Australia 2013

Route (2.410 km): Melbourne - Moe - (Alpine NP/Victorian High Country) - Myrtleford - Orbost - (Princess HWY) - VIC/NSW-border - Sydney - (Western HWY) - Katoomba - Bathurst - (Mitchell HWY) - Orange - Dubbo - Bourke. 

 

 

De Spirit of Tasmania jaagt ons ook nu weer om tien voor zes uit bed. Half zeven gaan de autodecks open. Met een long black (grote kop zwarte koffie) in de hand dalen we af naar de diepste diepte van de ferrybuik, naar TOY.

De "poort" naar Melbourne opent zich. Een natte grauwsluier doemt op. Mist, miezer, zware bewolking. Mmm, nou ja, minder koud is het wel. Terug in VICTORIA. 

Door de errug drukke ochtendspits belanden we op de M1 die zich oostwaarts voortsnelt. In de andere richting is dat niet het geval. Vijfentwintig kilometer voor de stad begint de file.

Negen uur zijn we in Moe. Ontbijten, inkopen en pinnen en dan slaan we af naar het noorden, naar het Alpine NP. Eerst is er asfalt, dan een gravelweg.

 

Elf uur. Geen koffie uit eigen keuken, maar een goeie cappuccino in een prachtig oud etablissement. We zijn in Walhalla, een piepklein museumdorpje. Ooit was het hier een drukte van jewelste. Bevangen door goudkoorts stroomden mensen van alle windrichtingen toe. In het tot rust gekomen plaatsje verwijzen een paar fraaie oude gebouwen, mijningangen en een stationnetje met stoomloc naar de "good the old days".

Op een bospad lunchen we TOYs. En dan kan ik eindelijk weer eens echt aan de bak. Er moet serieus genavigeerd worden over de bospaden.

In het Baw Baw NP is van een groen bos geen sprake. Een groot gebied is zwart geblakerd. En niet een beetje, maar bijna alles is eraan. Tot en met de grote dikke woudreuzen. Zwarte resten, bijna tot as wedergekeerd.

Borden melden dat de paden gesloten zijn door brandschade. Het gevaar zit 'm in de bomen. Die staan na dit natuurgeweld niet meer zo stevig op hun wortels, zeg maar. Ze kunnen omvallen. We wagen het er maar op. Maar instabiele bomen lijken geruimd en machines hebben de paden bewerkt, zo te zien.

 

 

In een mysterieuze onderwereld wanen we ons. Regen, mist, zwarte staken. Prachtig! Klimmen, dalen, zigzaggen, over bergkammen met links en rechts onzichtbare diepten. En dan is daar het smalle hobbelige pad met keien en gravel dat steil naar de Macalister Kloof loopt. Kronkelend langs een steile helling dalen we. G laat de banden nog wat aflopen. Midden en achterdiff gelockt en in één-laag naar beneden. Gecontroleerd, zonder te slippen of te glijden. G is geconcentreerd bezig en ik ben soms ademloos. Door hoe hij dit doet natuurlijk! En door dit gáán, de sfeer, de steilte, door alles...

 

Van 1.000 meter landen we op 130 meter bij de Macalister River die door de gelijknamige kloof slingert. Eerst een zijarm doorwaden en na nog een aardig steil bergje op en af zijn we aan de oever van de rivier zelf. Prima oversteek door de snelstromende rivier met een keiige bodem en een steil oevertje aan de overkant. 

Dan moeten we dezelfde hoogte weer op. Steil, stenig en rotsig is het pad. In een kleine twee kilometer stijgen we 700 meter. En nog steeds miezert het en jaagt de mist door de bergen.

Wat gaaf is dit!

Vanaf nu kunnen we met de "echte (Ozzie-) jongens" meepraten. Want we reden een track in de Highlands van Victoria! Hoe vaak kregen we niet te horen, dat hier het echte offroad-werk in Aussie te doen is. Nou! We did it... Er zijn nog heel meer 4WD-tracks in dit gebied. Maar wij gaan verder op onze weg naar Sydney, waar we verwacht worden.

Door een prachtig dal bereiken we over de Licola Road (asfalt) niet veel later het gehucht Licola. 

 

 

Noordelijker slaan we af op een pad naar een diep dal. Op een NP-kampeerplek hebben we het rijk alleen. Mooi verblijf op deze open plek in het bos aan de snelstromende Barkley Creek met een w.c. Een zogenaamde "long-drop" is het. En jawel, "het" valt ver de duistere diepte in waar "het" milieuvriendelijk wordt bewerkt. Altijd weer even wennen, dat je niet door hoeft te trekken.

We genieten deze heerlijke High-Country-dag na. Dan een knusse binnenavond. Eten het na-de-boodschappen-vers en om half elf is huize TOY voor de helft in slaap en de andere helft schrijft het dagboek. Aardedonker is het en de beek ruist.

 

Dinsdag, 16 april 2013 (261 km) - En nóg een Alpiene Dag om in te Lijsten

 

Weldadig wakker worden in ons Barkley-beek-bivak. Ontbijten met de blik op bos, beek, brug, het pad en de rotswand. Het is minder koud dan we de laatste tijd gewend waren.

