home

B&G

  • B&G
  • kinderen
  • kleinkinderen

auto

  • TOY
  • BusCA
  • TOY in 't zand
  • toyota hzj78
  • hzj extreem
  • ons bussie
  • keuze toyota

voorbereiding

  • website
  • kamperen
  • gezondheid
  • documenten
  • proviand
  • gereedschap
  • kaarten en boeken
  • apparatuur
  • gps

FAQ

  • algemeen
  • tips
  • bandenspanning
  • afrika
  • rusland/mongoliĆ«
  • australiĆ«

reizen

gastenboek

  • lezen
  • toevoegen
Africa 2006
::
burkina faso
  • algemeen
  • south africa
  • namibia
  • angola
  • d.r.c.
  • cabinda
  • congo
  • gabon
  • cameroon
  • chad
  • niger
  • burkina faso
  • mali 1
  • mali 2
  • algeria 1
  • algeria 2
  • tunisia
  • europe
::
reisverslag
Africa 2006 :: burkina faso :: reisverslag

Route Burkina Faso: Kantchari – Gourmantché – Fada-N’gourma –Ouagadougou – Boromo – Bobo-Dioulasso – Orodara – Koloko = 893 kms

 

 

Zaterdag, 8 juli 2006 – Vlot en vriendelijk Burkina Faso

 

Om half vier (klok een uur terug!) hebben we de inreisformaliteiten achter de rug. Zo kan het ook: gewoon een zevendaags transitvisum aan de grens, dat kosteloos tot 30 dagen verlengd kan worden. Voor een "kopie" van 15 euro.

Direct na de grens lijkt de omgeving een stuk groener. Naast struiken en bomen groeit er sappig uitziend gras. Blijkbaar wordt hier ook minder gekapt en het is er vochtiger. Overal in het vlakke landschap zijn poelen, plassen, meertjes en bewerkte veldjes.
Over de redelijke goeie asfaltweg stomen we door richting hoofdstad. Er is niet veel te beleven onderweg. Het landschap blijft hetzelfde. Dorpjes en mensen zien we niet veel. Het is een, overigens lastige, afwisseling als we midden in een wolk insecten verzeild raken. Doorlopend slaan die tegen de voorruit kapot. En dat laat hele grote witte vlekken achter. Verschillende keren moeten we stoppen om de ruit schoon te poetsen, zodat we weer zicht krijgen.

Het is al donker en we zijn moe, als we een kilometer of vijftien voor Ouagadougou (de hoofdstad) een bordje “camping” en “hotel/bar/restaurant” zien. Dat komt mooi uit! Geen gezoek in de stad, niet koken en er is vast ook wel gelegenheid de schaduwfinale van het WK te zien.

Via de uitnodigend openstaande poort belanden we op een ommuurd gravelterrein. Rondom is een perkje en een rij bomen. Mooi dus voor schaduw morgenochtend. De bewaker verwijst ons door naar de “gérant”, als we informeren waar we kunnen gaan staan. Gerard zoekt de (jonge) man op. We kunnen overal staan, zegt-ie, maar toch maar even naar de baas. Hoezo, er is toch genoeg plaats! De baas ligt op een bed voor de televisie in de open bar. De wedstrijd is al begonnen en wij willen opschieten! Tussen de baas en de gérant ontspint zich een geïrriteerd gesprek, dat we niet kunnen volgen. Nou mannen, kom op, zo ingewikkeld is het toch ook weer niet? Gerard stelt, dat we een plaatsje voor TOY zoeken, iets te eten nodig hebben en naar het voetballen willen kijken. Het restaurant is gesloten. En dan is er Madame, die vindt, dat er wel even iets klaargemaakt kan worden. Boeltje geregeld, TOY in positie en wij voor de buis.

De baas heeft zich van het bed gehesen, zit nu ook op een stoel. Hij is wat toeschietelijker geworden. Er zit nog een oudere heer mee te kijken. Hij is gepensioneerd, maar, vertelt hij trots, hij heeft voor Philips gewerkt en hij was een tijdje in Nederland (Hilversum) voor zijn opleiding.

We krijgen te eten: kip met frites. Nou ja, kip! Een mager scharminkel is het en nog taai ook! Maar onze maag is gevuld. Ondertussen laten we de omgeving beter op ons inwerken. Zowel op het pad naar de bar als ín de bar hangen rondom geschilderde prenten. Niet zomaar prenten, maar ze hebben een sterk “erotische lading”, om het maar zo te zeggen. Maf hoor, zeker een hobby van de baas. De wedstrijd vraagt onze aandacht. Portugal doet niet wat wij hoopten en verliest van Duitsland met 3-1. Over het werk van de gérant zijn we ondertussen ook wat in verwarring geraakt. Steeds komt hij naar het grote sleutelbord en neemt er een mee. Wisselt soms wat uit met de baas, kijkt even naar de tv, verdwijnt om een poosje later terug te komen, al dan niet met een sleutel. Dat herhaalt zich met grote regelmaat. Rare tijd om de kamers schoon te maken, vinden we en zo te zien zijn er nauwelijks andere gasten!

