home

B&G

  • B&G
  • kinderen
  • kleinkinderen

auto

  • TOY
  • BusCA
  • TOY in 't zand
  • toyota hzj78
  • hzj extreem
  • ons bussie
  • keuze toyota

voorbereiding

  • website
  • kamperen
  • gezondheid
  • documenten
  • proviand
  • gereedschap
  • kaarten en boeken
  • apparatuur
  • gps

FAQ

  • algemeen
  • tips
  • bandenspanning
  • afrika
  • rusland/mongoliĆ«
  • australiĆ«

reizen

gastenboek

  • lezen
  • toevoegen
Australia 2012
::
new s. wales 2
  • algemeen
  • victoria
  • new s. wales 1
  • new s. wales 2
  • queensland
  • north. territory
  • kimberley wa
  • deserts 1
  • deserts 2
::
reisverslag
Australia 2012 :: new s. wales 2 :: reisverslag

 

 

Route: Utrecht - Schiphol - (vliegtuig) Kuala Lumpur - (vliegtuig) Sidney - (trein) Armidale - Glenn Innes - Tenterfield - grens Queensland - Stanthorpe - Toowoomba - Stanthorpe - grens New South Wales - Tenterfield - Glenn Innes - Armidale - Nimboy Binderay NP - Woolgoolga - the Pacific HYW (langs Grafton, Ballina, Byron Bay, Tweed Heads) - grens Queensland.

 

Zondag, 20 mei 2012 - Het Vertrek

 

Laatste dingen administratie, huis, pakken, afscheid buren en de allerlaatste bezoekjes (DoZo, baby Marijn). Bijna waren we niets vergeten. Helaas, maar toch! Tas bij DoZo achtergelaten. Ook deze keer worden we op onze wenken bediend en is het Dolf die de tas achterna brengt. Tjajajajaja…
Als laatste zijn we bij Ada, die ons op Schiphol aflevert. Pffft, en dan is eindelijk al dat afscheid nemen achter de rug. .
Ingecheckt en genieten van een aspergemaaltijd. Heerlijk. Om negen uur zijn we los en na een vlotte hap wordt het stille nacht in het vliegtuig. We zijn gelukkig moe genoeg om behoorlijk te slapen.

 

Maandag, 21 mei 2012 - Kuala Lumpur: oeps de Laptop en Lang Wachten

 

Na de vele uren sitdown zijn we even bezig om de stijve spieren weer op gang te helpen. Mooie landing, netjes op tijd in Kuala Lumpur. Bij de incheckbalie regelen we stoelen aan het gangpad. We wandelen weg om plots te ontdekken, dat de laptop bij de balie is blijven staan. Terug! Verdwenen! G racet weg en ik vraag na bij de baliemedewerker. En jawel hoor, daar issie! Ondertussen is G op boevenjacht. Hij heeft de uitgangen en de uitweg naar de treinen gecovered op zoek naar de onverlaat die er met onze laptop vandoor is. Buiten adem hervinden we elkaar en de laptop!
Zes uur brengen we door op de overzichtelijke luchthaven. Winkeltjes, eten, hangen, lezen, mailen, facebooken, dutjes, wordfeuden, chatten ….
Om half elf vliegen we boven nachtelijke Maleisië richting Sydney. Het toestel is half leeg en dus hebben we alle ruimte op plat te gaan.

 

Dinsdag, 22 mei 2012 - Back in Town

 

Het weerzien met Sydney is speciaal. Vanuit het dalende vliegtuig kijken we op haar neer. De stad straalt in de ochtendzon. Mooi!
Om het land binnen te mogen, worden er strenge controles uitgevoerd. Op een formuliertje moet je aankruisen wat je zoal mee hebt gesleept, wat je aan enge ziektes hebt en wat je criminele antecedenten zijn. Daar zijn we gauw klaar mee! De bitterkoekjes in de tas vergeten we en aan dingen als kauwgom, pijnstillers, enz. denken we al helemaal niet. 
We worden doorgestuurd naar de douane bij exit 1. Dat lijkt standaard voort de argeloze toerist die het eerder gecontroleerde en bestempelde briefje met louter “no‘s” ingevuld heeft. Een douanier wil mijn tas wel eens onderzoeken. Hij graait en met een soepele beweging  is de zak met bitterkoekjes in de openbaarheid! Oeps, verschrik ik, vergeten, voor oompje, deze echte nl-koekjes,… Hij komt op gang. Want dat is wat steeds gebeurt. Mensen zien zoetigheden niet als voedsel en pijnstillers niet als medicijn. Maar mevrouw, alles wat door de mond naar binnen gaat, is voedsel! En zo’n zak koekjes kan je al gauw op een boete van 100 tot 200 AUD komen te staan. Dus, zegtie, gewoon altijd “yes“, “yes” invullen, vanwege die vergeten kleine dingen zoals kauwgom, dropjes, pijnstillers, rennies, enz. Uiteraard knopen we dit advies stevig in onze oren. We mogen gaan. Zonder boete!