Voor dit bivak zijn we van de doorgaande weg naar beneden gereden. Op de kaart is te zien, dat het pad ergens noordelijk weer naar de weg toe gaat. Leuk, dóór dus!

Door een mooi rustig dal waar geboerd wordt, gaat het en zoetjesaan stijgt de weg. Dan weer honderden meters naar beneden naar een riviertje. Weinig bereden dit pad en soms flink uitgespoeld. En nog spannender wordt het bij het stijgen. Net als bij de eerdere afdaling gaat dat in één laag, rondom gesperrd. Gaaf! Niet alleen genieten we van het rijden. Als er gelegenheid voor is, zien we steile beboste hellingen en de blauwer wordende lucht. Wat een begin van de dag! 

 

De doorgaande Jamieson - Licola Road is hier asfaltvrij. Prachtig slingert ie door de bergen. Op de pas van 1.200 meter bieden zon en mist helle-witte doorkijkjes. Lager duiken we onder de bewolking en zien we de dalen tussen het groen door. Ook hier hangt in de vergezichten het blauwe waas dat zo kenmerkend is voor grote eucalyptusbossen. Bijzonder bos is dit. Kaarsrechte yarra's met lichtgroen struikgewas en varens eronder, dan weer zijn er knokige gums.

 

Rond de middag genieten we in Mansfield van een fantastische pumpkin (pompoen) soep met heerlijk foccaciabrood. Helemaal goed. Dan is het tijd voor snelle kilometers. Oostwaarts is dat en voorlopig asfalt. Na Whitfield (wijngaarden!) komen we weer op gravel.

 

Het had zo'n mooie doorsteek kunnen zijn, het pad dat we op de kaart zagen... Het loopt vanaf Dandongadale het Mt Buffalo NP in. Het weggetje is niet waar we het verwachten. We proberen een paar sporen. Het leidt tot niets. De overwoekering wordt te erg en/of het pad te smal. Maar dan ontdekken we iets, dat er meer op lijkt. Erop dus! Gaat goed. Totdat, het zal je maar gebeuren, ons de doorgang belet wordt door... een Lándróver! Natúúrlijk... Kapot! Een briefje op de voorruit meldt: "Broken down Back soon" (kapot, snel terug). Nou ja zeg!

Er zit niets anders op dan achteruit terug te rijden naar de gravelweg. En dan verder over asfalt door een rustiek groen dal waar in de weiden zwart-witte koeien lopen te herkauwen. Een half uur later bereiken we Myrtleford.

Nog net voor donker, staan we op het frisse groene gras van Aderns Caravan Park. En Telstra is er ook. Mooi, kunnen we een paar dingen regelen, e-mailen, en ons weer op de hoogte brengen van het kleine en het grote nieuws. Lekkere pasta en salade, wijntje, p&w-tje, slapen. Stilte, die soms doorbroken wordt door een loeiende koe. Weer eens wat anders...

 

Woensdag, 17 april 2013 (320 km) - Weer Wegen die niet Doorgingen en Andere Wel

 

Zijn we ook eens een keer vroeg vertrekklaar, verkletsen we onze tijd met (de enige) buren. Een stel uit Sydney, waarvan hij zijn werkzame leven in Mercedes-onderdelen doorbracht. Technisch goed ingevoerd en zeer geïnteresseerd in TOY. En G wil alles weten over zijn waanzinnig geprepareerde Toyota met camperunit.

 

Half elf is het als we weg rijden. Zuidelijk op de Great Alpine Road door mooi landschap. Frisgroen tegen een decor van blauwe bergen en in de dalen populieren in herfsttooi. Voorbij Bright is een T-kruising. Keuzemomentje. Het wordt de doorsteek (de C531) via Mount Beauty. Tien minuten later langs deze weg koffiepauze en heroverweging. Misschien toch leuker om de historisch interessante route over de Dinner Plain te rijden. Omkeren dus.

Terug bij de afslag zien we nu pas het elektronische bord. Het maant dat de weg na Harrietville open is van "5.30 pm tot 8.30 am" op doordeweekse dagen. Uhhh... Dus? Gesloten overdag? In het weekend? Normaliter 's nachts gesloten behalve in het weekend? Het laatste! Dat zal het zijn. Komt ons ook het beste uit natuurlijk. Mmmm, nou ja..

Niet echt tot onze verrassing stuiten we bij Harrietville op een wegblokkade. Bewaakt door een man. Een man, die zijn taak zeer serieus opvat. Niet te vermurwen issie. G trekt zijn complete overredingstrukendoos open. 

 

 

De weg is dicht, de weg blijft dicht. Hij wordt vrijgemaakt van bomen na de bosbranden. 

Omkeren nog maar eens. Bij de kruising stoppen we voor de derde keer. Na de appels kopen we nu bij het lieve Griekse fruitvrouwtje noten en perziken.

