resultaat is, één grote stofbende achterin.

Bij Palmwag slaan we af. Dit “dorp” bestaat uit verspreid in het dorre land staande hutjes en huisjes van golfplaten. Bijna niet voor te stellen hoe daarin te leven valt.

Een paar kilometer verder moeten we stoppen voor de “Live stock desease control”. Tja… En dat allemaal om de camping terug te zien waar we in 2017 tijdens de familietoer een nacht doorbrachten. Aldaar een warm weerzien. Drankje op het terras van de Lodge met uitzicht over het schitterende landschap. Blijven? Of toch doorgaan? We beslissen door te gaan naar Kamanjab naar de aanbevolen Oppie Koppie camping.

 

We rijden ondertussen boven de 1000 meter door een landschap van circustent- en tafelbergen. De dalende zon tovert een warme gloed over het landschap. Genieten. Omdat de weg alle hoogte- en dieptepunten van het landschap volgt, heb je soms het gevoel in een achtbaan te zitten.

In Kamanjab tanken we en checken in op de camping van de Belgische eigenaar Vital en zijn Nederlandse dame, Marianne. Dan doen we een eerste rondje stofruimen in onze auto.  
Op naar de campingbar. Die schijnt wereldberoemd onder overlandreizigers. Als G onze reizen over de wereld aan Vital laat zien, krijgen we de Overlanderskorting. Dan volgt een gezellig uurtje voor we aan tafel gaan in het campingrestaurant.

 

Vrijdag 15 juli 2022 (7 km) – Nachtelijke storing, Himba’s en een inspirerend stel

 

En wat een gestoorde nacht werd het! Lang verhaal kort, héél kort: een insluiper pikte iPhone, laptop en een tas met betaalmiddelen en allerlei belangrijke spullen. Vraag er naar bij gelegenheid, dan vertellen we de details in geuren en kleuren. Ook de dag verliep opwindend met prachtig politie speurwerk en een goeie afloop.

Rustdag met gezelligheid en klusjes. De auto’s zand- en stofvrij maken, wasjes, schrijven, rommelen, repareren, spullen zoeken, uit- en inpakken, wandelingetje en lunch in de restauranttuin.

 

NA 0722 387 TT himbadorp

 

Om vier uur rijden we naar een Himba dorpje in de buurt. Indrukwekkend is het weer om mee te maken hoe deze mensen dichtbij én tegelijkertijd ver weg van onze maatschappij leven.

We pompen de banden op en doen boodschappen. Het kost moeite om in dit afgelegen en stoffige dorp de nodige mondvoorraad voor de komende tijd bij elkaar te scharrelen.

 

Aan de bar ontmoeten we de Franse Guillaume & Christine. Op vijfentwintigjarige leeftijd liep hij een dwarslaesie op bij een scrum met rugby. Zijn vrouw is een lieve praatgrage vrouw. Samen bereizen ze in hun Toyota 100 zo ongeveer de hele wereld. De auto is niet verbouwd. Ze verplaatsen de spullen en maken een bed achterin. Met een lift gaat hij de auto in en that’s it. De besturing van de Toyota is aangepast aan zijn handicap. Zijn onderlijf doet niets, zijn handen niet veel en toch bestuurt en remt hij met zijn handen. In-druk-wekkend. Hij is 57 en zij tien jaar ouder. Maar met een verbijsterend gemak doet ze alles wat nodig is. Twee bewonderenswaardige blije opgewekte mensen.

Op deze late avond van een gedenkwaardige dag huppelen er ook nog een stelletje dik diks over de camping.

 

Zaterdag 16 juli 2022 (125 km) – Khowarib Gorge-dag en lekke banden

 

Op bezoek bij Guillaume&Christine. Heel bijzonder hoe ze samen reizen. Want behalve de beperkingen die er voor Guillaume zijn, moeten er nogal wat hulpmiddelen meegesleept worden.

Afscheid van Vital&Marianne. Laatste boodschappen in de supermarket Oasis. Buiten treffen we een Herero-echtpaar met hun ezelswagen. We mogen foto’s maken. Maar wel tegen een kleine vergoeding, die ze meteen gebruiken om een fles Ranja te kopen. 

