home

B&G

auto

voorbereiding

FAQ

reizen

gastenboek

naar andere reis Africa 2006

Maandag, 15 mei 2006 – Vertrekdag en terug naar Zuid-Afrika

 

Ondanks het feit, dat we maar een paar uur geslapen hebben, zijn we om zeven uur klaarwakker en druk in de weer. Gek toch, dat er op het nippertje nog zoveel moet… Als Ada ons komt halen, zijn we bijna klaar. De reis begint voor ons, zodra we op weg zijn naar Schiphol. Geen files deze keer, dat scheelt een hoop stress. 
Ada en wij wuiven elkaar weg en we checken vlot in. Een paar heerlijk rustige uren liggen voor ons voordat we ons naar de gate begeven om te boarden. Terwijl we door de de veiligheidscheck gaan, zien we een bekend gezicht. En jawel hoor, het is Herman met zijn drie Bouma-broers. Ze gaan naar Zambia, waar ze bij een vijfde broer, missionaris, een project gaan uitvoeren (Bouwen met de Bouma’s).

 

De eerste etappe van de reis naar Afrika gaat via Londen en dat doen we gezamenlijk. Het vliegtuig is behoorlijk wiebelig en ook bij de landing voelt het nogal instabiel. Komt door de wind, wordt ons gezegd. Fijn is anders. Op Heathrow hebben we ook alle tijd. Een half uur te laat beginnen we aan ruim 10.000 luchtkilometers. Het eten is goed en we hebben met ons tweeen drie stoelen. Dat is tenminste iets, want een nachtlang hazenslaapjes telt toch aan.

 

Dinsdag, 16 mei 2006 – Zuid-Afrika en weerzien

 

Het blijft leuk om op de monitor de reis te volgen en te zien hoe dag en nacht over de wereld verdeeld zijn. Zo zien we zowel daar alsook door het raampje de dag naderen. Na de perfecte landing schuiven we aan in de lange, lange rij bij immigratie. Zonder controle scharrelen we de douane voorbij! We zijn opgelucht, want de schokdempers in onze bagage, zouden op zijn minst tot een hoop gedoe kunnen leiden.

Een shuttlebusje brengt ons vlot naar Killarny Gardens, naar Absolut Tours en dus naar TOY. De mannen leggen juist de laatste hand aan een TOY-poetsbeurt. Zo wordt het letterlijk een stralend weerzien. 
Het is een uur of elf, als Gerard in sleuteloutfit onder TOY in de weer is met de schokdempers. Als vanouds. Ik heb me binnen geinstalleerd en geef spullen weer hun oude vertrouwde plekje.
Andrea heeft een gouden idee. Ze gaat een zakencontact in Rundu vragen om uit te zoeken hoe het zit met de verkrijgbaarheid van een Angola-visum aldaar. Goed plan! Als ik om een uur of half vier informeer, of er al een reactie is, blijkt ze het mailtje helemaal vergeten te zijn. Tssss! Maar ja, het past in ieder geval perfect in de langdurige strijd voor het visum. Zo langzamerhand moeten we het toch gaan beschouwen als een lesje in Afrikaans overleven. Of zoiets!

Tegen vijven zitten de schokdempers op hun plaats, zijn de tanks gevuld met water en is binnen de boel geruimd. Gehaast, want iedereen wil snel naar huis, vertrekken we. We eten een goeie steak in de Spurs (ZA restaurant-keten) en doen wat inkopen. Op Caravanpark “Hardekraaltjie” in Belleville, een van de vele voorsteden van Kaapstad, maken we ons klaar voor onze eerste TOY-nacht. En net als in december lukt het niet een ontmoeting met Willemijn & Jordi (tijdelijk werkzaam in Kaapstad) tot stand te brengen. 

Maar ach, het is koud en nat buiten en wij zijn moe, dus … Het verkeerslawaai wordt gelukkig goeddeels overstemd door de regen, die vrolijk op het TOY-dak klettert.