Met subway en trein reizen we naar Pennant Hills. Tickets voor de trein naar Armidale aangeschaft en daar is Oom Wim in zijn RAVie. Na de bijpraat-koffie rijden we naar Windsor, waar we met Judy lunchen; Leuk om ook haar te ontmoeten.
Het is fris-zonnig in Sydney. Lekker, maar we moeten behoorlijk wennen aan de grote overgang van volle lentetooien thuis naar de herfstsfeer hier.
Oom Wim is erg verkouden. Desondanks kookt hij een heerlijke kipcurry. Gezellig. De jetlag doet zich gelden en we slapen als roosjes.

 

Woensdag, 23 mei 2012 - de Trein en het Tasje

 

Oom Wim brengt ons naar Hornsby waar we op de trein stappen voor de 7-uur durende reis. Er is een buffet en als lunch eten we een goeie lamscurry met een wijntje. Dit en de resten van de jetlag maken, dat G het grootste deel van de middag in dromenland is.

Zelfs hier in Oost-Australië zie je hoe uitgestrekt en naar West-Europese maatstaven hoe leeg het land is. En dat terwijl toch maar liefst 70% van de 22 miljoen mensen in dit deel van het continent wonen. 
Kwart over zes stappen we uit in Armidale. Het duurt even voordat G bekomen is van de verbijstering, dat hij zijn tasje-met-alle-papieren in de trein liet liggen. De attente treinstewardess racete “Van Vliet” roepend over het station. Zo kwam het ook dit keer weer goed!
De taxi brengt ons in vijf minuten bij de Sandstock Motor Inn, waar onze gereserveerde kamer lekker verwarmd is. In de White Bull eten we een goeie steak als vanouds. Toch een beetje thuiskomen hier.

 

Donderdag, 24 mei 2012 - a TOY is a JOY forever! 

 

En jawel, vanuit het raam van de kamer zien we hem al, onze TOY. Er moeten nog een paar dingen gedaan worden en de rest van de dag hebben we de tijd aan onszelf. Uitgebreid ontbijt in “ons” tentje en dan doen we klusjes, die thuis niet meer gelukt zijn. Met laptop en internet kan dat overal ter wereld. De verlenging van het visum heeft wat voeten in aarde. Maar uiteindelijke mogen we tot 22 november blijven.
Voor de lunch halen we een paar dingen op de kamer. Dave (de monteur) klopt aan en G helpt hem een probleempje met de remontluchting (met dank aan Rien) oplossen.
Vanavond is het de Thai die ons mag voeden en verder snort de kachel. Morgen weer op weg!!! Dat slaapt ozo lekker…

 

Vrijdag, 25 mei 2012 - Tablelands in de Regen en Bange Boer

 

De regenbuien die de afgelopen nacht begonnen te vallen, hebben er nog steeds niet genoeg van. Om een uur of tien wordt TOY aan ons overgedragen. Yes! We zijn er helemaal klaar voor. De nieuwe accu’s hebben onder lading gestaan, de beschermplaat is terug gemonteerd. TOY is klaar voor óns. De garagelucht die aan hem hangt, zal vast snel weg zijn. 

 

 
Na ontbijt en Woolworth-boodschappen rijden we tegen twaalven Armidale uit. Nee, dit stadje zullen we niet licht vergeten!
Heerlijk toeren we door de tablelands van New England. Zelfs nu in de gestaag vallende regen, met de grijze luchten en laaghangende bewolking is te zien hoe mooi het landschap is. De 35 (New England HWY) brengt ons makkelijk en vlot naar het noorden. We willen kilometers maken in onze zoektocht naar hogere temperaturen en blauwe luchten. En Queensland is de Sunshine State. We stoppen kort voor een boterham met verse ham. En we telefoneren met TJM in Armidale. TOY’s vermogen in de lage toeren is niet wat we gewend zijn. Bij TJM snappen ze er niets van en ze regelen een afspraak, morgen rond de middag, bij TJM in Toowoomba.
Om 16.00 uur passeren we de grens met Queensland. 

 

Ons rest dan nog een uur licht. De regen valt nog even onverstoorbaar als de hele dag. In Stanthorpe genieten we van de winkelgeveltjes en de overdekte trottoirs (veranda’s), We doen een rondje camping en constateren dat die ons voor dit moment niets te bieden heeft.