 

Maar ach, de doorsteekroute mag er zijn! We kronkelen omhoog tot boven de 1.700 meter. Aanvankelijk door lieflijke valleien. Hogerop langs steile hellingen. Op de pas is een kleine kale vlakte, de door dam en stuwmeertje ontsierde Rocky Valley. Imponerend zijn de hellingen met de witzilveren dode boomstaken. Kilometer na kilometer. Gevolg van bosbranden. 

In dit gebied woedden de ergste branden ooit in de Australische geschiedenis. Black monday, 5 Februari 2009, is in het collectieve geheugen van de Aussie gegrift. 174 Mensen vonden de dood, 2.000 huizen en enorme oppervlakten natuurgebied gingen verloren.

 

 

Op de C543 wenden we de TOY-neus in zuidoostelijke richting. Bij Omeo zijn we terug op de Great Alpine Road. Heel langzaam dalen we in het mooie rivierdal. De dag vordert en voor vandaag willen we ondanks alle oponthoud Buchan halen. De kleine verbindingsroute naar het oosten die we op de kaart vonden, blijkt een heerlijk smal gravelpad te zijn. Door glooiend open boerenland met hekken die open-en-dicht moeten, gaat het en uiteindelijk slingerend door een State Forest.

In de schemering weet G nog net het leven van een stierkalfje te redden door vol op de remmen te gaan. Een donkerbruine kangoeroe steekt gelukkig ver voor ons over.

Het is donker als we bij de asfaltweg zijn, die ons in tien minuten in Buchan brengt. Het dorpje zelf is zo goed als in slaap en ook op de camping is het donker. Geen beheerder te zien, wel een paar kampeerders. Ruimte genoeg en dan zijn we helemaal toe aan happy hour. Een drankje dus, keutelen, lezen, eten maken.

Mooi weer was het vandaag. Koud op hoogte en mild in de dalen. Mooie stille nacht. Soms krijst een possum en that's all there is... 

 

Donderdag, 18 april 2013 (371 km) - Princess HWY Day 

 

Het grootste deel van de dag rijden we langs de kust over de Princess Highway richting Sydney. Maar niet het eerste uur. Dat zijn 50 mooie slingerende kilometers naar Orbost. Aldaar bewonderen we de ("langste") houten treinbrug die de uiterwaarden van de Snowy River over steekt. 

 

 

In Orbost halen we herinneringen aan vorig jaar op. Hier sliepen we onze eerste TOY-nacht, tuigden we TOY op, kampeerden we met Fred & Magda. Hier ook kregen we het bericht van het overlijden van zwager Albert...

 

De Princess HWY, een tweebaans weg. Vergelijkbaar met een eenvoudige provinciale weg in NL. Heerlijk rijden, want druk is het niet. Nog steeds gaat het door bossen.

 

Het is een uur of half een als we de staatsgrens overgaan. We laten VICTORIA achter ons en een nieuw stukje NEW SOUTH WALES ligt voor ons.

De weg buigt langzaam naar de kust. Yes! Op een goed half uur rijden moet een lunch in Eden, dat aan een baai ligt, haalbaar zijn. En zo geschiedt. Heerlijk zonnig uitzicht op plezierjachten en vissersboten. Gezellig sfeertje. En, we worden "belaagd". Bij binnenkomst in het restaurant is er een heel gezin, dat puzzelt op TOY. Lossen we op. Een (geëmigreerde) Nederlander meldt zich met belangstelling, maar ook met een probleem aan zijn VW-bus. G lost het op ná zijn vissie. Een offroad-Ozzie is enthousiast en wil van alles weten. En een andere Oz is lomp en vindt dat wij een hele foute auto hebben. Dat ziet hij zo aan de buitenkant. Haha!

 

Na deze gedenkwaardige stop wordt het gas alleen nog los gelaten in Bega voor een sanitaire en beenstrekstop. Oh, en natuurlijk! G's oog valt ook weer op "zo'n zaakje" met autospullen. Hij heeft daar een speciale (vanVliet-) neus voor. Dus vindt hij én een leuke verkoper én wat hij zoekt. (Let op, hij zoekt doorlopend iets wat hij op den duur vindt!)

 

En wat een geweldige weg is dit! Want weer op het juiste tijdstip gaat ze richting oceaan. Zo krijgen we ons gewenste laatste zeekamp. Het zal een hele tijd gaan duren voor dat weer het geval is, denken we.

Iets ten noorden van Narooma ligt een camping op de Mummuga Head. Een paar bomen op een oplopend grasterrein en veel kampeerders. Op de voorste linie lukt het nog net om TOY verticaal te posteren. Vrij uitzicht op de baai die heel rustig is in de windstilte. En voor het eerst sinds lang zitten we comfortabel buiten aan de borrel. Zo! 

 

 

 

Achter ons zijn kampvuren en voor ons zien we in de verte de bliksem flitsen. Eenmaal donker eten we binnen (kliekjessoep). We kijken P&W en het interview met het aanstaande koningspaar. Leuk, we zijn er zo toch een beetje bij. En hoe vertrouwd is het inslapen op het geluid van de fluisterende baai. 