Na de wedstrijd nemen we afscheid van de baas, Monsieur Prince, en zijn gast. TOY staat geduldig te wachten op het binnenterrein. Hij heeft gezelschap gekregen van een paar andere auto’s. Bij een van de wagens staat een man. Aan de andere kant leunt een sexy uitgedoste dame nonchalant tegen het portier. Ze wachten, dan komt onze gérant met de sleutel en verdwijnt het stel naar een kamer. Ineens valt alles op zijn plek. Deze “camping” moet het hebben van heren met grote behoeftes en dames-met-(bij)verdiensten!

 

 

In ons eigen bed hikken we nog een tijdje na bij de gedachte, wat ze van ons verzoek om hier te mogen slapen, eten en tv-kijken gedacht moeten hebben. Vandaar hun verbazing, toen bleek dat we een getrouwd stel zijn. En nu maar hopen, dat er niet al te veel aan- en afgereden gaat worden…
 
Zondag, 9 juli 2006 – Van hotel/camping “les Pharaon” naar het Sofitel-op-stand

 

Omdat we in Ouagadougou een onderkomen gaan zoeken voor de finale, hebben we rustig de tijd. Ook de temperatuur is redelijk door de bewolking. De gérant (Moktar) en de bewaker komen een praatje maken. Op de vroege zondagmorgen heeft de hotel-camping toch nog geen klandizie. Beide jonge mannen dromen van Europa. Daar willen ze heen om geld te verdienen. Moktar heeft zijn moeder verloren en zorgt voor zijn twee kleine zusjes. Ook over deze hotel/camping worden we een stuk wijzer. Drie uur in zo’n kamer kost 25 euro en dan moet je ook de dame nog betalen natuurlijk. Tja, legt Moktar uit, als je eens iets wilt, kun je natuurlijk niet thuis aankomen, dus... Hijzelf heeft een opleiding in de horeca, maar door het werk hier, krijgt hij elders geen baan. Hij zit klem, want het geld heeft hij hard nodig.

Op zoek naar de door onze reisgids aanbevolen O.K.-Inn, zien we het een en ander van de buitenwijken van Ouagadougou. Het maakt een relaxte indruk. Langs de brede wegen zijn er de gebruikelijke stalletjes, kopende en verkopende mensen en massa’s brommertjes.

 

 

De O.K.-Inn (in de tuin kun je kamperen) is erg oké, maar we zijn ondertussen bezweken voor de aantrekkelijkheden van het Sofitel. Om twaalf uur zitten we koel op een prachtige kamer met balkon en een schitterend uitzicht. De sfeer is geweldig, er is echte aandacht en ook de bereidheid om ons korting te geven! Ook maken we kennis met de Belgische ambassadeur en zijn vrouw. Kijk, dat is toch helemaal onze omgeving??!!
In sneltreinvaart ruimen we de (Niamey-) boodschappen in, doen wasjes en douchen, want beneden lokt het zondagse buffet. En dat is geweldig! Het is lang geleden, dat we dergelijk voedsel zagen, laat staan dat we het aten. Ook de driemansformatie, die de life-muziek verzorgt, is uniek. Ze spelen en zingen bij vlagen zo vals, dat het gewoonweg schitterend wordt. Eén doet een goeie imitatie van Stevie Wonder. Hij is blind en draagt ook een zonnebril. Daarmee houdt alle vergelijking op. Net als de tweede man, die het overigens meer richting Louis Amstrong zoekt. Zijn postuur komt overeen en soms zelfs de tekst. De derde man is met regelmaat druk in de weer met zijn gsm! This is Africa.!

Voor de rest, lijkt dit hotel zich te ontworstelen aan de ozo vertrouwde “the African Way”. Alles klopt gewoon. Wat te denken, van een echt goed werkende draadloze internetverbinding op de kamer. We voelen ons even weg van de wereld. Niet al te lang, want de finale roept. Beneden in de hal is een groot scherm opgesteld. En beurtelings zijn het de fans van de Fransen en de Italianen, die zich schamen, juichen of gefrustreerd zijn. Tja, en of de beste nu wel won? De Italianen waren in ieder geval door het dolle heen. En wij kunnen terug naar de rust van voor het WK.

Op onze kamer bestellen we een salade en duiken onder op het internet en televisie voor we in het grote comfortabele bed in slaap vallen.

