home

B&G

  • B&G
  • kinderen
  • kleinkinderen

auto

  • TOY
  • BusCA
  • TOY in 't zand
  • toyota hzj78
  • hzj extreem
  • ons bussie
  • keuze toyota

voorbereiding

  • website
  • kamperen
  • gezondheid
  • documenten
  • proviand
  • gereedschap
  • kaarten en boeken
  • apparatuur
  • gps

FAQ

  • algemeen
  • tips
  • bandenspanning
  • afrika
  • rusland/mongolië
  • australië

reizen

gastenboek

  • lezen
  • toevoegen
Exploring Namibië 2017
::
namibia 1
  • algemeen
  • safariboekje
  • namibia 1
  • namibia 2
::
reisverslag
Exploring Namibië 2017 :: namibia 1 :: reisverslag

 

 

Zondag 23 juli 2017 - Het Vertrek

 

Tot in de vertrekhal worden appjes uitgewisseld over wie waar is. De opwinding is groot. Iedereen is vol verwachting en uitgelaten. Ondanks het late uur zijn ook de kleintjes helder en actief.
De stoelkeuze is gedaan, de boardingpassen zijn binnen. Nu nog de bagage kwijt zien te raken. Toch nog een hele operatie met zoveel kinderen en bijbehorende bagage, een buggy en een gitaar.
Gelukkig is het op dit uur rustig is op de luchthaven. Wij, als groep van negentien, hebben de handen vol aan onszelf.

 

 

Een douaneman bekijkt met zware ernst het paspoort van Woeffie, Zoë's knuffel. Dan de Security. Ook ingewikkelder met al dat kinderspul. De ouders moeten toestemming geven voor de bodycheck en in de buurt blijven.
Dan hangen we een paar uur rond, drinken een drankje, de kids leven zich nog even uit en zijn trots op hun Bluey-clubje.

 

 

Vanwege Rosalie, Lou en Lois kunnen we als groep boarden. Tot een strenge en ietwat chagrijnige KLM-purser er een stokje voor steekt en alleen de gezinnen met de jonge kids doorlaat.

Mooi op tijd, om 22.45 uur, stijgen we op voor de vlucht naar het diepe zuiden van Afrika.
Het diner wordt geserveerd. En de kids? Die zijn in hun element. Ze krijgen een Bluey-maaltijd en kunnen lekker films kijken zo lang als ze willen.

Maar oh wee, Lou eet iets met pinda's en reageert met een stevige allergische reactie. Drie lieve Dokter Dames melden zich. Ze diagnostiseren, stellen gerust en een pilletje uit de KLM-apotheek maakt Lou weer helemaal beter.

Pas ver na middernacht is eindelijk de cabine slaapklaar. Het wordt een niet al te lange nacht met verspreid voorkomende indut-, doezel- en slaapmomentjes.

 

Maandag 24 juli 2017 - En Waar is de Buggy?

 

Om half zes wordt het ontbijt geserveerd, om half zeven uur landen we in Luanda (de hoofdstad van Angola). Mensen stappen uit en in en er wordt getankt. Tegen achten is het als we weer opstijgen om een kleine twee uur later te landen in Windhoek (hoofdstad van Namibië). En in die tijd is er nog een lunch-achtige maaltijd doorheen gejast.
Leuk dat we dit deel bij daglicht vliegen. De enorme zoutpan van Etosha N.P. is goed te zien vanuit de lucht. Gerard heeft geregeld dat de kids na de landing even mogen rondkijken in de cockpit. Geweldig natuurlijk met Louie aan de stuurknuppel. Met name Joey heeft zoveel vragen, dat we onderaan de trap een poos moeten wachten.

 

 

Windhoek. Het toeval wil dat er drie vliegtuigen vlak na elkaar landen. Vanaf de vliegtuigtrappen tot de aankomsthal staan zodanig lange rijen, dat het vliegveldpersoneel er foto´s van maakt. De kleine luchthaven is hierop niet echt berekend. Maar welkom zijn we!

 

 

Het duurt lang. Ook hier worden uiteindelijk de gezinnen met de kleintjes versneld doorgelaten. Gelukkig, het is vermoeiend genoeg en zeker met kids die aan hun laatste restje energie toe zijn...