 

NA 0722 463 TT ezelswagen

 

Op de C35 rijden we vijftig kilometer in noordwestelijke richting. Dan slaan we af op een tweespoor door een stoffig gebied met dor gras en karige boompjes. Een deel van de route volgt een afrastering. Van een gameboerderij, veronderstellen we. Zo’n onderneming waar je tegen een flinke vergoeding wild kunt schieten. Vooral Amerikanen, Duitsers en Engelsen houden hiervan. Lunch van kliekjes pizza.

Langs de route hebben we een paar ontmoetingen met Himbavrouwen en kinderen. We geven ze appels en meel. De vrouwen wijzen op de piemeltjes van twee kleine mannetjes. Of we er iets voor hebben. De eikeltjes zien er geelgroen uit. Flink ontstoken, lijkt het. Waarschijnlijk zijn ze recent besneden. Nee, daar durven we niets aan te doen. Helaas. Dan weet je weer dat het besnijden van meisjes en jongetjes weliswaar een oude traditie, maar vooral afschuwelijk, is…

 

NA 0722 502 TT lekke band

 

Natuurlijk ontbreken ook de rivierbeddingen en stenige passages niet vandaag. En zo kan het gebeuren, dat eerst wij en later S&E lek rijden. Ons reservewiel blijkt ook nog eens lek. Met stevig oppompen denken we het te redden. De band van de FJ kan gelukkig met propjes gedicht worden.

 

Dan duiken we de Khowarib Gorge in. Het is laat in de middag waardoor alles om ons heen in warm licht gekleurd wordt. Rotswanden verheffen zich majesteitelijk omhoog. We zien flink wat olifantensporen. De olifanten zelf laten zich niet zien, maar prachtige jonge impala’s staren ons wel even aan voor ze wegvluchten.

Verderop wordt de rivierbedding tussen de steile rotswanden serieus nat. S&E navigeren ons er prachtig doorheen. Bij een meer open deel vinden we een pad omhoog. Daar op een klein plateau met uitzicht op de groene rivier slaan we ons bivak op. Na een borreluurtje eten we gebakken rijst met van alles en salades terwijl het kampvuur brandt en de melkweg zich over ons heen buigt. Kan het beter?

 

NA 0722 546 TT bivak bij rivier

 

Zondag 17 juli 2022 (202 km) – Vastgelopen locals, het Hoanib River Trail en de airco

 

Vanaf de bivakplek rijden we verder langs de rivier op een primitief pad. Er zijn op- en afgangen met heftig feche feche (poederachtig zand). De ruitenwissers moeten hard werken voor het uitzicht.
Dan weer zijn er scherpe stenige hobbels, waar we voor de banden vrezen.

 

NA 0722 573 TT een trekkie geven

 

Bij een rivierpassage staat een local vast bij de zanderige opgang. Ons A-team schiet te hulp.
En binnen de kortste keren staat het autootje boven. De doorgaande gravelpiste is dan niet ver meer. Rond de middag bereiken we Sesfontein. Getankt, drie banden gerepareerd en water getapt.

Dan door op de piste tot waar we af slaan voor het Hoanib Rivertrail. Eerst is er weer dat vreselijke witte stof. Maar al gauw rijden we langs de bergflank op een redelijk pad.
Bij een serieus uitziende post moeten we betalen voor het trail. De aardige mannen denken dat we Purros vandaag niet kunnen halen. En, waarschuwen ze, ga niet kamperen in de rivierbedding!

Aldus goed geïnformeerd gaan we verder. Een heerlijke tocht is het. Afwisselend rijden we door de rivierbedding of ernaast. Zowaar is er ander verkeer. Een paar toeristenauto’s bijvoorbeeld. Een van de mannen zegt dat er verderop een olifantenbul is. Die zien we niet, maar wel een paar giraffen en impala’s.

 

NA 0722 611 TT impalas

 

En dan ineens klinkt het “poef”! Uit de ventilatieroosters stroomt lucht die naar koelvloeistof ruikt. Oeps! Dat hebben wij weer, de airco is eraan. Tja, we weten ondertussen dat de airco en wij geen goeie combi zijn.