 

 

Een eindje voorbij het stadje slaan we af op een klein weggetje, dat overgaat in een karrenspoor dat tussen boomgaarden en velden loopt. Op een gemaaid veld bij een bosje met grote boulders (rotsblokken) vinden we een waardig bivak. G vermaakt zich voorin de cabine en ik heb een uurtje nodig om tasinhouden en boodschappen in te ruimen.

Dan is er een auto. Met de koplampen op ons gericht posteert hij zich op het weggetje. G krijgt de Ozzie-local gerustgesteld. Er is de laatste tijd regelmatig ingebroken in de omgeving. Een ongeruste buur belde dat hij verdacht licht zag en dus is de stoere man opgefokt en wel op pad gegaan. En alles wat hij treft zijn een stelletje Nederlanders! Op leeftijd ook nog eens, die gewoon op verzoek hun paspoort en, niet op verzoek, het interieur van die merkwaardige Landcruiser laten zien. Nog voor hij wegrijdt, belt hij. Met de buren?

Het borreluurtje wordt hervat, de chipszak raakt leeg en de soep-uit-blik-verrijkt-met-noodles-uit-de-doggie-bag-van-gisteravond is lekker. Buiten waait het, de regen houdt het voor gezien en wij slapen onze eerste QLD-night.

 

Zaterdag, 26 mei 2012 - Boerenontbijt en in Volle Vaart terug

 

Na een erg koude en daardoor onrustige nacht zien we de dag binnen schemeren. We overwegen net op te staan als we het geluid van een naderende auto horen. Stopt ook weer op het pad. Even later klinkt het “Hello there”. G is verrassend snel uit het bed en in de broek. Het is de buurBoer, de vader van de man van gisteravond. Zijn vrouw en hij hadden gedacht dat wij met die kou wel wat warmte konden gebruiken. En of we niet geschrokken waren van hun zoon. Moeders zit in alle rust in de pickup-truck en wacht het hele spul af.

We accepteren de gastvrije uitnodiging. Supersnel opstaan dus en aankleden, TOY rijklaar maken en de pick-up volgen. Door stallen en schuur bereiken we de achterkant van het woonhuis voorzien van veranda’s rondom. Het is er rommelig. Net als in huis, bovendien ligt er op alles een knappe laag stof. Schoonmaken, opruimen en onderhoud plegen heeft hier duidelijk geen hoge prioriteit.
Val (de boerin) is tonnetje rond en blijkt vrijwel doof. Dat krijgen we pas laat door, want ze is erg goed in liplezen. Stan, een vitale zestiger, doorspekt het gesprek doorlopend met grapjes. De douche staat tot onze beschikking. Gezamenlijk ontbijten we en krijgen we prachtige beschouwingen over met name de landbouwpolitiek voorgeschoteld. Hoe een redelijk bestaan van de boer (gemengd bedrijf) om zeep geholpen wordt. Feest der herkenning: een klagende boer! Ook over hun zoon, die 43 is en nog steeds thuis woont, over de drie kleindochters, waarvan er twee autistisch en de derde hoogbegaafd is. Boeiende verhalen over dit stukje wereld waar de familie al generatieslang woont. En het barre verhaal van de orkaan die in een paar seconden hun huis wegvaagde.
De kachel snort onverstoorbaar door. 

Op de 35 tuffen we flink door na een stop om ons ochtendtoilet af te ronden. Telefonisch contact met Stuart (TJM/Armidale) maakt duidelijk, dat we om twaalf uur in Toowoomba moeten zijn. Het lukt net en aldaar buigt een monteur zich over het probleem. Hij stelt vast, dat als het ontstond na de reparatie in Armidale, we naar hen terug moeten. Zij weten, wat ze gedaan hebben en kunnen het best het spoor terug volgen. Dat argument stemt tot nadenken. En er zit heel wat in, Maar ja we hebben het wel over een rit van 350 km! We komen tot de conclusie, dat er aan alle alternatieven behoorlijke smetten zitten. En natuurlijk, TOY kan alles wat we willen. Maar, het voelt toch anders. G kent vooral zichzelf, hij voelt dat gemis aan extra power! En wil niet zonder!
Dus wenden we de steven, bellen met Armidale en maken een afspraak voor zondagmorgen (hoewel dat niet helemaal bij ons was doorgedrongen) om eight-sharp bij de werkplaats. Geregeld, nu maar zorgen dat we niet al te lang in het donker hoeven te rijden.