 

Vrijdag, 19 april 2013 (313 km) - Van Vlieten Enzo

 

Regen, harde wind en zware bewolking. We hadden een ander begin van de dag in gedachten. Echt koud is het niet. De regen gaat over in spetters, hier en daar wijken wolken, sprietjes zon dringen door en de baai kleurt wit door schuimende golven. Buiten ontbijten dus en als ook de koffie daar beland is, zodat het zijn heilzame invloed kan uitoefenen, zijn we ingepakt en op weg.

 

Verder noordelijk op de Princes HWY. Het wordt zonniger. Heuvelachtige groene weiden, bossen, soms dwars door een stadje, wegwerkzaamheden (verbreding) en een file... In Kerringong, waar de weg weer aan de kust is, detecteren we een restaurantje met zee-uitzicht, Sea Vista dus. Lekkere lichte lunch.

 

We naderen Sydney. Onze route loopt pal langs de voorstad, waar John (G's neef, zoon van Oom Wim) en zijn vrouw Denise wonen. Natuurlijk, daar wippen we even aan. Onaangekondigd. En wat pakt dat bijzonder goed uit. Oom Wim ligt in het ziekenhuis. Hartproblemen.

John bezweert ons te blijven. En dat doen we. Leuk is om iedereen te zien. John, Denise, Jenna en haar Oostenrijkse verloofde Mathias, Reece en Jay.

Gastvrij onthaal midden in de pre-wedding-hectiek. Want niet alleen zijn de huwelijksvoorbereidingen in volle gang, er wordt ook verbouwd (souterrain wordt appartement voor het jonge paar) en als gevolg daarvan is een complexe interne verhuizing gaande. 

Maar toch... Er is tijd en rust om met zijn allen aan de tafel bij te praten onder het genot van pizza, "chippies" (frites) en wijn.

 

Zaterdag, 20 april 2013 - Busy Day

 

Vanaf ontbijt tot laat in de avond is er volop activiteit. Denise draait wassen, pakt dozen in, sorteert, pakt uit. John doet klusjes en kruipt rond in de berging onder de vloer. Jay zoekt studieboeken en Reece werkt aan de computer. Het bruidspaar regelt, ordent, vinkt lijstjes af. Wij bezetten de tafel met laptops en boeken in de gezellige leefkeuken. Jay en Reece oefenen op "de Ruyter gestampte muisjes". John zoekt oom Wim op in het ziekenhuis.  Busy, busy... John's klus schuift nog een dag op... 

 

Zondag, 21 april 2013 - Wedding en Bruiloft

 

Denise's zus en nichtje helpen met priegelplakwerk. De stofzuiger maakt overuren, de zoveelste was draait, de afwasmachine kan de stroom vaat maar net aan, de laatste hand wordt gelegd aan de keuken in het souterrain, dozen worden leger en andere voller, de stapel afval groeit... We helpen waar mogelijk en tussendoor doen we nijver ons laptopwerk... De bruid past haar bruidsjurk en ik kijk mee. Ontroerend! 

 

 

Eind van de middag gaan G en ik een luchtje scheppen. Blokje om. Maar dat blijkt ingewikkelder dan we dachten. Verdwaald. Adres vergeten, gsm niet mee... Dus gaan we terug zoals we gekomen zijn. G navigeert via herkenning van auto's en ik via de voordeuren. Thuisgekomen blijkt, dat we vrijwel om de hoek gevorderd waren. Jut & Jul op reis!

 

En dan met zijn allen aan de keukentafel genieten van een primeur. Jenna en Mathias koken samen voor het eerst van hun leven voor negen mensen. In de lounge kijken we later op de avond oude homevideo's. De houtkachel snort en dat maakt ons slaperig. Gelukkig is het bed dichtbij...

 

Maandag, 22 april 2013 (35 km) - Afscheid en Weerzien

 

G is om zeven uur weg. Mee op klus met John. De kids zijn ook naar hun respectievelijke banen. Denise en ik bezetten het thuishonk. Denise gaat naar de gym en draait nog altijd wassen, poetst, zeemt, ruimt. Ik poets mee en tussendoor schrijf ik.

Twee uur. John en G zijn terug. John gaat aan de gang met het zwembad. G verdwijnt in J's workshop en maakt nieuwe RVS motorkapborgingen. Weg met het roest. Koppie thee, sandwich en dan nemen we afscheid van Denise en John.

 

Druk verkeer. We doen lang over de 35 kilometer naar oom Wim (van Alford's Point in het zuiden naar Castle Hill , een noordelijke suburb). Oom Wim is prima in orde. "Vals alarm", stelt hij. Zijn maten in de man's shed raakten in paniek toen hij flauw viel.

Het is als vanouds. Veel te bepraten, eten lekkere kipcurry en de avond vliegt. Onze TOY staat weer netjes op de oprit voor de garage. Mooi! Wonen we toch maar mooi even in een echt Retirement Village.

 

Dinsdag, 23 april 2013 - Klusjes

 

Was gedraaid, G en W op stap voor allerlei. DHL geregeld. Onder garantie wordt de voorruit beter gekit en dus het lek gedicht. G vervangt nog meer roestige moeren en monteert de andere powerbox. Ik kook pasta en Oom W is moe.