 

Prachtig slingert de rivier door de kloof. Het navigeren in rivierbeddingen is makkelijk. Je kunt nu eenmaal niet veel kanten op. Als de rotswanden lager zijn geworden, slaan we af naar het noorden over een eindeloos grote vlakte. Lekker racend beleven het ultieme Dakar-gevoel.
Ongemerkt raken we van het pad af en kost het wat gehobbel en tijd om weer op koers te komen. We beginnen te beseffen dat we Purros misschien nog wél kunnen halen. En jawel, dat lukt! Het is al bijna donker als we ons installeren op plekje vijf, waar we ook stonden in 2005. Onze sanitaire voorziening onder een breed uitwaaierende oude boom is net helemaal vernieuwd. Een olifant had alles vernield op zoek naar water. Het is heerlijk douchen in onze privé-douche in de openlucht met door de donkey verwarmd water. We eten met rijst versterkte soep.
Deze avond is de schitterende sterrenhemel getuige van een goed en enerverend gesprek.

 

NA 0722 639 TT warmwaterboiler

 

 

Maandag 18 juli 2022 (130 km) – Prachtige rit met krachtverlies in arm en motor

 

Heerlijke start van de dag met rustig ontbijt op deze mooie plek. Een olifant heeft vannacht rondgebanjerd. Helaas, we hebben er niets van gemerkt.
In de rivierbedding trekken we verder. Het wisselt af tussen natte groene stukken, stenen en zand. Echt olifantengebied is dit. We zien een paar solisten. Langzamerhand klimmen we hoger de heuvels in over een stenig pad. Vandaar kijken we prachtig uit over het rivierdal.

Lunch in de schaduw van een frêle boom met een licht windje. Boterhammen met kaas en jam staat op het menu vandaag.

 

Ik schrik me rot. Van het ene op het andere moment is m’n rechterarm gevoelloos en willoos! Alle vier zijn we opgelucht als het gewone gevoel weer min of meer terug is. Ik voel me alleen doodmoe. De rest van de middag schakel ik mezelf uit voor navigatie. Langzamerhand krijg ik weer vertrouwen. We denken dat het een TIA was.

S&E navigeren, maar de route klopt niet met de kaart en het terrein wordt steeds beroerder. Op een bepaald punt kunnen we niet verder. Terug. Gelukkig is daar een Himba dorpje. Een jongen wijst. “Daar ergens” loopt een pad tussen twee bergtoppen door.
We vinden het en het blijkt een slecht pad van ruim tien kilometer door bergachtig terrein. Ondertussen verliest de FJ regelmatig power en gaat onze Hilux steeds harder gillen. Zo worstelen we ons verder tot we bij een gravelweg zijn. Ondanks alles genieten we van dit avontuur.

Hoogtijd voor het bivak. De dynamo van onze Hilux lijkt vast te zitten. En bij de FJ is er misschien iets mis met het gaspedaal wat krachtverlies kan verklaren. G demonteert de potmeter. Schoongemaakt en terug gezet. Om het resultaat te testen, stuift S over de weg. En wat is hij blij! De normale trekkracht is terug!
Eindelijk tijd voor rust en een kampvuurtje. Benieuwd of er nog olifanten aanwippen vannacht. We staan bij een rivier waar de sporen van overstekende olifanten te zien zijn…

 

Dinsdag 19 juli 2022 (144 km) – Wat een dag!

 

Het zachte ochtendlicht maakt van ons yoghurtontbijt een feestje. G en S gaan aan de gang met de Hilux. De dichtstbijzijnde stad, Opuwo, is nog 250 kilometer te gaan. De moeite waard dus om een reparatiepoging te wagen.
Dan gaat het mis, de multiriem schiet los. Poeh! Met een hoop moeite wordt ie weer terug gepuzzeld over het doolhof van poelies. Het lukt! Hoewel… Toch niet, hij zit niet strak. Kijken, checken, redeneren. Hoofden knarsen, afwegingen worden gemaakte en ten langen leste wordt een beslissing genomen. S&E gaan ons slepen.

Een half uurtje rijden we riant over de piste tot het verandert in een smal pad. We missen een afslag en belanden pardoes midden in een Himbadorp. Een aardige man legt uit hoe we verder moeten. We geven appels en macaroni aan de samengestroomde dorpsbewoners.

Het is een hele uitdaging. De lichte FJ moet onze zware Hilux meesleuren over het hobbelende en kronkelende pad naar Etanga aan de grote gravelweg. Maar zover zijn we nog lang niet.
Een man staat voor zijn hut. Omringd door kindjes en geiten ziet hij ons naderen en kijkt hij ons bewegingloos na.