 

Woensdag, 17 mei 2006 – Zoekt en Gij zult (niet altijd alles) vinden

 

Terwijl ik me verlekker onder een hete campingdouche, sluit Gerard de tanks en het waterfilter aan. Knus genieten we in ons TOY-huisje van muesli met yoghurt en de ouderwets opgegoten koffie! Daarna nemen we uitgebreid de tijd om bij Absolut Tours met Jochen bij te praten. 
Tegen de middag rijden we dan eindelijk over de N7 naar de N2, waar we oostwaarts gaan. Als we al een aardig eind op weg zijn, blijkt de gsm, na een uitgebreide zoekactie, nergens te vinden. Naar alle waarschijnlijkheid is-ie bij Absolut achtergebleven. Balen en terug maar weer. Mede door de middagspits kost dat een heleboel tijd en voor de tweede keer vertrekken we. Omdat de gsm geladen moet worden, blijkt vervolgens ook de lader onvindbaar. Gelukkig doemt er net een grote moderne mall (winkel-centrum) op.
Deze tegenvaller wordt een meevaller. Op de eerste plaats is TOY te hoog en te zwaar voor het gewone parkeren. We volgen de route voor bussen en parkeren hier blijkt gratis te zijn. De lader is snel gekocht en de aardige winkelier geeft een ZA-adapter kado. En nu we toch daar zijn, kan een voortreffelijke lunch er ook nog wel bij.

Deze keer kunnen we zonder oponthoud (nou ja, alleen voor een tukkie) verder op de N7 en N2. Onderweg hebben we veel en heftige regenbuien en als we de Houhoek Pass overgaan, sukkelen we door een geweldig dichte mist. Zo ontdekken we, dat je in mist je alarmlicht aanzet om je achtervolgers op afstand te houden. Bij Caledon duiken we de R316 op. Via Bredasdorp bereiken we vlot Arniston, waar Eddy ons al uren eerder verwacht had. Misverstandje tussen Lorna, die niet thuis is, en hem. Het is alsof we niet weg zijn geweest.
Ook vanavond eten we in het dorpsrestaurant. Eddy laat zich vlot inviteren, want koken is niet zijn ding. Het opwarmen van maaltijden, die Lorna voor hem in de koelkast heeft achtergelaten, lukt hem nog net.
We moeten een beetje op de tijd letten, want Eddy heeft de UEFA-cupfinale (Barcelona-Arnsenal) op het programma. Het kaartavondje was er voor afgezegd. En zo kan het gebeuren, dat we gedrieen op het echtelijke bed genieten van een heerlijke wedstrijd, die uiteindelijk toch nog door Barcelona (en onze Frankie Rijkaard) gewonnen wordt.

Tevreden klimmen we in ons TOY-bed voor het witte vissershuisje met zicht op de Indische Oceaan.
De rollende golven maken net zoveel lawaai als het verkeer in Kaapstad, maar je slaapt er wel heel veel beter op in…

 

Donderdag, 18 mei 2006 -  T4A enzo

 

Timmy, het hondje van Eddy, wekt ons met zijn geblaf. We hebben Eddy bezworen, dat hij de porridge (pap) wat ons betreft kan vergeten. Dus wordt het een Engels ontbijt. Maar wie bakt de eieren? Eddy ziet zelfs dat niet zitten. Met zwier neemt Gerard deze honneurs waar. Lorna belt op en vraagt een foto van ons achter te laten. Dan kan ze haar vrienden beter over ons vertellen, legt ze uit. Doen we en even later prijkt de Canon-afdruk tussen de familiekiekjes.
Het afscheid is roerend. Voorlopig is er geen uitzicht op een volgende ontmoeting. Zijn huis zal altijd voor ons openstaan, houdt Eddy ons voor. Inshallah… We laten Eddy achter in het mooie decor van witte vissershuisjes, blauwe luchten en de Indische Oceaan.