 

Woensdag, 24 april 2013 - Hollandse Hap en Herinneringen  

 

Oom Wim komt eerder terug van de houtwerkplaats voor een bakkie met John & Denise. Eindelijk zijn ze alsnog op weg voor een sterk bekorte vakantie in Coff's Harbour. Update vordert. G doet boodschappen en kookt "Hollands". Herinneringen en familieverhalen.

 

 

Donderdag, 25 april 2013 - Anzac Day

 

Oom Wim heeft teveel last van zijn voet om naar de parade in de City te gaan kijken. Bij het Medical Centre krijgt hij aandacht en goede raad. Leuk! Dezer dagen is G de personal tv- en computer helpdesk voor Oom Wim. Laatste was gedraaid. Sue komt op de middagthee. Uit eten bij de Red Spoon. G gaat bijna uit zijn dak van de barramundi. Half elf naar bed.

 

Vrijdag, 26 april 2013 (28 km) - Tijd om te Gaan

 

Oom Wim gaat houtbewerken. G doet laatste klusjes, want de werkplaats en spullen van oom Wim zijn wel heel handig. Ik scheer G's hoofd kaal, edit tekst en pak in. Het kriebelt weer, we moeten in beweging komen. Galgenlunch en dan is het echt afscheid nemen geblazen. Gossie...

 

We rijden naar Castle Mall. Parkeren bij MacD. Mijn haar wordt kort geknipt door Micheal, die een geweldige schedelmassage geeft en vertelt over zijn eerste echtgenote. Een Nederlandse! Ten bewijze zingt hij "klap eens in je handjes". Juist, da's nou ons cultuurgoed in den vreemde. 

 

 

Klaar met de stadse drukte! Op wikiCamps zoeken en vinden we de Lane Cove River Caravan Park. Nog volop in het grote Sydney, maar rustig en in het groen. Gelegen tussen de gelijknamige rivier en NP op de rivieroever. Aan de westkant is het ook redelijk stil. Daar strekt zich het Macquarie Park Cemetery and Crematorium uit. Een enorme begraafplaats, waar je zonder routeplanner verdwaalt. Vanaf deze camping bezoeken mensen het centrum van Sydney.

 

Drie uur hebben we ons plekje gekozen en gaan we op weg voor boodschappen. Dat kost een paar uur. Druk verkeer en winkels zijn hier in de regel niet om de hoek te vinden. Ook het boodschappen doen zelf is tijdrovend. Je moet steeds opnieuw je weg tussen de schappen vinden. De systematiek van Coles en Woolworth beginnen we te herkennen. Maar deze keer zoeken we onze weg in een IGA en omringende kleine winkels.

Half zes is het donker. Tijd voor tukkie, boodschappen ruimen, wijntje, eten (steak, sla), en twee P&W's. Zo! We zitten buiten tot laat. Helemaal een NL-zomer-kampeer-gevoel. Ook al omdat het schoolvakantie is. De camping is vol en er zijn kinderen.

Lekker slapen. Het verkeersgeruis bereikt ons vanaf de M2 over het kerkhof heen. Maar hee, da's wat we in NL overal gewend zijn. Toch?

 

Zaterdag, 27 april 2013 - Daggie Doen

 

Zonnig opstaan. Er is een prima werkruimte. Werktafels, goeie stoelen, computers, groot flatscreen. G brengt er een uur of wat door. Soepie en lekker-broodlunch. Bami goreng met veeeeel taugé en toetje.

P&W en DWDD en zelfs hier downunder staan we zo langzamerhand met één voet in een oranje klomp.

 

Zondag, 28 april 2013 - Website-Update

 

Heerlijk weer. Niet te heet, niet te koud, niet vochtig, geen wind, vriendelijk zonnetje... Zo de dag beginnen is helemaal goed. De dag zo doorgaan nog beter en 's avonds tot laat buiten zitten: the best.

Tussen neus en lippen gaat de update eruit, eten we een uitsmijter en wandelen we. Pizza besteld, salade gemaakt, wijntje erbij...

DWDD-tje en half tien gaat G's lichtje uit en het mijne wat later. De maan houdt het nóg langer vol.

 

Maandag, 29 april 2013 (200 km) - Weg van de Drukte

 

Nog even genieten we van de rust op de camping. Dan de M2 op. Ter hoogte van Parramatta steken we over naar de Western HWY. Juist, want dat is onze koers. Op naar de weidsheid van woestijnen en savannen. Maar eerst de maandagmorgenspits door.

Koffiestop en het verkeer is een stuk rustiger. We toeren door de Blue Mountains. In 1999 uitgebreid bezocht en deze trip hebben we volop bossen, watervallen en rotsen ervaren.

In Katoomba draait de film over de Blue Mountains niet meer. Niet zomaar een film maar eentje die op een scherm van drie of vijf verdiepingen, daar wil ik afwezen, draait. Onenigheid tussen bioscoop- en parkheren.

Nou ja, dan maar een lunch in het oude en intieme Katoomba. Indiaas. Dan zijn we even bezig met inslaan bij Coles. Probleem! TOY past niet in de parkeergarage en het winkelwagentje wil er niet uit. Blokkeert bij de uitgang. Sjouwen dus.