De bagage wordt verzameld. Maar de buggy! Waar is de buggy? In plaats van het gemak een baby vanaf de vliegtuigtrap te kunnen vervoeren, moet er gevraagd en gezocht en heen en weer gerend worden. Het kost een hoop, tijd, energie en moeite... Maar dan is er een formulier ingevuld en komt er voorlopig een einde aan deze frustrerende exercitie.

Teddy en Nandy van Absolut Tours & Safari’s (ATS) zijn fantastisch. Ze helpen waar 't kan. De bustruck staat uitnodigend klaar.
Het is een mooi moment, als Nandy Rosalie op de arm neemt. Ze bekijkt hem lang en intensief, hij kijkt in alle rust terug. Dan breekt Rosalie's stralende lach door en vanaf dat moment zijn ze maatjes. Hij zal haar nog heel veel momenten dragen. Wat een mooie klik! .

In het ruime uur van het vliegveld naar Windhoek zijn er steeds meer knikkebollende koppies. Behalve als we menen dat er wild te zien is, dan leeft iedereen op.

 

 

Op de Arebbusch Lodge (and Campsite) is iedereen blij met de eigen huisjes. Jovita en Patrick hebben geheel kinderloos een eigen optrekje. De bende-van-vier moet zelf de beddenverdeling in hun huisje regelen.
G is in de bus al rond gegaan met de menukaart en kan de bestellingen voor de lunch direct doorgeven aan het restaurant. Voor het eerst zitten we dan samen voor een prima maaltijd.
De middag is hard nodig om bij te komen van de vermoeienissen. Het zwembadwater is ijskoud, maar dat weerhoudt onze stoere kids niet erin te plonzen. Anderen chillen in de zon. Het is goed bijkomen van de vermoeiende nacht.

 

 

De menukaart kennen we nu. Voor het avondeten zijn de bestellingen snel gedaan. We eten binnen, want buiten is het te koud. Windhoek ligt op 1.600 meter en dat merk je. We tafelen wat na en Rosalie kruipt vrolijk rond met in haar kielzog de andere kids.
Heel vroeg verdwijnt iedereen naar de huisjes om een gebroken nacht in te halen.

 

Dinsdag 25 juli 2017 - Stadstour door Windhoek

 

Na een goed ontbijtbuffet stappen we in de bustruck voor de stadstour. We hebben om te beginnen een warme ontmoeting met Jochen (eigenaar A.T.S.) en de medewerkers van de vestiging in Windhoek. Iedereen krijgt een aluminium waterfles en wij geven stroopwafels in Delfsblauwe trommels. En de bustruck wordt ceremonieel beplakt met ons reislogo. In de kennissenkring van Conny (medewerkster) wordt een buggy geleend.

 

In het centrum bezoeken we de Kerk van Christus (1910, Neo-Romaans met Art Nouveau elementen). De kids vinden vooral het boompje met foto's van gedoopte baby's leuk. Vandaar steken we over naar het fraaie moderne gebouw waarin o.a. het Nationale Museum van Namibië is gevestigd. De (soms heftige) geschiedenis van dit jonge land (onafhankelijk in 1990) wordt er uitvoerig in beeld gebracht.
Patrick en ik raken de groep kwijt. We gaan met de lift naar de vierde verdieping. Daar is een restaurant met twee balkons vanwaar je prachtig over de stad kunt uitkijken. Het balkon haal ik niet! Ik knal met m'n hoofd tegen de glazen wand. Behulpzame mensen zijn er en een berg ijs om de zwelling onderdrukken.

 

 

Bij de truck wacht ik met Jovita, Yara en Rosalie tot de anderen terugkeren van het bezoek aan het museum en het oude fort.
In Katutura, de oude Afrikaanse wijk, zwerft ons gezelschap uit op de lokale markt met Teddy als gids. Rosalie, Nandy en ik blijven in de truck. Vooral de vleesverwerking komt stevig binnen in allerlei opzichten. En niet alleen bij de vegetariërs.