In Bredasdorp tanken we. De diesel is sinds ons laatste bezoek hier zo’n 20% duurder geworden. Dat is niet niks. Bij Swellendam bereiken we de N2 weer en dan is het een kwestie van doorstomen richting George. In Mosselbaai kunnen we de verleiding van een vislunch aan de oceaan niet weerstaan.
En verder gaattie tot we het huis van Wouter en Hester links van ons zien. Ook hier is het weerzien vertrouwd. Binnen de kortste keren zitten Gerard en Wouter aan de p.c. We moeten ze er met de haren, voor zover aanwezig, vanaf slepen als het tijd is voor het avondeten.
We rijden naar Groot Brak Rivier, waar een mistroostige tent restaurant probeert te zijn. Naast het biljart domineert een enorm scherm, waarop Tom Jones in concert is. Maar het aan de bar bestelde eten is heel goed, het gezelschap voortreffelijk en aan gespreksstof geen gebrek.  
Weer thuis verdwijnen Gerard en Wouter onmiddellijk weer naar de computers. Er worden veel en belangrijke dingen uitgewisseld. Dat natuurlijk wel. Hester probeert muziek op haar nieuwe mp3-speler te downloaden voor de a.s. vakantie in Botswana. Veel hulp kan ik haar niet bieden, dus ga ik internetten op een van de p.c.’s (van het T4A-centrum). Heerlijk al die gastenboekberichten en email.
De digi-fanatici merken nauwelijks, dat ik ze een goede nacht wens. Buiten is het heel koud, maar onder het dons des te warmer. Gerard komt een poos later en schakelt me in als kruik!

 

Vrijdag, 19 mei 2006 – Mam 89 jaar! 

 

De eerste ochtenduren vliegen voorbij met koffie, computer, internet en praten. Om elf uur worden we uitbundig weggewuifd door Wouter, Hester en Annemarie. We gaan een stukje terug op de N2 naar de R319, waar we afslaan in n.o.-richting naar Oudtshoorn. Het is een prachtige route en we klimmen over een nog mooiere pas.
In Oudtshoorn blijkt Johann Grobbler op de golfbaan. We lunchen en doen wat boodschappen, want we hebben een flink traject voor de boeg. Via een schitterende weg die zich door een gebergte met kloven en pieken slingert, genieten we van de imposante Swartbergpas. Als we vlak voor de top een stop maken, betrekt de blauw bewolkte lucht en barst de regen los. Mist neemt bezit van onze uitzichten.
De pas wordt er alleen maar spectaculairder door.
Aangekomen bij de N1, een oost-west asfaltroute, besluiten we de door Hester uitgedokterde en oostelijk gelegen toeristische route te verleggen. West is meer onze richting, want zoveel tijd hebben we niet meer, berekenen we. Bij Leeu-Gamka slaan we af in noordelijke richting. Het asfalt houdt schielijk op en het gravel is na drie dagen zware regen (zoals we later horen) omgetoverd in een soms wel erg modderige bedoening. We houden de vaart er lekker in, wat soms tot interessante slipneigingen leidt. Gerard vindt dat prachtig. Ik niet echt. Door de rode modderdouches is van de met toewijding schoon-gepoetste TOY geen spoor meer te bekennen.  
Vanaf de Swartbergpas dalen we geleidelijk af naar een plateau op zo’n 1.200 meter. Ook de temperatuur is flink gedaald. De zon en de regen toveren gezamenlijk met regelmaat een regenboog boven de eindeloze savannen. Om de paar honderd kilometer is er een dorpje. Het is een heerlijk gevoel om zo door deze enorme leegte te bewegen.
Via Fraserburg stoten we door naar Williston. Na vele modderballetten en glibberpartijen komen we er aan in de schemering. We doorkruisen het plaatsje en zien nauwelijks mensen. Wel een bord met een verwijzing naar een caravanpark. Dat treft, het wordt tijd om onszelf stil te zetten. De pover ogende campingplaats is gesloten. Geen nood, voor de hekken maken we ons bivak.
Jarige Mam is blij verrast met ons telefoontje, maar ook blijkt ze veel pijn aan haar heup te hebben.
Niet het verjaardagscadeautje wat we voor haar in gedachten hadden.