 

Voorbij Lithgow gaan we strak westelijk. De blauwe bossen wijken voor landbouw. Graan en fruit. We rijden op de oudste route die men ooit door de Blue Mountains vond. Dat is te zien aan de plaatsjes.

 

 

In Bathurst settelen we ons op de Showgrounds, die in veel plaatsen te vinden zijn. Het is de plek voor veehandel, paardenraces en andere evenementen. Er zijn dus toiletten enzo. Meestal kun je er gratis of voor weinig geld, kamperen. Deze hier is heel groot en oud. Prachtige oude gebouwen en stallen. En er is een paardenracebaan met tribune. We staan op een grastapijt. G burenbabbelt en ik ben even zoet met het bergen van de inkopen. Altijd weer een  uitdaging.

Half zes is het. De zon gaat onder en kleurt de hemel prachtig oranje. Toch een mooie geste van de hemel met het oog op morgen.

En leuk! Er wordt getraind. Drafsport. Achter de paarden, die moeten draven is een  sulky (licht tweewielig karretje) gespannen met daarop de pikeur (de bestuurder). Autostart en finish. De baan is helverlicht. Het klopperdeklop van de paardenhoefjes is het enige wat je hoort. Pas als ze gaan sprinten klinken de kreten van de pikeurs. 

We drinken een Martienietje en eten soep en sandwiches. G voelt zich niet top. Half negen ligt ie netjes boven opgeborgen. Ik vermaak me beneden met interactief spelen en chatten met het thuisfront. Gezellig.

Het verkeer op de Western HWY beperkt zich tot een enkele auto en ook op het terrein is er rust. Slapen als een os, zou hier echt wel heel toepasselijk zijn. We'll see...

 

Dinsdag, 30 april 2013 (229 km) - Dag Prinsen van Oranje Dag 

 

G voelt zich beter. Redelijk snel weg. Toch is het tegen twaalven eer we Bathurst verlaten na een zoektocht langs bedrijfjes. We zijn op jacht naar een alupijpje van de juiste dikte en de juiste maat. Jawel, de stoel is weer kapot. Het houten stukkie steel is toch niet sterk genoeg gebleken. We vinden niets bruikbaars. Maar G heeft wel een rondje gereden op het racecircuit. Volgens de gids voor iedere man dé ultieme jongensdroom. Zodoende hebben we een uitgebreide rondtoer door het plaatsje gedaan. De prachtige stenen  huizen gezien, bomen in herfstkleur en het boerenland in nazomerse droge dorheid.

Op naar Orange. Lijkt ons een prima plaats voor een Oranje lunch. De weg gaat steady door glooiend boerenland. Graan, vee en fruit.

 

 

Orange. In 1846 vernoemd naar Prins Willem (Frederik) van Oranje (Nassau) door een oude strijdmakker van de prins. Honderd jaar daarna werd ik geboren. En op de dag dat Prins Willem (Alexander) tot koning gekroond wordt, rijden wij er binnen op lunchtijd. Zo!

Ook de natuur viert mee. Bomen kleuren prachtige geel, goud en vooral feestelijk oranje. Natuurlijk, eigenlijk hadden we een Koninklijke lunch in het Royal Hotel moeten genieten. Maar als we dat hotel ontdekken, hebben we net een prima barra en roast achter de kiezen.

Bij het verlaten van het stadje, met zijn prachtige gebouwen en huizen, zien we zowaar ook nog de Coronation Drive (Kroningslaan).

 

Schielijk na Orange is er nauwelijks nog verkeer. Vlot door naar Wellington. Ook hier duikt G zaakjes binnen op zoek naar het pijpie. Eindelijk succes! Op een terreintje volgestouwd met sloop en schroot, vindt G wat hij zocht. Voor twee dollar mag hij een kruk de zijne noemen. Want, yes!, de buizen van de krukken zijn van juiste diameter en goeie dikte. Hèhè! Geen gedoe meer met hout. Blij verder op deze toch al feestelijke dag.

Van de rondom 900 m hoogte na de Blue Mountains is de daling heel zachtjesaan ingezet naar 500 meter. Temperaturen zijn heerlijk zomers en de natuur herfstig

 

Dubbo, uitverkoren als nachtverblijf. Een stadje met brede lanen, parken en ruimte. Op de BIG4 aan de Macquarie River vinden we een ruime plek. 

Mooi op tijd om eten te maken, reparatie stoel aan te vangen en om 18.00 uur de kroning via het internet live te kunnen volgen. Geen oranjebitter, maar wel martini erbij. Heerlijk soeppie met veel verse groenten, crackers en weer een buiten-avond. Dan dromen over de nadering van het zand!

 

Woensdag, 1 mei 2013 (364 km) - Mitchell Highway Day

 

Ontbijtvermaak. De vertrekrituelen van Grey Nomads met hun caravans. Hij rijdt de trekhaak onder de caravan. Althans dat is de bedoeling... Zij geeft aanwijzingen. Althans dat is de bedoeling... Lange huwelijken blijken echter geen garantie voor gestroomlijnde samenwerking. Vooruit, achteruit, stukkie opzij, achteruit, tegenhouden, weer vooruit, wijzen, roepen, zuchten, duwen, uitstappen, kijken... Nog eens, en nog eens!