 

 

Aan de rand van de stad ligt aan een verstild meer (Goreangab Reservoir) Penduka Village. Dit is een coöperatie van alleenstaande vrouwen die in hun levensonderhoud voorzien met handambachten, zoals pottenbakken, batikken, sieraden maken van gerecycled glas, enz. Wat een oase van rust is het daar! Leuke rondleiding.

In het mooie sfeervolle restaurant Xwama lunchen we traditionele Namibische gerechten. We krijgen ze voorgeschoteld mét uitleg. Ook volgens de tradities mogen we met de handen eten. Iemand gaat rond de tafel met een kan water en een schaal, zodat we de handen kunnen wassen.

 

 

Er is genoeg te kiezen aan het buffet. Zelfs een stoofpotje van ingewanden (maag) wordt geproefd.
Een xwama is een traditioneel huis en het voedsel is naast traditioneel heel bio, wat vooral aan het kippenvlees te merken is. Het komt van een kip die op het niveau van Dafne Schippers getraind moet hebben. Man, man, wat een stevige spieren zijn er te doorklieven!

Terug in het hotel duiken de kids in het zwembad. Om zes uur gaan we aan tafel. Het eten is weer prima en de sfeer fantastisch. Na het avondeten geven Zoë en Olivia een voorstelling, die ze 's middags hebben gemaakt.

 

 

Ze zingen en performen een zelfgemaakt lied, waarin ze uiten hoe blij ze zijn met al die lieve familieleden. Ook andere gasten genieten mee. En, this is Africa, een paar keer valt de stroom uit en zitten we in 't donker.

 

Woensdag 26 juli 2017 - Op naar de Woestijn, op naar Sesriem

 

Het wordt een lange rijdag, waarschuwen we. Tot aan Rehobot is er asfalt en vandaar rijden we over gravelwegen. Maar ons fantastische volkje zeurt niet. Men installeert zich.
De kids zijn heel blij met het "Safariboek", dat we thuis voor hen hebben gemaakt. Hierin hebben we vooral dieren, maar ook landschappen, bomen en struiken beschreven. Ze kunnen afvinken, wat ze zien hebben.
Er wordt gelezen, getekend, gekleurd, gespeeld en nog steeds gedommeld.

 

 

En... er wordt een naam voor onze bustruck gekozen. Voortaan heet ze MIEB!

Het eerste grote wild veroorzaakt de nodige opwinding. Net als de overgang van asfalt naar onverharde wegen.
Het Afrikagevoel begint te groeien.

Onderweg lunchen we bij een paar grote acacia's. Yoep, Joey, Yara, Bas en Dolf beklimmen een stenige berg. En de Iza, Olivia, Zoë en Lois worden goede maatjes met een paard. Lou ondertussen, schraapt met een steentje op een houtje en nodigt iedereen uit om het vooral ook te doen.

We arriveren op de Sesriem Camp Site als de zon de daling al flink heeft ingezet. Prachtig woestijnig is het er. We weten nog heel goed hoe wij indertijd aan de rand stonden en uitkeken op het mooie landschap.
Er is een probleem. Een groep heeft onze plek ingepikt. Het wordt geregeld (dankjewel Gerard). Ze pakken hun tenten, keuken, truck en alles op en verhuizen.

Voor het eerst bouwen we ons kamp op. De tenten zijn groot, stevig en we kunnen er in staan, de matrassen zijn prima. Dan kan er gezwommen worden. Het is genieten onder de karakteristieke acacia's op onze laag-ommuurde plek. Prachtig is het uitzicht. Teddy maakt op open vuur een pasta met heerlijke sauzen.
In de subtropen valt de avond snel. We treffen het. De maan is nog een heel klein sikkeltje en dus is er een stralende sterrenhemel te zien. Een indrukwekkend beeld en voor sommigen voor het eerst te zien.
De melkweg slingert er als een lichte baan doorheen.

Als de allerkleinsten uitgeteld op bed liggen, doen we gevieren (Bas, Gerard, Yara en ik) de afwas. Er is een kampvuurtje en Nandy legt uit, hoe je het zuiden kunt vinden met behulp van het Zuiderkruis. Als we later teruglopen van het toiletgebouw zien we wild op de camping. Een troep oryxen (spiesbokken) en springbokkies laten zien wie hier écht thuis horen. En jawel, ook de jakhals zwerft rond.