 

NA 0722 699 TT tak op de weg-

 

Een eindje verderop liggen takken op de weg. Mogen of kunnen we hier niet verder rijden? Om daar achter te komen, lopen G en S terug naar de eerder genoemde man. Dan blijkt, dat verkeer een klein ommetje moet maken zodat auto’s niet door het dorp rijden. Afijn, dat hebben wij dus al achter de rug. Takken even opzij- en teruggelegd. En door!

 

Tegen twaalf uur is het, als er een steile klim voor de TOY-neuzen ligt. Het met geel gras begroeide pad bestaat uit makkelijk weg rollende stenen. De dappere FJ trekt en trekt… Maar de wielen draaien door. Zo komen we niet verder.
We gaan het met lieren proberen. Eva trapt de rem stevig in en houdt de FJ-motor op 2000 toeren. Spannende momenten, vooral als het gewicht van Hilux het wint en de FJ vooruit gerukt wordt.
Al zwoegend door mens en machine winnen we stukjes en beetjes. Totdat we de Hilux op een soort zijpad, dat vlakker lijkt maar het niet is, hebben gemanoeuvreerd. Ondertussen is de lier overwerkt geraakt.
Het is half drie, hoogtijd voor lunch en rust. In de hitte van de dag hebben we dan al uren geploeterd op die helse helling van stenen en stekels. Veertig meter zijn we opgeschoten…

 

NA 0722 710 TT hoe multieriem

 

De hele dag al heeft G het idee, dat de oplossing in een klein hoekje zit. Dus tijdens de lunch maakt hij om te beginnen een gedetailleerde tekening van de poelies. Hoe moet die snaar nu precies lopen? Allerlei mogelijkheden worden bedacht. Tot Eva, helemaal out-of-the-box, een oplossing aanreikt. En YES, laat hem dat nou zijn! Halleluja!

Het is half vier als het sein “brand meester” klinkt. Poeh, wat zijn we blij. Eindelijk kunnen we de helling nemen.
Ook op het vervolg van de route duiken zo mogelijk nog lastiger stukken op. Over de boordradio delen we met regelmaat hoe blij we zijn, dat we daar niet slepend hoeven te passeren.

Zo nu en dan ligt er een Himba dorpje langs de weg. Om vijf uur zijn we dan eindelijk bij Etanga en de verlossende gravelweg. Het blijkt een groot dorp met stenen gebouwen en veel (Himba-) volk op en naast de weg.

Eindelijk kunnen we in volle vaart verder. Zo nu dan moeten we even op de rem, als de weg domweg stopt bij een rivierbedding. Het geld voor de bouw van de brug was blijkbaar op. Of er zijn andere obstakels waardoor er zanderige ommetjes gemaakt moeten worden. Maar het houdt onze aandacht scherp, dat zeker. En de FJ krijgt weer kuren. Het oude probleem, verlies van power, is er weer. Dus slepen wij. En zo jakkeren we voort. In de beginnende duisternis bereiken we Opuwo.

Yes, hier kunnen we bellen en internetten, voor auto-reparatie en TIA-aanpak. We belanden op de Ameeny Campsite. Nederig is het en er is geen wifi en onze Namib-simcards werken ook al niet. De aardige campingdame loopt met G en S naar een restaurantje in de buurt, waar eten gehaald kan worden en wifi is. Een dame, klant in het restaurant, biedt haar telefoon aan. G kan Paul informeren, die meteen opties gaat uitwerken. Morgenochtend half negen moeten we weer bellen. De aardige dame zegt toe, dat ze er dan ook zal zijn met haar telefoon!

Ondertussen douchen Eva en ik koud. En dat frist letterlijk op. Zo was het dus om je schoon te voelen. Aan onze “eettafel” eten we en spreken de dag na. Om twaalf uur valt de muziek uit de omgeving stil. Honden blaffen ons in slaap.

 

Woensdag 20 juli 2022 (399 km) – Op naar Outjo en de garage

 

Paul heeft niet stil gezeten. Een garage in Outjo staat klaar om aan de slag te gaan met onze Hilux.
En voor S&E komt er een vervangende FJ.
Ook t.a.v. de TIA maken we stappen. GBJ (neef, huisarts) diagnosticeert en adviseert voorlopige medicatie. Bij de farmacie zijn de medicijnen zonder probleem te koop.