 

Wij maken ons op voor een rijdag. Een kleine vierhonderd kilometer highway naar Bourke. Bij Bourke begint de echte outback. Daar moeten we zijn!

De weg is één strakke streep met een knik bij Nyngan over een enorme vlakte. Hier is geen graan, maar katoen. Er is geoogst. Wat rest zijn eindeloze stoppelvelden, gestapelde katoenbalen en in de berm katoenvlokken. Voor de irrigatie gebruikt men water uit de noordelijk geleden Darling River. 

Nyngan, waar de weg knikt, is een agrarisch dorpje. Even afleiding, want verder zijn er alleen paar roadhouses. Met zichtbaar teruglopende klandizie en dus omzet. Er staat er een te koop voor de liefhebber.

 

 

Koffie drinken we met zicht op grote graansilo's en een voorbij tjoekende trein. Als lunch delen we een onverwacht goeie burger in een klein lichtelijk vervallen roadhouse. Foto's aan de muren geven een inkijkje in de wereld van de outback hier. Heldhaftige mannen met hun trofeeën. Joekels van dode wilde zwijnen. Bloederig taferelen toch wel...

 

Om half drie zijn we in Bourke aan de Darling River. Toertje en dan installeren we ons op de kleine vriendelijke camping met fris groen gras. En zeer welkom is de boomschaduw bij een temperatuur van 30 graden.

Voorbij Bourke begint de outback. Back O'Bourke heet dat hier. Daar zijn de savannen en de woestijnen. Op deze drempel en met een goed Telstra-signaal nemen we een paar dagen. Omschakelen en werken aan de update. Zo laten we het voorgaande achter ons en kunnen we fris aan nieuwe exploraties beginnen!

 

Maar ja, dit is wel de outback. Telstra is er wel, is er niet. Geen internet. Sinds zondag, volgens de campingbeheerster. We zijn hier niet belangrijk genoeg om het snel op te lossen, moppert ze. De bedrijven in Bourke hebben er veel last van. Morgen weer een dag.

Na het eten schuiven we aan bij het kampvuur. Verhalen. Over slangen, modder, grapjes, adviezen, over offroaden. Maar niemand van de aanwezigen gaat echt off-road ook al zijn ze daarvoor aan alle kanten uitgerust. Zoals buurman zegt "our caravan is an offroader!". "But I'm not!", reageert zijn vrouw prompt.

 

Donderdag, 2 mei  2013 - Powerboxing

 

Minder warm, licht bewolkt en wind. Goed weer om bezig te zijn. Laptop en inlezen voor de volgende reisfase. G verlegt bedrading powerbox voor betere bereikbaarheid, ik herstel jurk. Motormuizen-met-zijspan komen. 

 

 

Half zeven opgehaald voor eten in Diggers at the Darling resto in stad. Leuk en lekker. Met de bestellingen zijn er problemen vanwege het afwezige internet. Lazy outbacksfeertje.

Fantastische kampvuuravond met de motorbuurmannen. Móóie verhalen, vrolijke verzen en een schitterende sterrenhemel!

 

Vrijdag, 3 mei 2013 - Internet en Toertje Dorp

 

Rustige campingochtend met wat daar zoal bij hoort. Mét internet! Helemaal terug van weggeweest. Iedereen blij.

Om twee uur pikt een bus ons op voor een rondrit in Bourke (3.000 inw.) en omgeving. Alle acht straten sukkelen we door, we horen over huizen, mensen, over de extremiteit van het klimaat hier.

In december 2009 maakte zware regens, de Darling River overstroomde ook meteen maar, een einde aan tien jaren van ernstige droogte. Door de droogte en de gevolgen ervan had een derde van de inwoners Bourke toen al verlaten.

We kijken rond op een citrusplantage, in de citrusverpakkingsfabriek en met oordoppen staan we in het stof van de katoenverwerkingsfabriek.

Daar zien we nog net hoe de zon vanachter de horizon de hemel oranje kleurt. En dan is het donker.

We laten ons afzetten bij "Diggers on the Darling". Na weer een goede maaltijd brengt de eigenaar van het restaurant, twee motels en melkrijder, ons terug naar de camping.

Nog even genieten van kampvuurverhalen door de motormuizen en dan inslapen op het geblaf van honden.

 

Zaterdag, 4 mei 2013 (90 km) - Heen en Weer

 

De dag begint goed. En de dag eindigt goed. Ertussenin... ook een heleboel goed. Maar niet alles.

Naar Louth gaan we. Honderd kilometer zuidwestelijk van Bourke aan de Darling River. Er moet een mooi stofpad zijn op de noordoever van de rivier. So far so good.

Eerst de ochtend. Die brengen we door in het "Back O'Bourke" Informatiecentrum. De jonge, zo'n 150 jaar, geschiedenis van dit stukje wereld wordt uitbundig getoond in foto's, films, teksten. Even zien we iets van de heroïek van "pioneers and early settlers". Ook nu is er weer verbazend weinig over de vrouwen van die tijd te vinden.