 

Donderdag 27 juli 2017 - Deadvlei en Big Daddy

 

Vanmorgen "slapen we uit" tot zeven uur, want de tenten blijven staan. Na het ontbijt vertrekken we naar Sossusvlei. Steeds meer duinen duiken er op. Genieten van de fragiele pasteltinten waarin het landschap geschilderd is.
Op de parking stappen we over in twee (verlengde) 4x4-Toyota’s, die ons naar deadvlei-parking. brengen. Yes, écht offroadend maken de twee chauffeurs er een wedstrijdje van door het zachte zand. Kicken voor iedereen. Ook Rosalie kraait het uit van plezier.

Het eerste stuk lopen we gezamenlijk tot de afslag naar de beklimming van Big Daddy, een duin van 325 meter hoog. Dolf, Bas, Gerard, Jovita, Mirre, Iza, Yara, Yoep en Joey zijn de stoerlingen die de beklimming aandurven.
Het Dead Vlei gezelschap is ook bijzonder. Eva loopt met Rosalie op de rug en onze jonkies moeten de nodige duintjes over in de hete zon. Rustig ploegen we door het zand. 

Prachtig is de iconische Dead Vlei. In het dal tussen de duinen is er die kenmerkende witte bodem met bomen die zo'n 1.000 jaar geleden stierven en hier nu als monumenten de tijd overbruggen. Schitterend.
Jovita, Iza en Yara houden hun beklimming voor gezien en dalen de steile duinhelling af naar ons gezelschap in ruste.
De wandeling terug is vooral voor de kleintjes zwaar, de temperatuur is verder opgelopen. Weer bij Mieb is het goed rusten en lunchen onder een boom.

Als eerste keren Dolf, Bas en Joey terug van hun Top-ervaring. Ze zijn er vol van. Joey lijkt het allemaal gewoon te vinden. Als een klein dieseltje ging ie naar boven.
Op Gerard, Mirre en Yoep moeten we nog een ruim uur wachten. We beginnen zelfs een beetje ongerust te worden. Maar gelukkig komen ze uiteindelijk moe, warm, zanderig en hongerig aan.
Wat hebben deze zes een geweldige prestatie geleverd!

Het programma is inmiddels wel erg uitgelopen. Zodanig, dat we af moeten zien van de beklimming van Duin 45. We stoppen er wel, want de kids willen zand meenemen. Yoep en Olivia klauteren nog even snel de eerste helling op.
Terug op camping vermaken de kids zich bij het zwembad. Er is weer heerlijk avondeten en dito sfeer.
En dan worden wij verrast met een prachtig kampvuurlied. Iza en Dolf hebben een toepasselijke tekst gemaakt op "Dronken Joe". We genieten. Van het lied, van het beeld van dat zingende stel met de hoofdlampies in het donker...

 

 

Het wordt een echte kampvuuravond rond het smeulende vuurtje waarop Teddy gekookt heeft. Gerard doet de eerste yells en vragenspelletjes. En we hebben bier en wijn!

 

Vrijdag 28 juli 2017 - Via Solitaire naar Swakopmund,

 

Vandaag hebben we een lange rit over gravelwegen door de Namib-woestijn voor de boeg. Uiteraard stoppen we bij Solitaire voor koffie met appelgebak. We kopen er de nodige hapjes als Mieb-lunch. Niet veel later zijn we bij het punt, dat de Tropic of Capricorn aangeeft. Fotostop.

 

 

De weg slingert door het gebergte, over passen en door een kleine canyon van het Namib Naukluft Park Bij de Kuiseb-canyon, maken we een sanitaire en fotostop.

 

 

Adembenemend is het uitzicht op de rauwe bergen. Jammer dat het midden op de dag is. De zon is fel en loodrecht. Niet zo goed voor de foto's. Uit het handje eten we de lunchhapjes.
Shirley is ondertussen haar stem helemaal kwijt en dreigt flink ziek te worden door ontstoken amandelen.