 

Een snel ontbijt en tanken voor een rit van 400 snelle asfalt-kilometers. Lunchen doen we al rijdend. Om drie uur zijn we in Outjo. We melden ons bij de garage. Onze auto zal morgenavond alweer klaar zijn. In de Bakery nemen we rust, een hapje en drankje. Paul meldt dat het FJ-transport vertraging heeft en om een uur of vijf zal aankomen.

Het plan is, dat Sietse&Eva het Etosha NP gaan bezoeken. Wij blijven in Outjo en zoeken een arts voor verder onderzoek. Eva doet boodschappen en wij checken in bij Route 38, een alleraardigst hotelletje midden op het kruispunt. Prima plek vlakbij de garage, de Bakery en de Biergarten.
Jenny, eigenaresse van het hotel, regelt via haar arts de nodige onderzoeken in Otjiwarango (70 km) op vrijdag. Fantastisch hoe mensen hier klaar staan.
Als het bericht komt, dat de vervangende FJ voor S&E nog later op de avond aan zal komen, nemen zij ook een kamer. En wat eten we lekker en gezellig in de Biergarten. De auto-omruil verloopt voorspoedig en dan slapen we een ontspannen nacht.

 

Donderdag 21 juli 2022 – Route 38 met Jenny&Johnny

 

Om acht uur brengt G onze Hilux naar de garage. We ontbijten gevieren en dan zwaaien we S&E uit.

En wij? Wij zijn druk met allerlei klusjes die nog het gevolg zijn van de diefstal en het blokkeren van de betaalkaarten. Zowel voor de garage als voor het medische traject hebben we geld nodig. Gelukkig hebben we hier redelijke wifi en een koele kamer. We voelen ons geluksvogels met al die aardige meewerkende en meedenkende mensen hier.

Uitgebreide babbel met Jenny&Johnny. Naast dit guesthouse hebben ze 50 km westelijk een cattle- en gamefarm. Ze vertellen over de oorspronkelijke bewoners (Dammara, Herero, Himba, Bushmen, enz.) die in dit gebied allemaal eigen land hebben. Er zijn dan ook geen boerderijen (en dus geen hekken).  Dat is waar wij de afgelopen tijd onze tocht reden. De overheid probeert ook in deze afgelegen plekken te voorzien in elektriciteit en water.
Eind van de middag is de Hilux klaar. Een nieuwe koppeling is gemonteerd en een lekke aircoslang vervangen. Via Jenny en dokter Johan Düring komt het onderzoeksschema in Otjiwarongo ook rond.

 

Vrijdag 22 juli 2022 (148 km) – Medisch dagje in Otjiwarongo

 

Om zeven uur rijden we en zien de dag in het oosten naderen. Om acht uur zijn we bij Pathcare voor bloedafname (cholesterol). Om negen uur zitten we in de wachtkamer van MediClinic. Er moet gewacht worden op de uitslag van het bloedonderzoek. Dan CT-scan.

 

Tussendoor eten we het door Jenny meegegeven ontbijtje. Het is hoogtijd voor koffie. De Bohemian Book

Store Coffeeshop ligt aan hetzelfde weggetje als de praktijk van dr Düring.

Een belevenis is het om daar te zijn. Het huis is volgestouwd met boeken. We horen het levensverhaal van de eigenaresse en de rol van dokter Düring daarin. In de praktijk moeten we lang wachten, de uitslagen zijn er nog niet. De scan bijvoorbeeld werd gemaakt door een radiolaborante. Zij stuurt de scan naar een specialist in Kaapstad/Windhoek. Die beoordeelt en dicteert zijn bevindingen. En als het is uitgetikt, krijgt dokter Düring de uitslag.

Maar het leuke is, dat we zo wachtend wel een inkijkje hebben in het functioneren van zo’n praktijk.
De papieren dossiers zitten in mapjes en worden klaargelegd bij de receptie. Na het consult betaal je daar.