Afijn, het is hier, dat G zijn zonnebril (op sterkte) mist! Wat belwerk en jawel in de tourbus gevonden. Opgehaald en boodschappen. Lunchtijd. Pasta en salade in onze "Diggers". Eigenaar leidt ons rond in een web van oude verwaarloosde ruimtes en vertelt over zijn plannen. Trots en gepassioneerd.

Tijd voor Louth. Noordelijk van Bourke zijn er twee dirtroads. Welke ist-nou? We kiezen de weg die het dichtst bij de Darling loopt. Langs irrigatiekanalen, over stations, hekken, wildroosters. En dan is daar dat hek. Op slot en met een overduidelijke tekst. "Trespassing" (doorgang) verboden. Mmm... weggetje noordwaarts geprobeerd. Houdt ook op. Er zit niets anders op dan de 21 kilometer weer terug te rijden en de andere weg te nemen. 

 

 

TOY toch, wat nu! Is daar weer die hapering...? De hapering die we ons nog zo levendig herinneren van Mongolië. Toen was een draadbreuk in de aansturing van de brandstofpomp de oorzaak. Nu ook? Nu weer! Gisteren heeft G gewerkt aan de bedrading van de powerbox? We nemen het zekere voor het onzekere. Terug naar Bourke, terug naar de camping.

 

De campingbeheerder en de zijspanmotormuizen begroeten ons warm. En als G onze ex-Doetinchemse geaustraliseerde buurman onder de motorkap een en ander uitlegt, ontdekt hij waar de draadbreuk zich moet bevinden. Morgen verder...

Half zes gaat de zon onder en een half uur later is het pikkedonker. Prima situatie voor diepe overpeindingen in de hangmat, eten maken en burenbabbels.

Kampvuur. Gróót kampvuur. Daar zijn de motormuizen, de Doetinchemmers, voeg daar nog drie echte Toyotamannen (dealers, monteur) aan toe en de lezer kan zich voorstellen dat dit een verhitte avond wordt.

 

De zijspanmotormuizen variëren in leeftijd van 61 tot 81. Twee vertellers zijn er. Eén van de witgrijs besikte Bluey's, zoals roodharigen hier worden genoemd, schrijft verzen. Hij (her)beleeft zijn vele omzwervingen door het land in de "eenzame uren op de motor". Een geboren performer. En het is Cooktown dat zijn hart gestolen heeft. Met vriend Will zocht hij er naar goud, toen de buitenwereld nog niet tot daar reikte. Het leven was goed daar ver weg in Cooktown met zijn ene straat en zijn drie pubs. Maar... een beetje bierdrinker telde er toch echt vijf kroegen! Stad in, op weg naar de laatste kroeg, passeerde je er twee. Tuurlijk wip je daar ook even aan. Eind van de avond op weg naar huis, stad uit. En jawel, kwam je écht wéér langs twee pubs. Duzzz... twee plus één plus twee is... Toch?

Geweldige dag, avond en sterrenhemel!

 

Zondag, 5 mei 2013 - Die wel een Maandag leek

 

Want TOY-se stroomdraadjes moeten gerepareerd. Motormuizen uitgezwaaid, G burenbabbelt en in een mooi ochtendzonnetje ontbijten we laat. Verhuizen naar een stroomplek en G rijdt naar het dorp voor een en ander.

De dag vliegt om. Maar er is resultaat. De "reparaties" van de Toyotamannen in Ulaan Bataar (Mongolië) aan de bedrading (aansturing brandstofpomp) "rammelen aan alle kanten", om maar zo te zeggen.

 

 

 

G vernieuwt ze. En nu zoals het hoort: gesoldeerd en met krimpsokken eroverheen. Bij testdraaien loopt de motor weer als een zonnetje.

Half zeven is de courtesy-wagen van de Bowlingclub er om ons op te halen. We gaan "een chinesie pikken" in de club. Luxe!

We halen een paar P&W-tjes in en maken ons zorgen om het scherm van de Lenovo-Yoga. We hadden inderdaad oranjedagen, maar dat dit scherm nog steeds in standje oranje staat, is niet normaal te noemen. Ook tussen de caravans op gravel is het goed inslapen.

 

Maandag, 6 mei 2013 (93 km) - Check, Inpakken en Weg

 

De ochtend gaat op aan de laatste checks. Voor de zekerheid hier en daar nog een paar draadjes gesoldeerd. Motor klinkt goed. Alle draadjes en de hele bundel overnieuw inpakken, motorkap terugzetten, lunchen, douchen, inpakken... Alle buren zijn dan al lang weg. Afscheid van de behulpzame campingbeheerders.

Boodschappen en om kwart voor vier precies is ook de motorolie ververst en kunnen we eindelijk echt op weg.

 

Op naar de Strzelecki, de Sturt Stony, de Tirari... Woestijnen! En vooral: op naar de Simpson, de "Mother of all Australian Deserts... Yessss!!!