Het mooie is, dat het niet regent. We genieten alsnog van het landschap, maar nu met prachtig blauwe luchten erboven en de zon achter ons. Voor Glenn Innes worden we een omleiding opgestuurd vanwege een ernstig verkeersongeval. Ook dat is een cadeautje. Over een kleine slingerweg gaat het door mooie bossen.
Om vijf uur gaat de zon onder en een half uur later is het aardedonker. Om zes uur parkeren we de auto voor de TJM-werkplaats en wandelen we naar de White Bull. Terug in TOY kunnen we middels de wifi van het naastgelegen Sandstock motel het internet op. We slapen als ossen na deze gedenkwaardige dag.

 

Zondag, 27 mei 2012 - Van TJM-Bivak naar Platypus Bushcamp

 

Om acht uur rijdt Dave TOY naar binnen. De aanpak is er een van redeneren en meten. Het idee dat er iets is met de wastegate wordt breed gedragen (onze Flakkee-adviseurs, G, Stuart en monteur Dave). Ik zet koffie en maak boterhammen, terwijl G en Dave gaan rijden om de turbodruk te testen.
De wastegate wordt gesmeerd, omdat die waarschijnlijk is blijven hangen waardoor de turbodruk veel later werd opgebouwd. Zo moet het dus goed zijn. Betalen mogen we niet, ze voelen zich al schuldig genoeg dat we helemaal terug moesten komen. We zijn er nu in ieder geval zeker van dat er geen nare gevolgen te verwachten zijn (bv. aan de turbo).

Om een uur of elf verlaten we Armidale nog maar eens. Voorgoed, hopen we. Tja, en toch… Het vermogen bij laag-toeren is nog steeds niet in orde. Maar daarmee is te leven, te rijden dus. In ieder geval “for the moment”. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. G rust vast niet tot hij uitgedokterd heeft wat er aan de hand is. Wordt vervolgd (dus) … 

Een groot voordeel van ons nadeel is, dat we de Waterfalls Way in oostelijke richting gaan rijden. De weg loopt langs N.P.’s. Uiteraard met watervallen.
Het is er prachtig. Heuvels, bossen, stroompjes en zon. We doen een koffiepauze bij (N.P.) Wollomombi Falls en lopen een track met mooie uitkijkpunten. De Falls zijn een beetje magertjes op dit moment maar de canyon waarin ze vallen is indrukwekkend.
Bij het Dorrigo N.P. wandelen we door het regenwoud en kijken uit over de kruinen vanaf de sky walk.

 

 

Bij Tourist Info vinden we uit, dat er noordelijker een bushcamp is in het N.P. met de nodige voorzieningen (ecotoilet, kampvuurplek, hout, picknicktafels, enz.) aan een rivier vlakbij de stroomversnelling. De route er naar toe is geweldig en we zijn opgetogen over de heerlijke plek (Platypus Flat). Natuurlijk zijn we er alleen, het seizoen is ver voorbij. Om vijf uur brandt het vuur en hebben we warmte en licht als we nippen aan de wijn. Zo, hier doen we het voor!

Op de picknickbank staat ons pannetje te pruttelen. Ik hoor een raar geluid en denk dat er iets met het eten gebeurt. Maar nee, we hebben een vriendelijke bezoeker, een opossum die de picknicktafel verkent op eetbare zaken. Even kijkt hij naar ons en gaat dan verder met wat hij begonnen was. Mooi, want dan kunnen we tenminste foto’s maken. Na de fotosessie jagen we hem weg. In de loop van de avond komt hij toch nog een paar keer poolshoogte nemen. En opvallend, hij nadert het vuur tot op een meter of twee. 
 

 

Als we gepoetst, gewassen en warm in TOY kruipen, gloeit het vuur na, schijnt een vriendelijk maansikkeltje door de bomen en schitteren de sterren aan de heldere hemel tussen de boomkruinen door. En er is stilte, waarin alleen de stroomversnelling zich laat horen. Mmmmm….

 

Maandag, 28 mei 2012 - 2e Pinksterdag en Bas jarig

 

Van het eerste merken we niets en van het tweede eigenlijk ook niet. Behalve dat we aan hem denken natuurlijk en per www felicitaties sturen.
De zon laat zich nog lang niet zien. Vanwege de wolken en vanwege de bergrug aan de oostkant van onze idyllische plek. Om ‘n uur of tien rijden we er weg. Eindeloze bossen van prachtige eucalyptusbomen in soorten en maten, ceders, boomvarens en woekerende klimplanten die de zon via bomen proberen te bereiken. Genieten. Ergens halverwege de route is er weer asfalt. De weg blijft evengoed flink slingeren.