De stilte en de donkerte zijn intens. Het is dat we hier en daar wat licht zien komen uit een huis, maar anders zouden we ons in een spookdorp wanen. Terwijl de regen op het dak klettert, eten we soep met broodjes. En het is de meest natuurlijk stap om direct daarna in bed te kruipen. Een zo nu en dan passerende auto en een blaffende hond maken de stilte alleen maar intenser. 

 

Zaterdag, 20 mei 2006 –  Van Vrouwtje Grobbelaar naar de Oranjerivier

 

De dag start om half acht met de alweer gewone ochtendroutines. Tijdens het zetten van de koffie meldt zich “Vrouwtje Grobbelaar”.

 

 

Het “vrouwtje” is van ons, omdat ze er zo uit ziet en “Grobbelaar”, omdat ze zo heet. Ze is 82 en “beheert” de camping. Haar beroepseer is groot en ze ondervaagt ons streng hoe laat we aankwamen.
En ja, toen was ze al naar bed. In een heerlijk soort Afrikaans vertelt ze op haar gemakkie, hoe ze zonder geld opgroeide en dat “die jonge bokkies” (kinderen) nu gewoon geld op zak hebben. Hoe de kleine boeren naar de stad trokken of voor de spoorwegen moesten gaan werken, toen de hekken gezet werden (“die draden gespant werd”). Ze heeft nog maar een paar tanden in haar mond en verrassend jonge blozende wangen. Haar mutsje vertedert ons diep. Hoezo 21e eeuw? Tuurlijk mogen we foto’s maken. Als dat maar goed is voor ons fototoestel, grapt ze.

 

Onze dag begint dus weer helemaal geweldig. We toeren verder in westelijke richting over de R63 door ongeveer hetzelfde landschap als gisteren. Het is er nog steeds uitgestorven. De savannen hebben na alle regen een groen kleurtje en in de bermen zijn soms flinke rode waterplassen. Het gaat vlot en voort-varend door tot aan de N7 en vandaar gaan we verder in noordelijke richting. Nog steeds zijn er nu en dan buien en regenbogen. We bedenken hoe JM & Esther en Col & Bram hier ook reden. Grappig, hoe zo’n gedachte werelden bij elkaar brengt.
Hier zien we weer verwijzingen naar boerderijen met namen als “Heldersig” en “Moedverloor”. De vlakte wordt heuvelachtiger en in Namakwaland slingert de weg zich door een mooi berglandschap. In Springbok lunchen we in het restaurant met de “beste kos”. Nou ja … Maar de mensen zijn ook hier vriendelijk en blij als je het naar je zin hebt. Dus hebben we het naar ons zin.
De Oranjerivier, die de grens vormt tussen Zuid-Afrika en Namibië, is daarna snel bereikt. Jammer, dat we geen tijd hebben voor onze gedroomde toer door het Richtersveld en de Fishriver Canyon aan de Namibische kant van de rivier. Het Angola-visum blijft prioriteit nummer één!

Om 16.15 uur zijn de uitreisformaliteiten gedaan. In vijf minuten! Zelfs een babbel zit er vandaag niet in. Tjeetje, wat een efficiency! De dame, die TOY’s uitreis afhandelt, had zelfs het kenteken al opgeschreven. On-Afrikaans snel!
We hebben een interessant gesprek met een politieman. Landen als Angola, DRC, Rwanda, Oeganda, enz. zijn erg gevaarlijk, vindt hij. Want ze hebben daar van die stammenkwesties en hij kan als zwarte zomaar aangezien worden voor iemand met de verkeerde achtergrond. Nee, hem zul je daar niet zien! Ook voor de zwarte Zuid-Afrikaan blijkt alles buiten Zuidelijk Afrika “Eng-Afrika”. Wij, blanken, lopen volgens hem dat gevaar niet. Kunnen we het helemaal mee eens zijn. Hij wenst ons het allerbeste op onze verdere trip. En wij rijden op naar de brug over de Oranjerivier.