 

Maandag, 10 juli 2006 – Nog zo´n dag

 

Deze maandag wordt een mooie hoteldag van buffet-ontbijten, laptoppen, e-mailen, e-regelen, douchen, baden, zwemmen, op het balkon uitkijken naar de aankomst van een Chinese delegatie, Gerard’s haar kortwieken, TOY’s camperaccu aan de 220 V oppeppen, Kameroen updaten, dineren...
Wel heel vervelend is het om te horen, dat mijn moeder met heel veel pijn op bed ligt. We duimen voor haar.

 

Dinsdag, 11 juli 2006 – Van Ouaga naar Bobo

 

Ontbijten doen we met koffie en een croissantje. En voordat we TOY inpakken en rijklaar maken, is er koffie met gebak! Om twaalf uur zitten we op de weg naar Bobo-Dioulasso. Om ons heen is alles zo’n beetje hetzelfde als voor Ouagadougou. We kopen brood en doen een tukkie in de schaduw van een grote boom. Een groepje kinderen bekijkt ons op enige afstand nieuwsgierig. En wat zijn ze weer blij met de lege waterflessen. Een jongen is apetrots, dat hij ons een goeie reis in het Frans kan wensen. Voor de zekerheid blijft hij het maar herhalen. Lunchen doen we al rijdend, want buiten is het heet en drukkend. Schieten we ook lekker op.

Op het laatste deel van de route wordt aan de weg gewerkt. Zo nu en dan maken we een omleiding over wat vroeger de doorgaande piste was. Dat confronteert ons weer met die dubbelheid: enerzijds kun je op een goede asfaltweg opschieten en wordt er eens geen aanslag gepleegd op de auto. Maar een aarden weg, die door dorpjes en langs de akkertjes slingert, brengt je wel veel dichter bij het land en zijn bewoners. Hoe wij er ook over denken, in Afrika gaan de ontwikkelingen wat dat betreft gewoon door.

In Bobo-Dioulasso vinden we makkelijk onze weg en krijgen we een plekkie in de binnentuin (plaats voor drie auto’s) van Hotel/Campement (let wel: niet “camping”!) “la Pacha”. We hebben de beschikking over een koude douche en een “Afrikaanse w.c.”. Dat is een gat in een betonnen vloer. Effectief, dat wel. Op het terrasje drinken we een koele cola en horen van de eigenaar, dat juist op maandag zijn restaurant gesloten is. Jammer, maar niet getreurd, een soepie is zo gemaakt. Dat doen we, als na zonsondergang eindelijk enige verkoeling voelbaar wordt. Maar, oh jee, wat blijft het zweterig. Maar goed dat we die douche hebben. 

De nacht vormt een flink contrast met de Sofitel-nachten: het is warm, zweterig, lawaaiig (van de straat aan de andere kant van de muur), er is verlichting rondom en er zijn weer eens flink stekende muggen! Kortom: we hebben weer helemaal het expeditiegevoel! We slapen warempel ook nog.

 

Woensdag, 12 juli 2006 – En hup, dat was Burkina Faso

 

Om zes uur zijn we op. De temperatuur is redelijk ondanks de hoge luchtvochtigheid. Na een “hotel”-ontbijt en een TOY-tour voor de eigenaar (die vroeger Sahara-expedities maakte) gaan we de stad in om de oude moskee, in de Sudanese stijl, te bekijken. Ook hier is overal het Afrikaanse gescharrel en gehandel. Er zijn niet veel auto’s, maar het krioelt van de fietsers, brommertjes en natuurlijk voet-gangers, die met van alles lopen te sjouwen.

Om negen uur rijden we Bobo-D uit door een heuvelachtig landschap. We passeren een paar dorpjes. Akkers zien we niet meer. De mensen hier lijken de kost te verdienen met de verkoop van brandhout.

 

 

En zo vlot als we Burkina binnen kwamen, zo vlug zijn we er ook weer uit. Na registratie in het dikke boek, stempel bij politie-immigratie, afwikkeling van het carnet, staan we om kwart voor elf in het tussengebied.

 

Burkina Faso was voor ons vooral “snel” in verschillende opzichten. We knalden door het land en de afwikkeling aan de grens ging even vlug. Opvallend was het grote aantal tankwagens op de weg. We hoorden van een chauffeur dat het olie is, die vanuit Benin naar het achterland gaat.
Het land maakte op ons een vooral groene indruk en de mensen waren vriendelijk en bescheiden. We weten, dat er aan dit land nog veel andere kanten te ontdekken zijn. Misschien zullen we dat nog ooit doen. Maar nu op naar Mali, naar het visum voor Algerije en naar Javanosi...