Naarmate we dalen begint TOY weer onze oude vertrouwde TOY te worden. G test en test en jawel, de trekkracht “onderin“ is weer bijna  helemaal zoals we die kennen. G verkeert in alle staten van gelukkige opwinding. Voorlopige conclusie  er is iets niet goed met de hoogteregeling. Wordt (nog steeds) vervolgd… 

In Coffs Bay zien we de oceaan dan eindelijk van dichtbij. De camping spreekt ons niet aan en via de kustweg rijden we naar het noordelijker gelegen Woolgoolga, waar we op de kleine en simpele camping een plek vinden met een doorkijkje naar de oceaan, De grijze dames van de Toeristen Info bezworen ons dat we het er naar ons zin zouden hebben.  Nou, dan hebben we dat toch?

 

 

De camping is niet omheind en de campingweg gaat soepel over in dorpsstraat. Op een terrasje in de zon, aan de overkant zogezegd, lunchen we. Goed getimed, want terug bij TOY begin het te spetteren. Onder het luifeltje, dat dus niet voor niets is meegereisd, zitten we lekker te kamperen.
We maken kennis met Mary en David, vitale zeventigers die rondtrekken met een dikke LandCruiser 200 en evenzo offroad-caravan. De dag beginnen ze met een baantje oceaan-zwemmen en als het ff kan fietsen ze daarna ook nog 100 km. Pffttt… Ze moeten langzamerhand terug naar huis, noordelijk van Brisbane, omdat de gemberoogst aanstaande is. Een hobby die ze na hun pensionering begonnen en waarmee ze nu ruimschoots in hun levensonderhoud kunnen voorzien.

De Skypecontacten met de jarige willen niet lukken. Heel even is Joey in beeld die, met feestmuts op, informeert of alles goed met ons is.
In een goed Italiaans restaurantje eten we heerlijk en als we daarna lekker heet gedoucht hebben, is het zoet inslapen met wind rondom TOY en het oceaangeruis als decor.

 

Dinsdag, 29 mei 2012 - Cosy Campingdag

 

Onder het genot van zon, zee en wind doen we klusjes zoals de was, strand en zee beschouwen, leeslampje repareren, kachel aan de gang brengen, kledingzakken ordenen, lezen, e-mailen, nog meer lezen, kletsen met buren, dorpswandelen, boodschappen, …
De dag vliegt om. En als de camping in donker gehuld is, alle grey nomads zich hebben teruggetrokken in hun caravans en het begint te regenen, bereiden wij het avondeten in de kampkeuken. Aan de picknicktafel genieten we van het resultaat. Met een glaasje wijn…

 

Woensdag, 30 mei 2012 - Dag Regen

 

Rond onze tijd van opstaan is het droog. Eindelijk. De hele nacht kletterde de regen op TOY‘s aludak. En dat klinkt! Als we de luifel willen gaan opbergen begint het weer te gieten.
Prima rijweer dus. Maar eerst volgen we het advies van de campingbeheerder. Vanaf een hoog uitkijkpunt turen we een poosje door het grijze regengordijn heen over de Grote Oceaan in de hoop een walvis te spotten.

 

 

Dit is de tijd dat ze aan hun trek langs de kust beginnen. Maar nu ff niet… Iets noordelijker slaan we af om de Red Rock te bewonderen. Een kleurloos dorp aan een baai met die naam is alles wat we zien. De rots in schitterende kleuren, ons aanbevolen door een ex-onderwijzeres op de camping, is spoorloos. Maar ja, met regen van dit kaliber is dat niet gek!
Het blijft buiig tot aan de grens met Queensland dat vervolgens zijn naam, the Sunshine State, eer aan doet.

Het is een dag van rijden dus, onderbroken voor een koffiestop en een hamburgerlunch bij een lokaal tentje. De Pacific HWY (de 1) wisselt in hoedanigheid. Soms rijden we op een eenvoudige tweebaansweg met korte inhaalstroken om vervolgens over te gaan in een riante vierbaans. Op veel plekken wordt gewerkt aan een uitleg naar vier rijstroken. En wat blijven de grote trucs imposant. Door hun lengte (meestal 34 wielen) en hoogte en de vaart waarmee ze voort denderen.
 
Het landschap is voor het grootste deel boerenland onderbroken door Nationale Parken, wat betekent dat je door bossen rijdt. En als teken van de geleidelijke nadering van de (sub)tropen duiken er palmbomen op. De weg volgt lange tijd de Clarence en later de Richmond River.

Op de snelweg kunnen we nog net een foto maken van het welkomstbord van Queensland. We laten NSW achter ons. Deze keer wat langer dan de vorige keer, hopen we!