Bewolking en donkere luchten kondigen de nadering van de oceaan aan. Eenmaal in Walvisbaai is de temperatuur dramatisch gedaald en duikt er mist op boven de witschuimende golven van de oceaan. Toch een mooi decor voor de beroemde duinen in dit gebied.
Hier, ergens achter Duin 7, maakten wij indertijd onze legendarische sprong met TOY!

In Swakopmund checken we in bij Pension a la Mer. Prima kamers met veel ruimte. Nandy, Teddy, Gerard en Shirley gaan op pad. In de apotheken is altijd een dokter aanwezig. Met de nodige adviezen en medicatie (antibiotica) komen ze weer terug. Shirley zal snel opknappen, is de verwachting.

In het restaurant van het Europa Hotel. hebben we een tafel gereserveerd. Hoofdgerechten worden besteld en iedereen kan los op een prima salade-buffet.
Als de kids slapen, komen de volwassenen bij elkaar om het programma voor te bespreken.

 

Zaterdag 29 juli 2017 - Een Zeecruise, Kamelen en Quads

 

Goed ontbijtbuffet, lekkere spiegeleieren en erg aardige mensen. Om half acht stappen we in Mieb voor de dolphincruise in Walvisbaai. Het weer is totaal anders dan bij aankomst. De temperatuur loopt snel op en de oceaan is als een spiegel.

Pelikanen en zeehonden melden zich aan boord van onze grote catamaran voor een versnapering. De dieren lopen over dek, zodat iedereen ze goed kan bekijken. Of aaien, maar dan alleen op het lijf. Zoë vindt het niks dat een pelikaan op haar been gaat staan, Rosalie vindt de dieren geweldig. Tijdens de vaart meldt zich een school dolfijnen bij de boot. Genieten.
De comfortabele cruise wordt afgesloten met heerlijke hapjes. Iza en Yara proberen ook een oestertje
(of wat). En ze kijken er best blij bij!

Even buiten Walvisbaai lunchen we met het zicht op prachtige roze flamingo's. Op blote voeten modderen de echte enthousiastelingen door het slik.
Na de middag vertrekt ons gezelschap (of: "onze mensen" zoals Lou zegt) voor een duinenrit met quadbikes. Omdat Olivia met haar gebroken pols niet mee kan doen, maakt zij met Gerard een rit op een kameel.

 

 

Eva, Rosalie en ik hebben een paar rustige uurtjes in het pension. Eind van de middag denderen de enthousiaste quadverslagen binnen.
Vanavond gaat ieder gezin op zichzelf uit eten. Gerard en ik eten samen vis in een restaurantje aan het eind van de pier.

 

Zondag 30 juli 2017 - Geen Living Desert, maar wel een Levendig Spel

 

Tijdens het ontbijt komt het (definitieve) bericht. De Living Desert Tour gaat niet door vanwege de harde oostenwind. Voor de namiddag regelen we alsnog een quadtour zonder de jongste kids.  
En wij worden nóg eens verrast. De kids hebben een ruimte geregeld en daar spelen we het door henzelf (Patrick en Jovita) ontwikkelde Exploring Namibië 2017-spel, waaraan van klein tot groot is bijgedragen. Een familiespel van, door en over ons allemaal. Fantastisch!

 

 

Er is koffie, thee, koekjes en twee ploegen. Er zijn kaartjes met vragen van en over iemand. Hoe goed kennen we elkaar eigenlijk? Spannend en leuk. Ploeg Oma wint!

Na een simpele broodlunch zwerft iedereen uit voor wandelingetjes, tukkies en souvenirjachten. Om drie uur worden de quadders opgehaald. Ik blijf thuis met Joey, Olivia, Zoë, Lou, Lois en Rosalie. De laatste slaapt en de anderen gaan kleuren en tekenen. Teddy is achterwacht.

Vijf uur. Rosalie is wakker en een kwartier later zijn de quadders terug, weer helemaal opgetogen. Niet alleen is het rijden op de quad een belevenis, maar door en over de duinen te scheuren is helemaal het einde.
En een heel trotse opa is onder de indruk van het racetalent van Mirre.