 

NA 0722 725 TT dokter during

 

We hebben al veel over dokter Johan Düring gehoord en nu zien we hem bezig. Energiek, kordaat en betrokken. Als de wachtkamer leeg is, zijn wij aan de beurt. Johan luistert naar m’n hart en constateert een ruis (hartklep sluit niet goed). Hij raadpleegt de cardioloog in Windhoek. Opties besproken. Hij raadt ons af om verder te reizen. Jammer, maar we hadden dat zelf ook al bedacht.
Ook adviseert Johan om snel naar Windhoek te gaan. Daar is alle gespecialiseerde hulp voorhanden. Want na een TIA is er een paar weken een verhoogd risico op een CVA. Hij regelt voor maandagmorgen verder onderzoek aldaar. Dan weten we of we mogen vliegen.
Zo! Beduusd en emotioneel zijn we. Zeventig kilometer terug naar Outjo door de vlakke savannen van dit deel van Namibië. Tijd genoeg om de situatie te verwerken.
Jenny leeft hartverwarmend mee. De Hilux wordt gewassen en we maken ‘m achterlaat-klaar. Tassen gepakt en die avond eten we nog een keer bij de buren, de Biergarten. Afscheid van de aardige meiden daar. Een onrustige nacht volgt.

 

Zaterdag 23 juli 2022 (311 km) – Laatste etappe

 

Al het resterende voedsel geven we aan Jenny, die er een goede bestemming voor zal zoeken. Afscheid.

Rustige rit op de cruise control. Tot we uitstappen bij de ingang naar Africat om er foto’s te maken (voor de kids). Daarna rijden we net wat te hard terwijl er van achter een boom een snelheidscontrole is. Juist!

In Windhoek kiezen we voor het Hilton. Saai zakelijk, maar wel even de luxe en rust waar we aan toe zijn. Volgen de F1, roomservice lunch, luieren en nog een kleine hap op het dakterras. Prachtig uitzicht en zonsondergang.

 

Zondag 24 en maandag 25 juli 2022 (177 km) – Windhoek

 

Maandagmorgen bezoeken we de MediClinic. Het gaat er vlot en soepel. De laborant werkt uiterst geconcentreerd. Leuk om het hart (en dat kleppie) nu eens zo voor je neus te zien. We eten wat in het restaurantje terwijl we wachten op het rapport. Officieus laat de laborant weten, dat we vast wel kunnen vliegen. Goed om te weten. Na de middag bevestigen Johan en GBJ dat ook.

We gaan aan de slag om onze vlucht van 19 augustus om te boeken. Poeh, dat kost een hoop tijd, gedoe en irritatie. Iedere keer boeken en betalen we, om en een half uur later te horen, dat Lufthansa geen stoelen beschikbaar heeft. Volgende poging, idem. Tot vier keer toe.

We informeren het thuisfront over de gebeurtenissen en de stand van zaken. Er wordt volop meegeleefd. Ook hebben we contact met Jochen van Absolut Tours van de familiereis in 2017. Toevallig is hij nu ook in Windhoek. Morgen gaan we hem zien. Leuk.

 

Dinsdag 26 t/m vrijdag 29 juli 2022 (64 km) - Ontspanning op Urban Camp en Thuis

 

Via de receptie krijgen we nog een recept van Johan door. We stoppen met de omboekpogingen en scoren eindelijk een (nieuwe enkele) vlucht naar Amsterdam. Vrijdag vliegen, zaterdag thuis. Tenminste…, als de Lufthansa stakingen geen roet in het eten gooien. Ook telefonisch contact met deze en gene. Heerlijk.
Na een gezellig bezoekje aan Jochen installeren we ons op het Urban Camp (Klein Windhoek). Het is er geweldig. Na alle gedoe van de laatste dagen, komen we weer helemaal in een vakantiemodus.
We genieten volop van de prachtige camping, het heerlijke eten in het leuke restaurant en de aardige mensen.

 

NA 0722 775 TT urban camp

 

Woensdag komen Sietse&Eva langs. We lunchen samen en nemen afscheid. Ze vliegen vanavond.
Op vrijdag gaat G nog naar de bandenboer voor een nieuwe band en dan toeren we naar het vliegveld. De Hilux wordt geparkeerd naast de FJ. Paul haalt beide auto’s hier op.
Op Frankfurt is de nasleep van de staking nog merkbaar. Op de geplande tijd arriveren we zaterdag op Schiphol.

 

Nawoord: Thuis ben ik door zowel neuroloog als cardioloog uitgebreid onderzocht. Er kwamen geen bijzonderheden naar voren en gaat prima met mij.