 

 

Gerard en ik zijn eerder op stap geweest op zoek naar een goed restaurant voor het avondeten. Uiteindelijk kiezen we voor de vermaarde Tug, een "gestrand" schip aan de boulevard bij ons om de hoek.

Gezellig borreluurtje. Iedereen is vol verhalen. We eten om te beginnen zonder Yoep en Patrick. Ze zijn met Teddy mee naar de supermarkt voor inkopen. Om zeven uur zijn ze er.
Iedereen is heel tevreden en blij met het eten. Joey spant de kroon. Zijn Beetroot Carpaccio is "het allerlekkerste wat hij ooit als gezond" gegeten heeft. In plaats van een toetje neemt hij het zelfs nog een keer!

Als iedereen het bed opzoekt, gaan Gerard en ik aan de slag om stoelreserveringen voor de terugvlucht te boeken. Een kleine twee uur zitten we buiten bij de receptie. Daar is de wifi het best. Het lukt uiteindelijk, maar dan zijn we koud tot op het bot. Gelukkig is de douche heet en geduldig...

 

Maandag 31 juli 2017 - Rosalie 11 Maanden en de White Lady van Brandberg

 

Elf maanden is ze vandaag precies. Ons stralende zonnetje smijt blijmoedig haar boterham in stukjes op de grond. In haar jonge leventje heeft ze in ieder geval ontdekt, dat het zware Duitse brood niet haar ding is.

Ook vandaag ligt een lange hobbelige weg voor ons. Vroeg inpakken dus. Toch wordt het later voordat we écht onderweg zijn. Rosalie grijpt regelmatig naar haar oor, dat moet gecheckt worden. De apotheekdokter constateert een rood oortje. Met oordruppels en een antibioticum kunnen Bas en Eva gerustgesteld verder reizen. Sander en Shirley, die alweer goed opgeknapt is, scoren vier toffe hoofdlampjes. En ook Iza heeft het nodige bij de apotheek aangeschaft vanwege een keelontsteking.

We rijden langs de kust (Skelleton Coast) naar het noorden. Bij een jammerlijk gestrand schip kunnen we even uitwaaien, Vanaf Henties Bay rijden we landinwaarts. Het warmt op als we door het fraaie savanne landschap hobbelen.

Midden in het Brandberg Massief rijden we naar een kleine vallei. Onder een afdakje met een licht briesje is het goed lunchen. Ik blijf met Yoep, Yara, Lou, Lois en Rosalie in de schaduw. Nandy ligt op een bankje en snurkt zijn middagdut.
De anderen (mét Olivia, Joey en Zoë) wandelen met Teddy en een lokale gids naar de beroemde White Lady. Onder een overhangende rots is een groep menselijke figuren en oryxen getekend, waarschijnlijk door Bushmen minstens 2.000 jaar geleden.
"Onze mensen" vestigen een record. Nog nooit heeft de wandeling (van 1,5 uur) zo lang geduurd.

 

 

Het Brandberg Rest Camp in het hart van Damaraland is een heerlijke wildernis. De douches zijn warm en dakloos. Zo kan het gebeuren dat je doucht in het zilveren licht van de groeiende maan. En had ik al gezegd, dat het opbouwen van ons kamp steeds vlotter en soepeler gaat. En dat alle kids meehelpen?

Een paar kids gaan met Bas en Jovita naar het zwembad bij de lodge, toch nog een aardig stukje lopen. Met name Yara heeft zich voorgenomen om in ieder zwembad gezwommen te hebben. Uhh..., in ieder geval erin geweest te zijn. Want het water is onverwarmd en soms ijskoud.
De kids vermaken zich hoe dan ook. Lou bouwt bijvoorbeeld met zijn shovel aan "Duin 36" en de accaciazaadjes hebben een sterke aantrekkingskracht. Je kunt er van alles mee. Nee, vervelen doen ze zich niet.
In de verte hoorden we eerder al Afrikaans gezang. Na het avondeten meldt het koor zich bij ons kamp. Het past helemaal in de omgeving en de wereld waar we zijn. We genieten ervan in de maneschijn. 

 

Zie: Namibië 2, voor het vervolg.